Tatuaże podświadomości

Na przykładzie perypetii bohaterki ukazany został kolosalny wpływ przeżyć z dzieciństwa na dorosłe życie człowieka oraz jakość jego relacji z innymi ludźmi. Dzięki pierwszoosobowej narracji użytej w powieści możemy wczuć się bardzo mocno w wewnętrzne doznania i przemyślenia bohaterki.

Uważam, że poprzez postać Gabi autorka oddała głos wielu osobom, które latami, często nawet do dnia dzisiejszego, borykają się z różnorodnymi traumami z przeszłości. Jednakże postawa Gabrieli może dawać im nadzieję, bo, mimo, że przeszłości nie da się ot tak wymazać i na zawsze pozostawia w nas ona swoje tatuaże, to dzięki własnemu samozaparciu oraz pomocy najbliższych nam osób, niekiedy również specjalistów możemy zamknąć za sobą bolesną przeszłość, jaka stała się naszym udziałem. Wyjść z niej obronną ręką i wieść szczęśliwe, spełnione życie mając u boku tych, którzy są nam najbliżsi.
Chociaż życie pisuje przewrotne scenariusze, - o czym przekonacie się również czytając tę książkę - to czy będziemy szczęśliwi i spełnieni zależy w dużej mierze od nas samych i naszego podejścia do świata oraz ludzi.

Jeśli macie ochotę na nieco refleksyjną, a jednocześnie tchnącą optymizmem lekturę to koniecznie zajrzyjcie do ?Tatuaży podświadomości?, a myślę, że nie poczujecie się zawiedzeni.

"Życie to przeplatanka dobra że złem,lęku z radościami i porażek z sukcesami. Czerni z kolorami.Słońca z burzami.Taki koktajl. "
Czy ja już mówiłam,że uwielbiam książki polskich autorek ? Hmmm...chyba tak,ale to nic powtórzę po raz kolejny :) W przypadku Tatuażypodświadomości skusiłam się okładką,bo czy książka z tak optymistyczną okładką może być zła?Musicie się sami przekonać,bo to rzeczywiście kawał dobrej literatury.
Przyznam szczerze,że książka mnie bardzo zaskoczyła,spodziewałam się babskie literatury,a co dostałam ??...otóż właśnie.
Autorka podejmuje się bardzo trudnego tematu,a niesamowicie trudnego dzieciństwa i jego wpływu na dorosłe życie.Gabi poznajemy jako dorosłą kobietę,żonę mężowi,matkę dzieciom i babcię wnukom.Jest kobietą spełnioną i szczęśliwą w swoim domku schowanym wśród drzew na Mazurach. Cieszy się życiem i drobiazgami z niego płynącymi .Ale czy zawsze tak było?
Gabi wychowywała się w raz z rodzeństwem w patologicznej rodzinie,bo jak inaczej nazwać dom,w którym ojciec nie dosyć,że pije to jeszcze znęca się nad rodziną i to nie tylko fizycznie,ale i psychicznie,a matka ślepo zapatrzona w swojego pana i władcę nie umie powiedzieć dzieciom, kocham Cię.
Mam wrażenie,że takich małżeństw jest wiele,chyba w myśl zasady,że nie ważny jaki mąż ważne,że jest .Tylko po co?czy nie lepiej zapewnić dzieciom szczęśliwe dzieciństwo,przecież to najważniejszy okres w życiu każdego człowieka,który powinien kojarzyć się z beztroską i uśmiechem,powinien pachnieć mamą i drożdżowym ciastem.To jakie mamy dzieciństwo decyduje o tym kim będziemy w przyszłości .Jakim człowiekiem jest Gabi??? Czy pogodzi się z przeszłością?
"Zamartwianie się nie zmieni biegu naszej rzeki życia ani jej kierunku.Ona zawsze będzie płynąć po swojemu ".
To,że będziemy rozpamiętywać przeszłość niczego tak naprawdę nie zmieni tylko bardziej pogłębi nas w maraźmie i bylejakość.To,że będziemy sobie milion razy zadawać pytania:dlaczego ja,czym siebie zasłużyłam też nie prowadzi do niczego dobrego.Uważam,że trzeba żyć tu i teraz,poukładać sobie w głowie przeszłość,a na przyszłość patrzeć przez różowe okulary.
To piękna i dojrzała powieść.Autorka swoje zadanie wykonała rewelacyjnie i nie sposób się nie uśmiechać patrząc optymistycznie w jutro .To książka o wybaczaniu i cierpieniu,o zapominaniu i bólu,ale to też książka może o naszych sąsiadach,znajomych.To książka,która może przytrafić się każdemu. Kto jeszcze nie czytał to serdecznie polecam,bo to rewelacyjna lektura i przyjemnie spędzony czas .

