Uparte serce

Uparte serce" to powieść wręcz idealnie nadająca się jako baza pod scenariusz filmowy. Już po paru stronach nasunął mi się na myśl pewien autor, którego styl pisania jest łudząco podobny do Becky Wade. Ten styl należy do Nicholasa Sparksa, który podobnie jak autorka powieści z dzisiejszej recenzji, także trzyma się charakterystycznego dla dawnych lat stylu pisarskiego. Myślę, że chyba każdy kto czyta książki wręcz nałogowo, dostrzega pewną różnicę pomiędzy stylem powieści dzisiaj, a tym obecnym jeszcze parę lat temu. Chociaż oczywiście dzisiaj także mamy mnóstwo wspaniałych powieści, to jednak dawniej były one zupełnie inne, miały inny schemat i sposób rozwijania wątków, akcji, zwłaszcza jeśli chodzi o takie gatunki jak powieść obyczajowa czy romans. Wade w swojej książce używa właśnie tego dawnego stylu, dzięki czemu czytając czułam jakbym trzymała w dłoniach jakąś starą, dobrą książkę. Według mnie główną cechą, dzięki której kiedyś książki bardziej zapadały w pamięć, jest sposób tworzenia postaci. Dzisiejsi bohaterowie, piękni, wykształceni, bogaci, wręcz idealni, do tego zawsze ustawieni w wielkim mieście, nie są już tak bliscy czytelnikom, jak bohaterowie zwykli, mający problemy i wiodący normalne życie. Na szczęście dzisiaj coraz częściej autorzy sięgają właśnie po takie normalne charaktery i powracają do dawnych zwyczajów.
Na pewno polecam "Uparte serce" wszystkim wielbicielom spokojnych lektur, idealnych na miły wieczór, które nie zajmują wiele czasu, a zapadają w pamięć i przypominają dawne powieści romantyczne.

Z reguły jestem raczej sceptycznie nastawiona do debiutów, ale czasem podejmuję ryzyko i sięgam po takie pozycje, zwłaszcza gdy mnie szczególnie zainteresują. Tak też było w przypadku książki autorstwa Becky Wade, która mnie zachęciła zarówno obiecującym zarysem fabuły, jak i pozytywnymi recenzjami. Czy ?Uparte serce? sprostało moim oczekiwaniom?
Kate Donovan, to kobieta po trzydziestce, pracownica opieki społecznej, która ma za sobą kilka nieudanych związków. Zmęczona samotnym życiem, postanawia wziąć trzymiesięczny urlop i pomóc swojej babci w odnowie starej i zaniedbanej posiadłości Chapel Bluff. Tam poznaje Matta, byłego hokeistę, człowieka ponurego i skrytego, który dźwiga za sobą bagaż bolesnych doświadczeń. Kate, poruszona cierpieniem w oczach mężczyzny i jego tragiczną historią, postanawia mu pomóc odnaleźć chęć do życia, mimo wyraźnego oporu z jego strony.
Sięgając po debiutancką powieść Becky Wade nie spodziewałam się wiele, ale to, co otrzymałam, pozytywnie mnie zaskoczyło i przeszło moje skromne oczekiwania. Nie potrafiłabym dokładnie wskazać, co czyni tę pozycję wyjątkową w moich oczach, bo składa się na to wiele czynników. Jednym z nich jest świetna kreacja postaci, których sylwetki są wyraźnie zarysowane i które nadają charakter tej historii. Nie pamiętam, kiedy ostatnio miałam okazję naprawdę polubić dwójkę głównych bohaterów, nie wspominając już o wątku romantycznym, który śledziłam z prawdziwym zaangażowaniem. Trudno mi uwierzyć, że jest to debiut autorki, ponieważ Becky Wade posługuje się naprawdę wprawnym piórem, który sprawia, że książkę czyta się szybko, bez zbędnych zastojów.
?Uparte serce? to pozornie zwykła powieść, która powoli, ale z konsekwencją zdobywała moje serce. Debiutanckie dzieło Becky Wade ostatecznie mnie zachwyciło, ponieważ mam słabość do takich historii o miłości; historii, które nie kojarzą się z czymś banalnym i tandetnym, tylko z czymś autentycznie wyjątkowym i dojrzałym. Chylę czoła autorce za to, że wykreowała tak cudownie poruszającą i wywołującą falę różnorakich emocji książkę, która bez wątpienia zachęca do tego, by ponownie się w niej zagłębić. Jestem pewna, że jeszcze nie raz sięgnę po ?Uparte serce? i za każdym razem będę czerpała taką samą przyjemność z czytania. Czy polecam? Jak najbardziej! Jeżeli macie ochotę na ciepłą i wzruszającą historię miłosną, to debiut Becky Wade jest niewątpliwie pozycją wartą uwagi ;)

Uparte serce? to romantyczna opowieść dla kobiet o tym, że wielka miłość może pokonać każdą traumę z przeszłości. Co prawda bagaż trudnych doświadczeń nie stanie się nagle lżejszy, ale we dwoje zdecydowanie łatwiej go nieść.
Kate jest uroczym rudzielcem po trzydziestce. Jakoś nie układa jej się w życiu uczuciowym. Do tego doszły poważne problemy w pracy, które dobiły dziewczynę i odebrały jej radość z wykonywanych obowiązków. Zmęczona samotnością i niedawną tragedią Kate postanowiła zająć ręce czymś innym. W trakcie trzymiesięcznego urlopu, za namową babci, bohaterka podejmuje się odnowy rodzinnej posiadłości. Sama ma bzika na punkcie programów, w których remontuje się domy, a także hobbistycznie interesuje się antykami, więc remont daje jej szansę na spełnienie ukrytych marzeń. Oczywiście czym byłby dobry romans bez oszałamiająco przystojnego mężczyzny? Jest więc i Matt ? szalenie pociągający, ale małomówny i gburowaty budowlaniec. Otwarta i wesoła Kate próbuje znaleźć wspólny język z nowym znajomym. Z czasem dziewczyna odkrywa, że Matt nosi w sobie niewyobrażalną tragedię, która zmieniła całe jego życie....
Autorce w fajny sposób udało się wpleść wątki religijne, a dzięki temu jej powieść zyskuje drugie dno i nie jest tylko naiwnym czytadłem. Kate zwraca Mattowi uwagę na konieczność pojednania się z Bogiem. Każda tragedia prowokuje najtrudniejsze pytania, które zaczynają przytłaczać, a przez to oddalają od Stwórcy. Zamiast wypłakać się na Jego ramieniu, łatwiej jest się obrazić, schować za żalem, rozpaczą i pretensjami. Kate chce pokazać przyjacielowi dobro wokół niego, uświadomić mu, że spokój jest możliwy dopiero po pogodzeniu się z Bogiem i wszystkim tym, co się wydarzyło.
Polecam, szczególnie wrażliwym czytelniczkom.