Ukochane równanie profesora

"Ukochane równanie profesora" mogę porównać do przypalonego ciasta. Pierwszy gryz pozostawia po sobie słodki smak, ale z każdym kolejnym czuć gorycz spalenizny. Taka właśnie jest ta powieść-słodko-gorzka.

Słodka, bo opisuje niezwykłą relację pomiędzy 30 letnią gosposią, jej 10 letnim synem i profesorem matematyki, który z powodu wypadku, traci pamięć co 80 minut. Ich niecodzienna przyjaźń oparta na miłości do piękna liczb ma w sobie coś kojącego, budującego, pozostawia czytelnika z ciepłem i nadzieją w serce.

Gorzka, bo u Ogawy choroba, starość przybierają formę zdziwaczałego starca o wielkim sercu, który od kruchości swej pamięci, ucieka do świata liczb i równań. Tam wszystko jest pewne i harmonijne, w przeciwieństwie do rzeczywistości, o której przypomina przypięta do marynarki kartka z napisem: "Moja pamięć trwa 80 minut".

Ta historia mówi wiele. Jest czuła, ciepła, spokojna, pełna goryczy. Czytajcie i nie bójcie się spalonego spodu.

5 / 5
A problem isnt finished just because youve found the right answer.

Książka opowiada o relacji trójki osób - Profesora, gosposi i jej syna (nazywanego przez Profesora Pierwiastkiem). Gosposia pracuje w agencji i pewnego dnia ta walenie agencja kieruje ją na specjalną misję. Zaczyna pracę u Profesora. Jest on wyjątkowym przypadkiem. W wypadku, który był w 1975 roku, utracił pamięć. Dokładnie wie i pamięta ze szczegółami co działo się w jego życiu przed wypadkiem. Jednak po wypadku pamięta tylko ostatnie 80 minut. Gdy ten czas upłynie musi na nowo przyzwyczaić się do obecnego świata. Żyje w małym domku opłacanym przez Wdowę, uwielbia matematykę i dzieci. W szafie ma tylko trzy garnitury: letni, zimowy i przejściowy. Ale nie są to zwykłe garnitury. Do marynarki, którą akurat nosił, były poprzyczepiane różne karteczki z rzeczami, o których Profesor miał pamiętać. Kiedy miała założyć inną przekładał karteczki z jednej na drugą. Dopisywał również nowe karteczki, np. Karteczkę z gosposią i Pierwiastkiem. Dzięki tym karteczkom, które tak szeleściły wyróżniał się. Pierwiastek jest jego oczkiem w głowie. Zawsze gdy pojawia się w domu cała uwaga Profesora ląduje właśnie na nim. Czas spędzają na liczeniu zadań matematycznych do szkoły Pierwiastka oraz rozmowach o baseballu. Jeśli chcecie poznać ich relację i wszystkie wzloty i upadki, polecam sięgnąć po tą książkę.

Narratorka, czyli gosposia, która pracowała u tytułowego Profesora, wspomina jak wyglądała praca u niego. Nie znamy imienia żadnej postaci z tej książki. Możemy kojarzyć ich tylko po ich pseudonimach: Profesor, Gosposia, Pierwiastek, Wdowa. W tej opowieści znajdziemy dużo matematyki. Tak właściwie to jest ona tu wszędzie, ale jest potrzebna do zrozumienia historii. Królowa nauk jest ukazana jako piękność. Podobnie jak baseball. W książce pojawia się go dużo. Od rozmów o nim, aż po mecz na żywo, w którym cala trojka bierze udział. Najbardziej w całej lekturze podołała mi się relacja między Profesorem, a Pierwiastkiem. Mimo że starszy pan ma nietrwałą pamięć, zawsze odnosi się do chłopca tak samo. Na powitanie przytula go, zawsze znajduje czas na jego pytania i w jego towarzystwie jest bardziej ożywiony. Zachowuje sie jak kochający dziadek. "Ukochane równanie Profesora" to historia o pięknej przyjaźni, która przetrwa nawet to, że musi być odbudowywana codziennie.

Zazwyczaj próbuję samej sobie określić, o czym jednym była książka, co było najważniejsze. Tu się nie dało. Książka licząca tylko 191 stronę, miała w sobie za dużo. Profesor matematyki pamięta wszystko, co się w życiu wydarzyło do wypadku samochodowego, ale po nim pamiętał tylko 80 minut. Czyli czas idzie, a profesor stoi w miejscu. Matematyka jest dla profesora sposobem komunikacji z ludźmi. Właśnie przez matematykę, przez liczby pierwsze, które tak uwielbia, profesor porozumiewa się ze swoją nową gosposią i jej synem, którego nazwał pierwiastkiem. Postać, która o sobie nie może za dużo powiedzieć, bo jest zagubiona w świecie, w jakim żyje, jest postacią tak głęboką, tak dużo mającą do powiedzenia, tak ceniącą więzi rodzinne i miłość, gdyby tylko pamiętał.. Chciałabym jeszcze wspomnieć o bratowej profesora, nie osądzajcie jej na samym początku, jak to zrobiłam ja, czytajcie do końca, ona też ma wiele do przekazania.