To, co musimy utracić

iało ponownie wziąć ślub. Ja podjęłam taką decyzję w roku 1960. Ale podczas rozwodu wpadłam w panikę: kończenie małżeństwa okazało się okropnym przeżyciem. Nie chciałam przez to przechodzić nigdy więcej. Jak mogłam mieć pewność, że nie będę do tego zmuszona? Dlaczego ja, domatorka uwielbiająca kameralne wieczorki poezji, zamierzałam poślubić miłośnika narciarstwa, spływów kajakowych i biwaków? Byłam przekonana, że różnice pomiędzy mną a Miltonem są nie do pogodzenia. Uznałam, że najlepiej będzie zerwać od razu i oszczędzić sobie męki drugiego rozwodu. Zadzwoniłam do niego i powiedziałam, że to koniec. Stwierdził, że musimy pogadać. Kiedy skończyliśmy gadać - i się przytulać, i całować, i kupować mi suknię ślubną - znów byliśmy zaręczeni. Jaki stąd wniosek? Gdybym zamiast Miltona posłuchała swego spanikowanego wewnętrznego głosu, nie bylibyśmy teraz małżeństwem od czterdziestu dwóch lat. Ale czy każdy, kogo dręczą obawy, że popełnia wielki błąd, powinien po prostu je zignorować? Pewien młody człowiek na kilka tygodni przed planowaną datą ślubu poczuł przemożną chęć ucieczki od narzeczonej. Miał wrażenie, że małżeństwo jest z góry skazane na porażkę, jednak przekonał sam siebie, by je zawrzeć, argumentując: ,,wprawdzie wiele rzeczy mi się w niej nie podoba, ale mam już dwadzieścia siedem lat i prawie wszyscy moi przyjaciele są już żonaci, więc może problem nie leży po jej stronie, a po mojej". Dwudziestoczteroletnia kobieta zaledwie na tydzień przed ślubem doszła do wniosku, że jej przyszły mąż ma wiele zalet, jednak jest również nieokazującym uczuć pracoholikiem, i stwierdziła: ,,nie byłabym szczęśliwa, żyjąc w ten sposób". Chciała odwołać ceremonię, ale rodzice dali jej tabletkę na uspokojenie i zapewnili, że wszystko będzie dobrze, a ona ma najzwyklejszą przedślubną tremę. ,,Chyba jej nie kocham", przyznał Rick, rozmawiając z tatą o narzeczonej. ,,Przyzwyczaisz się", szybko odpowiedział ojciec. ,,Nie zgadzamy się w bardzo wielu kwestiach", jęknęła Mary Ellen do mamy, która ucięła: ,,Wcale nie". Maggie w dniu ślubu oświadczyła rodzicom, że nie jest godna poślubić Scotta, więc tego nie zrobi. Rodzice z kolei oświadczyli jej, że jest jak najbardziej godna i że, owszem, zrobi to. Oraz że osoby traktujące małżeństwo poważnie często czują tremę przed ślubem. To samo powtarzał sobie Jeffrey. Kiedy Jeff przyjrzał się Annabel, zrozumiał, że po zaręczynach poszli zupełnie innymi drogami. Instynktownie czuł, że ,,to nie ta jedyna". Ale mieli już wspólny dom i psa, i zaplanowany ślub, na który zaprosili trzystu gości, więc ,,pociąg ruszył. Nie mogłem go zatrzymać. Nie potrafiłem. Bałem się choćby spróbować". Jeff wstydził się, że zmienił zdanie, i nikomu się z tego nie zwierzył. Przekonywał sam siebie: ,,Znajdziemy wspólne tematy do rozmów i rzeczy, które polubimy robić razem". W dniu ślubu zmusił się do uśmiechu i wszedł do kościoła, myśląc ,,Wszystko się ułoży" - a może modląc się, aby tak było. I tak oto Jeff i Annabel, Maggie i Scott oraz wszyscy pozostali wzięli ślub. A potem Jeff i Annabel, Maggie i Scott oraz wszyscy pozostali się rozwiedli. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki PRZYPISY O ile nie podano inaczej, wszystkie cytaty w przekładzie tłumaczki niniejszej książki. ROZDZIAŁ 1: DLACZEGO MAŁŻEŃSTWO [1] C. Connolly, The Unquiet Grave, w: The International Thesaurus of Quotations, red. Tripp, s. 383. [2] P. Roth, Mój wiek męski, tłum. Ireneusz Zalewski, Da Capo, Warszawa 1993. [3] Źródło danych dotyczących wskaźnika rozwodów w pierwszych i drugich małżeństwach: Wallerstein, Lewis, S. Blakeslee, The Unexpected Legacy of Divorce, Hyperion, New York 2000, s. 295. [4] Dane dotyczące wskaźnika rozwodów wśród dzieci rozwiedzionych rodziców pochodzą z opracowania: The National Marriage Project, The State of Our Unions 1999, Rutgers University, New Brunswick 1999, s. 8. [5] L. Smith Brady, Ulcca Joshi, Christopher Hansen, ,,New York Times", , cz. 9, s. 9. [6] The National Marriage Project, The State of Our Unions 1999, dz. cyt., s. 19. [7] S. Daley, French Couples Take Plunge That Falls Short of Marriage, ,,New York Times", , s. A1, A4. [8] The National Marriage Project, The State of Our Unions 2000, Rutgers University, New Brunswick 2000, s. 6. [9] R. Cohen, Is The Frankfort Stock Exchange a Place for Sex?, ,,New York Times", , s. A4. [10] F. Russo, Bridal Vows Revisited, ,,Time", , s. G1-G3. [11] J. Viorst, ,,Will I Ever Get Married?", w: tejże, When Did I Stop Being Twenty and Other Injustices, Simon & Schuster, New York 1987, s. 11. [1*] Dane umożliwiające ich identyfikację zostały zmienione. [2*] Informacje o wszystkich materiałach źródłowych znajdują się w przypisach i bibliografii na końcu książki.