http://rudabiblioteczka.blogspot.de/2018/03/grazyna-maczkowska-tatuaze.html

Katarzyna Bieńkowska z Poligon domowy

To bardzo przyjemna lektura... zaczęłam czytać oczywiście w kolejce, ale ta atmosfera tak mocno mnie wciągnęła, że spędziłam z nią cały wieczór! Żałuję, że za oknem plucha, bo czytanie tego na hamaku w ogrodzie byłoby pewnie jeszcze przyjemniejsze!
"Tatuaże podświadomości" pokazują, że można popracować nad swoim życiem, nad taką harmonią, którą trzeba osiągnąć, żeby być szczęśliwym. Bo aby być szczęśliwym tu i teraz mimo wszystko trzeba poradzić sobie z przeszłością! Czy człowiek jest w stanie pogodzić się z trudnym dzieciństwem, kiedy rodzice nie potrafili dać nam tego, co każde dziecko potrzebuje, czyli ciepła. miłości. zrozumienia i wsparcia? Czy taka domowa znieczulica jest w stanie ukształtować dziecko, które poradzi sobie z tym w przyszłości?

To książka o trudach wybaczania, o zapominaniu, cierpieniu i bólu...
Wiadomo, nie da się odciąć od przeszłości, nawet oddzielenie jej grubą kreską nie jest łatwe, ale warto próbować i w książce możemy śledzić te próby i efekty!


Tytuł intryguje, zastanawia i zmusza by po książkę sięgnąć... a treść każe patrzeć w przyszłość z uśmiechem. Spróbuj ;)

Fajna książka o szalenie trafnym tytule. Patrząc przez pryzmat głównych bohaterek można by sądzić, że to książka głównie dla pań, jednak chyba nie warto tak na to patrzeć, ta pozycja to bowiem coś o szerszej perspektywie życia. Głównie o tym, jak różnie może się ono układać, co może przynieść i jak przeszłość potrafi rzutować na teraźniejszość, a w konsekwencji (jeśli konstruktywnie się to wszystko wykorzysta) - również na przyszłość.

Tytuł spodobał mi się przez taką fajną... trafność użytej przenośni. Przeszłość i związane z nią przeżycia mogą być bowiem właśnie tym, czym nazwano je w tytule - tatuażami na naszej podświadomości... Czymś, co odcisnęło na nas swoje piętno i jest z nami zawsze, choć może - przez upływ czasu - zepchnęliśmy to w głąb siebie, w tył głowy... jednak to wszystko zostanie z nami już na zawsze - jak tatuaż... na podświadomości ;) Bardzo bardzo fajne i szalenie trafne ujęcie tematu :)

Chociaż książka opowiada o swego rodzaju życiowych traumach i o próbach znalezienia swojej nowej drogi, to jest jednak w swoim wydźwięku bardzo pozytywna. Tchnie optymizmem. Zdaję sobie sprawę, że pozycji tego rodzaju jest multum, ta jednak jest ciekawa o tyle, że - prócz optymizmu "mimo wszystko" - widać w niej tez pewien... spokój z jakim o tym wszystkim się opowiada. Czy to o trudnych czy też o tych bardziej pozytywnych właśnie aspektach życia - wszędzie, jak dla mnie, widać pewien spokój i w prowadzeniu narracji i w sednie fabuły. To dobrze, "spokój" i "pozytywne myślenie" powinny iść w parze jako pewne słowa-klucze którymi można się kierować.

