Urszula

�mieje ją, że jest taka duża, a nie umie zawiązać sobie buta. Ula płakała z bezradności, gdy wtem zatrzymała się przed nią jakaś dziewczynka. - Pomóc ci? - Wskazała na nieszczęsną sznurówkę. Urszula nieśmiało pokiwała głową. Rozpoznała w nieznajomej jedną ze swoich koleżanek z klasy. Był to pierwszy dzień nauki, więc nie pamiętała jeszcze jej imienia. - O, i już, zrobione. - Koleżanka uśmiechnęła się do Uli i wyciągnęła rękę na przywitanie. - Jestem Jowita. Jowita Kamińska. A ty jak masz na imię? - Ula. Ula Figurska. - Chcesz być moją koleżanką? - Jowita odgarnęła z czoła niesforny kosmyk. Ula pomyślała, że dziewczynka wygląda jak aniołek. Wrażenie anielskości dopełniała niebieska sukieneczka, brakowało tylko śnieżnobiałych skrzydełek i aureoli. I jeszcze to niespotykane imię, Ula wpatrywała się w nową koleżankę z zachwytem. Wydała jej się przepiękna, nieskazitelna, jak z obrazka. - Chcę - odparła więc bez wahania. Spojrzała przy tym na swoje ubranie i zrobiło jej się przykro. Spódnica po Agnieszce i bladoróżowa koszulka, też zresztą odziedziczona po starszej siostrze, sprawiały, że czuła się brzydka i nijaka. Od tamtej pory dziewczynki były nierozłączne. To właśnie Jowita nauczyła Ulę zawiązywania sznurówek, chętnie też dzieliła się z nią swoimi kolorowymi długopisami i słodyczami. Była lubiana przez wszystkie dzieci, ale to Ula stała się jej najlepszą koleżanką i to z nią siedziała zawsze w ławce. - Co robi twój tatuś? - zapytała pewnego dnia, gdy jak zwykle siedziały razem przed salą i jadły drugie śniadanie. Ula zerknęła łakomie na apetyczną i kolorową kanapkę koleżanki, po czym przeniosła wzrok na trzymany w dłoniach chleb razowy z margaryną i ogórkiem. Nienawidziła ciemnego pieczywa, ale mama twierdziła, że takie jest zdrowsze od białego. - Wozi ludzi taksówką - odpowiedziała i z niechęcią odgryzła mały kawałek razowca. Jowita spojrzała na nią z zainteresowaniem. - Fajnie, zawsze chciałam przejechać się taxi. Jeździsz z nim gdzieś czasami? Ula pokręciła głową. - Tata rzadko jest w domu. Ma dużo pracy i wraca póź - Chciała dopowiedzieć, że pijany, ale w porę ugryzła się w język. Wiedziała, że pod żadnym pozorem nie wolno jej mówić o tym, co dzieje się u niej w domu. Nie dostała nawet takiego zakazu od mamy, po prostu intuicja podpowiadała jej, że mówienie o tym niewłaściwe. - To tak jak mój. - Jowita dojadła kanapkę i zmięła papier śniadaniowy. Sięgnęła po jabłko i już miała się w nie wgryźć, ale nagle wstała i bez słowa pobiegła do kantorka woźnej. Po chwili wróciła i podała koleżance połowę przekrojonego owocu. - Nie, ja - Ula zawstydziła się, jak zawsze, gdy ktoś ją czymś częstował. - No bierz, nie ma w nim robaków, sprawdzałam. - Jowita zachichotała i ugryzła swoją połówkę jabłka. - Mój tatuś - powróciła do przerwanego wątku - jest dyrektorem w fabryce mebli. Też długo pracuje i czasami zasypiam, zanim wróci. Przychodzi do mnie do pokoju i daje mi całusa na dobranoc. Zawsze mnie tym budzi, ale mnie to nie przeszkadza, bo i tak zaraz śpię dalej. Nie lubię tylko, kiedy idą z mamą na imprezę, bo on pije tam alkohol i potem nim śmierdzi. Ula zamarła z jabłkiem w dłoni. - Co się stało? - Jowita zauważyła jej reakcję. - Nie, nic. - Urszula dojadła szybko jabłko i wstała z ławki. W tym samym momencie rozległ się dzwonek na lekcję. Dziewczynki ruszyły do klasy, dzięki czemu Jowita nie dostrzegła gęsiej skórki na rękach swojej koleżanki. Ciąg dalszy w wersji pełnej SPIS TREŚCI ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAŁ 32 ROZDZIAŁ 33 ROZDZIAŁ 34 ROZDZIAŁ 35 ROZDZIAŁ 36 ROZDZIAŁ 37 ROZDZIAŁ 38 ROZDZIAŁ 39 ROZDZIAŁ 40 ROZDZIAŁ 41 ROZDZIAŁ 42 ROZDZIAŁ 43 ROZDZIAŁ 44 ROZDZIAŁ 45 ROZDZIAŁ 46 ROZDZIAŁ 47 ROZDZIAŁ 48 ROZDZIAŁ 49 ROZDZIAŁ 50 EPILOG OD AUTORKI Polcamy również