Virion. Wyrocznia

Po pierwsze: dziwi mnie bardzo, że pokazane zostały recenzje, które tak bardzo zdradzają fabułę książki. Recenzje to nie streszczenie.

Ta książka jest spin-offem ze świata Achaji opowiadająca historię początków bohatera pobocznego z pierwszej serii. Oznacza to, że wydarzenia w niej opisane mają miejsce najwcześniej spośród związanych ze światem Achaji. Bardzo się zdziwiłem, kiedy dotarłem do końca książki nie znalazłszy opisu przygody, dzięki której główny bohater staje się taką legendą w głównej serii. Nawet opis z okładki niejako to obiecuje. Na ostatniej stronie jednak zobaczyłem napis: "Koniec tomu pierwszego". Zacząłem czytać tę książkę z nadzieją, że poznam całą historię Viriona, ale jak zwykle zbyt wysokie wymagania wprawiły mnie w lekkie rozczarowanie. Virion jest młodą osobą uczącą się życia i jako czytelnicy mamy okazję uczyć się razem z nim. To właśnie najbardziej mi się podoba w książkach Ziemiańskiego. Do tej pory nie wiedziałem jak to określić w słowach. Otóż przedstawia nam sposoby myślenia ludzi, idee oraz jak można nimi manipulować. To fantastyczny koncept, przez który zakochałem się w każdej jego książce. Wiele pokazanych pomysłów, na które wpadają bohaterowie, wydaje się dla nas oczywistych, ale w czasach kiedy powstały były genialnymi. Z tych książek czytelnik może się nawet nauczyć tego sposobu myślenia. To właśnie wydaje mi się najlepsze w tej książce. Przygoda jest bardziej skondensowana niż w przypadku innych serii. Nie ma międzynarodowej polityki, a jedynie walkę o przetrwanie.
Opisana historia nie jest w jakiś sposób wyjątkowa, zawiera kilka nadnaturalnych elementów oraz niedokończone wątki. Momentami miałem wrażenie, że niepotrzebnie się przedłuża (może po prostu nie mogłem się doczekać dalszych przypadków) Virion jest inteligentnym, ale niedoświadczonym antybohaterem, który zadziwia czytelnika szybkim myśleniem. Dotyka go straszna tragedia, ale dzięki napotkanym towarzyszom (deus ex machina albo przeznaczenie;) jest w stanie przeć naprzód. W trzecim akcie pojawia się dodatkowy bohater, który jest zupełnie skrajny, tajemniczy i ma duży potencjał. Kiedy tworzę postać, zwykle coś takiego mi wychodzi: w jednej kategorii jest mistrzem, ale w innych jest w wręcz niedorzecznie ułomna. Kiedy się tylko ta postać pojawiła, przeczytałem resztę książki jednym tchem. To uratowało moją opinię. Polecam wszystkim fanom Achaji. Takie książki zapadają w pamięć i jest chęć do ich powrotu.

Achaja Andrzeja Ziemiańskiego cieszyła się niezwykłą popularnością wśród czytelników. Później nadszedł czas na Pomnik Cesarzowej Achai, który stanowił pewnego rodzaju kontynuację. Teraz pora na powrót do wcześniejszych czasów, właściwie spin-off do głównej serii. Oto Virion. Wyrocznia.

Przyznam szczerze, że Achaję czytałam na tyle dawno, że zajęło mi chwilę przypomnienie sobie kim był Virion. Jednak na szczęście obie powieści łączy głównie wspólny świat i nie jest wymagana znajomość Achai czy Pomnika, by zrozumieć co się dzieje w powieści. Może więc trafić zarówno do fanów pisarstwa Ziemiańskiego jak i tych co po raz pierwszy mają styczność z tym uniwersum.

