Trzeci stopień

"Z czasem nauczył się tylko tego, że nic nie zmienia się na lepsze. Zła nie da się dorwać."

Kryminał na szybkie zaczytanie, barwnie prowadzona intryga, momentami dość przewidywalna, jednak swobodnie angażująca czytelnika w detektywistyczną zagadkę. Autorka ma przyjemny styl pisania, wyczuwa się lekkość pióra, bezpośredni przekaz wynikający z dziennikarskiego doświadczenia. Potrafi stworzyć zarys ciekawych powieściowych postaci, przykuć uwagę scenariuszem zdarzeń, wzbogacić fabułę w dreszczyk emocji. Trzeba przyznać, że sporo dzieje się w pierwszym tomie serii o inspektorze Magnusie Kalo. Wiele uwagi poświęcono nie tylko jego pracy zawodowej, ale również życiu prywatnemu, które w tej odsłonie serii bardzo mocno powiązane jest z aktualnie prowadzonym przez niego śledztwem.

W domku na działce odnaleziono ciało Erika Berggrena. Mężczyznę okrutnie torturowano, wszystko wydaje się wskazywać na osobistą zemstę mordercy. Rozpoczyna się śledztwo, którego odkrycia nawiązują do dalekiej przeszłości, aż do Argentyny, ośrodka tortur junty wojskowej. Jakie mroczne tajemnice wyłonią się na powierzchnię? Czy uda się szwedzkiej policji zapobiec eskalacji okrucieństwa i kolejnym zabójstwom? Dlaczego bezwzględny morderca wciąga rodzinę Kalo w śmiertelne niebezpieczeństwo? Magnus to trzydziestopięcioletni ojciec dwójki małych dzieci, nieco wypalony już policjant, przytłoczony domowymi obowiązkami, zaniedbujący własne zdrowie, myślący o wyprowadzce z centrum miasta i zamieszkaniu w spokojnym miejscu. Razem z żoną Linn, terapeutką, tworzą udany związek, brakuje im jednak wolnego czasu tylko dla siebie. Interesującą postacią wydaje się Roger Ekman, partner Magnusa, mocno zaangażowany w policyjną działalność, któremu jednak doskwiera samotność w życiu osobistym. Poznajemy też bardzo ambitną młodą inspektor Sofie Eriksson, która za wszelką cenę stara się potwierdzić słuszność swojego awansu i zyskać uznanie w oczach szefa, komisarza Arne Normana.

Trudno powiedzieć, jak dalej rozwinie się seria, zapowiada się obiecująco, choć dostrzega się też elementy, które wymagają jeszcze dopracowania. Choćby głębsze spojrzenie na profile głównych bohaterów, tak aby można było w większym stopniu nawiązać z nimi nić porozumienia, obdarzyć sympatią, lepiej zrozumieć postępowanie i motywy podejmowanych decyzji. Momentami autorka kreśli mało realistyczne incydenty i sploty wydarzeń, ale w zasadzie to nie przeszkadza, w końcu to fikcyjna zagadka detektywistyczna. Wymagający czytelnik będzie oczekiwał czegoś więcej, natomiast na potrzeby przyjemnej rozrywki kryminalnej, wzbogaconej sensacyjnymi elementami i ciekawym dziennikarskim pazurem w przedstawianiu zdarzeń, w zupełności wystarczy.

...