TOKSYMIA (twarda)

Patrząc na tą łobuzersko i pogodnie uśmiechniętą twarz autorki, spoglądającą na czytelnika zza węgła okładki, nie chce się wierzyć, że jej właścicielka mogła napisać tak brutalną wiwisekcję codzienności. Książka już od pierwszej strony balansuje zręcznie na granicy turpizmu. Minimalistyczne, szczegółowe, a przy tym bynajmniej nie rozwlekłe opisy utrzymywane są w ryzach przez syntetyczny język. Każde słowo było tu zważone, żadne nie jest przypadkowe. Zabieg, który w stylu ujmuje najbardziej, to celne tworzenie rysów charakteru postaci przez raczej strzępy ich myśli i rozmów, niż narracje. Rozmów zresztą prowadzonych wiarygodnym językiem codziennym, lecz bez przesytu wulgaryzmów, co stało się przykrą manierą współczesnej prozy. Każda postać jest jak szybki i dobry szkic wprawnego rysownika. Fabuła została zaś zanurzona głęboko w prześmiewczej grotesce, w cichym, ukrytym szaleństwie przeciętnych ludzi. Zasmuca przez to, ale nie roztkliwia - bohaterowie nie budzą szczególnej litości, są wręcz antypatyczni: sfrustrowani, egoistyczni i wypaleni. Coś jednak sprawia, że przyciąga nas, że bardzo chcemy poznać to ich brudne, bolesne, rozgoryczone życie. Może to magnetyzm nowoodkrytego talentu Małgorzaty Rejmer?