Jest to historia tytułowego Viriona, szermierza natchnionego o którym krążą legendy. Poznajemy go jeszcze zanim do tego doszło ? powieść zaczyna się od jego narodzin w Mygarth. Przedstawiona zostaje jego rodzina, w tym także ojciec, który był handlarzem niewolników. Jest to o tyle ważne, że bohater wiele się od nich oraz od pracowników ojca nauczył ? posiadł między innymi wiedzę na temat podstaw medycyny. Wbrew pozorom nie od początku było wiadomo, że chłopak będzie miał zdolności w walce. O wiele większy talent wykazywał w muzyce potrafiąc bezbłędnie wyczuć takt. Początek powieści jest historią dorastania chłopca, trochę sielską, jednocześnie już wskazującą na to, że różnił się on od swoich rówieśników. Przyznam szczerze, że w pewnym momencie podkreślanie tego na każdym kroku zaczęło robić się męczące. Jest to również okazja do poznania tego jak funkcjonuje Imperium Luan, co było o wiele ciekawszym elementem . Następnie wskutek wielu różnych powiązanych wypadków Virion trafia do więzienia. Tu zaczyna się czuć charakterystyczny styl Ziemiańskiego ? wejście w brutalny świat, tortury, ukazanie tego jak malutkim się jest w trybiku władzy. Myślę, że mogę zdradzić, że bohaterowi udaje się ostatecznie uciec. Tu zaczyna się kolejna część fabuły, jest on bowiem ścigany przez najemników specjalizujących się w łapaniu niewolników. Jest to również niestety najsłabszy element powieści. Bowiem ci tak zwani specjaliści, uważający się za o wiele lepszych od straży popełniają wiele naprawdę głupich błędów. Owszem nie mają do czynienia ze zwykłym uciekinierem jednak ich strategie pozwalają powątpiewać w to, czy do tej pory byli naprawdę skuteczni wykonując swój zawód. Pojawia się też wątek kobiety o imieniu Niki, która ma być upiorzycą, a została wręcz siłą wepchnięta Virionowi przez pewną starszą kobietę twierdzącą, że tylko z nią ma szansę przeżyć. Bardzo prosty sposób na rozwiązanie niewygodnych elementów fabuły ? jeśli bohater nie będzie w stanie sobie poradzić z pewną przeciwnością, to przecież ma na podorędziu Niki więc problem załatwiony.

Nie twierdzę, że Virion. Wyrocznia jest książką złą. Nawet ośmielam się twierdzić, że jest książką dobrą. Całość czyta się dość lekko i szybko. Jednak wiele elementów można by przemyśleć. Zastosowanych zostało wiele uproszczeń i zbiegów okoliczności bardzo wygodnych dla bohatera. Trafił do więzienia? Przez przypadek jego współwięzień zna się dobrze na procedurze sądowej i wyjaśni mu wszystko ze szczegółami. Czy też wspomniana upiorzyca, która również wiele ułatwia. Ponadto mam problem z charakterem głównego bohatera, gdyż jest bardzo nieokreślony. Virion był bardzo zakochany w pewnej dziewczynie, co między innymi doprowadziło do takiego a nie innego rozwoju wypadków. Z tym, że jakoś nie czuć było tego uczucia. To co o niej myślał, jak traktował nie wskazywało na miłość, choć trauma jaką później miał już tak. Widać jednak, że powieść ma bardzo duży potencjał i szansę bardzo się rozwinąć ? w końcu to dopiero pierwszy tom z właściwie nie wiadomo ilu planowanych. Osobiście mam nadzieję, na starcie Viriona i Achaji tym razem z jego perspektywy. Liczę również na to, że kolejne tomy nieco bardziej zbliżą się do poziomu jaki prezentowała Achaja.

?Achaja? okazała się jedną z tych książek, o których trudno zapomnieć. Powieść tą czytałem całkiem dawno temu, a całkiem dobrze pamiętam o co chodziło w całej tej intrydze. A jak powtarzam do znudzenia, coraz mniej powstaje takich dzieł, które zostawiają jakiś ślad w naszej pamięci.
Pozostając więc w temacie, nie mogłem więc przegapić opowieści, której akcja dzieje się w tym samym wszechświecie.

?Wyrocznia?, opowiada historię pewnego młodego chłopaka, obdarzonego słuchem absolutnym. Jednak nie jest to przewodnia historia. Być może niesłusznie oskarżony o morderstwo, zostaje skazany, a za sprawą intrygi pewnej wysoko postawionej kobiety, udaje mu się uciec. Wszystko to przez rzekomy skarb, którego być może Virion wie gdzie szukać. Czy skarb rzeczywiście istnieje? Czy oskarżenia o zbrodnie są prawdziwe i czy wreszcie chłopak pokaże na co go stać? Tego dowiecie się z książki.

Pozostając w temacie, całkiem to udany powrót i czuć tutaj niepowtarzalny klimat tych wczesnych tomów, które opowiadały historię przyszłej cesarzowej. Poza tym mamy tu mnóstwo świetnych scen walki, dużo intryg, zemstę, wyrazistych bohaterów?
Dodatkowo autor bardzo ciekawie przedstawił świat w którym dzieje się akcja tej powieści. Umie także wciągnąć czytelnika w swój świat, co nie zawsze pisarzom wychodzi, a to naprawdę duży plus. Pozostaje mi polecić.

Co do autora.
Andrzej Ziemiański jest autorem takich książek, jak wznowiona niedawno ?Toy Wars?, ?Zapach szkła?, czy-nie zapominajmy, cyklu o Achai.