Założę się, że gdyby tak zapytać każdego z Was, czy uważacie się za dobrych, wielkodusznych, cierpliwych i wyrozumiałych, to z pewnością wszyscy odpowiedzielibyście mi, że tacy właśnie jesteście. Że macie naprawdę wielkie serce, a samą dobroć już widać w Waszym spojrzeniu, po prostu bije Wam ona z oczu. Na pewno każdy chciałby taki być, wydaje mi się, że większość tak właśnie o sobie myśli, a już ze 100%-ą pewnością wszyscy chcieliby, żeby inni tak ich postrzegali. I nieważne, że nie zauważamy staruszka stojącego w autobusie , chorej sąsiadki, dziecka stojącego przed przejściem dla pieszych, w ulicznym korku – nie dość, że nie wpuszczamy innych kierowców przed siebie, to jeszcze sami patrzymy się wepchnąć przed nich. Oj, przykłady można by mnożyć bez końca na tę naszą dobroć i wrażliwość wobec drugiego człowieka, na nasze wzajemne traktowanie, na to jakimi ludźmi jesteśmy naprawdę.
Co ma na celu ten przydługi wstęp? Naprowadzenie Was na nową książkę Lisy Jewell „Ulica Marzeń 31”. Książkę o dobrym człowieku, dla którego ważne sprawy to ludzie i ich marzenia. Z tego co wiem, autorka ma u nas (na całym świecie w ogóle) całą rzeszę swoich zagorzałych fanów, którzy z niecierpliwością oczekują na kolejną jej książkę. Ja nastawiona na jej lekturę byłam trochę sceptycznie – nie przepadam za współczesną prozą anglojęzyczną. A tu proszę – moje pierwsze z tą autorką spotkanie i to bardzo miłe – czyta się toto jak gdyby samo, ani się spostrzegłam, jak minęły mi dwa bardzo przyjemne wieczorki, podczas których poznałam Leah i Toby'ego Dobbsa oraz dziwnych lokatorów jego Domu Pawia przy ul. Marzeń 31. Toby to bardzo dobry człowiek, ale zaraz po ślubie, kilkanaście lat temu porzucony przez żonę, niespełniony poeta (pisze swoje wiersze do szuflady), Leah to dziewczyna mieszkająca naprzeciwko „Domu Pawia” od trzech lat, a mimo to nie znająca ani ekscentrycznego Toby'ego ani innych mieszkańców, ba! - oni sami poza tym jak mają na imię, niewiele o sobie wiedzą. Przypadek, a właściwie przypadkowa śmierć jednego z lokatorów, 97-letniego Gusa sprawia, że Leah i Toby poznają się i to właśnie sprawia, że nawiązuje się między nimi niewidzialna nić porozumienia. Przez 3 lata nie zamieniają ze sobą słowa, a tu nagle okazuje się, że potrafią wspólnie spędzać czas i rozumieją się w pół słowa. Toby w pewnym momencie rozważa podjęcie bardzo ważnych decyzji w swoim życiu, zastanawia się, czy za spadek zostawiony mu przez Gusa nie wyremontować domu i nie sprzedać go, ale wtedy musiałby pozbawić dachu nad głową swoich lokatorów – zaprosił ich kiedyś, wiele lat temu, do wspólnego mieszkania – przez te wszystkie lata nie wymagał od nich regularnego płacenia czynszu, bo mieli swoje marzenia i to było dla Tobby'ego najważniejsze. Tylko, że Toby też ma marzenia. Uświadomi mu to i pomoże w tym Leah - w jaki sposób, musicie się przekonać sami. Czytając „Ulicę marzeń 31” pomyślałam sobie tylko, że zawsze warto mieć marzenia i nigdy, ale to nigdy nie można rezygnować z dążenia do realizcji tych marzeń. I że zawsze warto szukać szczęścia, albo że to fajnie, jeśli to szczęście samo nas znajdzie. Ot, takie tam dyrdymałki. I mimo, że zakończenie książki było dla mnie jasne od mniej więcej połowy, chciałam ją przeczytać, żeby się przekonać, czy rzeczywiście miałam rację. Lektura bardzo przyjemna, w sam raz na weekendowy odpoczynek.