Cóż dodać więcej... pozycja do polecenia, może bez "fajerwerków", ale jednak pozytywna, optymistyczna... po prostu fajna :) Polecam zatem ;) (nie tylko Paniom ;) ).

Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość z perspektywy trzech kobiet...

Fajna książka o szalenie trafnym tytule. Patrząc przez pryzmat głównych bohaterek można by sądzić, że to książka głównie dla pań, jednak chyba nie warto tak na to patrzeć, ta pozycja to bowiem coś o szerszej perspektywie życia. Głównie o tym, jak różnie może się ono układać, co może przynieść i jak przeszłość potrafi rzutować na teraźniejszość, a w konsekwencji (jeśli konstruktywnie się to wszystko wykorzysta) - również na przyszłość.

Tytuł spodobał mi się przez taką fajną... trafność użytej przenośni. Przeszłość i związane z nią przeżycia mogą być bowiem właśnie tym, czym nazwano je w tytule - tatuażami na naszej podświadomości... Czymś, co odcisnęło na nas swoje piętno i jest z nami zawsze, choć może - przez upływ czasu - zepchnęliśmy to w głąb siebie, w tył głowy... jednak to wszystko zostanie z nami już na zawsze - jak tatuaż... na podświadomości ;) Bardzo bardzo fajne i szalenie trafne ujęcie tematu :)

Chociaż książka opowiada o swego rodzaju życiowych traumach i o próbach znalezienia swojej nowej drogi, to jest jednak w swoim wydźwięku bardzo pozytywna. Tchnie optymizmem. Zdaję sobie sprawę, że pozycji tego rodzaju jest multum, ta jednak jest ciekawa o tyle, że - prócz optymizmu "mimo wszystko" - widać w niej tez pewien... spokój z jakim o tym wszystkim się opowiada. Czy to o trudnych czy też o tych bardziej pozytywnych właśnie aspektach życia - wszędzie, jak dla mnie, widać pewien spokój i w prowadzeniu narracji i w sednie fabuły. To dobrze, "spokój" i "pozytywne myślenie" powinny iść w parze jako pewne słowa-klucze którymi można się kierować.

Cóż dodać więcej... pozycja do polecenia, może bez "fajerwerków", ale jednak pozytywna, optymistyczna... po prostu fajna :) Polecam zatem ;)

Niezwykła opowieść o ucieczce od traumatycznych wspomnień, które nawet w dorosłości nie pozwalają żyć w spokoju, bez strachu i żalu. Powiem szczerze, że bardzo sceptycznie podchodziłam do tego, by przeczytać tę książkę. Nie chciałam czytać o czyiś problemach, dołować się. Usłyszałam jednak, że wbrew temu co myślę, powieść jest bardzo optymistyczna, pozwalająca uwierzyć w siebie, dająca siłę na pokonanie własnych słabości. Rzeczywiście koleżanka miała rację, to bardzo optymistyczna i wartościowa publikacja. Niezwykła książka dzięki, której ciężką pracą i małymi kroczkami można dojść do pewnej formy, pokonując traumę przeszłości. Głęboko poruszająca, wstrząsająca ale niosąca nadzieję powieść.

Zachłanna podświadomość magazynuje wszystko, co przeżyliśmy, zarówno dobro, jak i zło. (s. 142)
Kiedy zapytasz Polaka: ?Co słychać??, zwykle zaczyna narzekać na zdrowie, na politykę, na? Zupełnie inaczej odpowie Amerykanin. A jak odpowiada na to pytanie główna bohaterka powieści Tatuaże podświadomości Grażyny Mączkowskiej, Gabi?
Pięknie słychać. Wskoczyłam na wyższy poziom szczęścia. (s. 94)
Jednak zanim do tego doszło, kobieta swoje w życiu przeszła. Pozostał w jej głowie kocioł różnych myśli i wspomnień. Musiała rozprawić się i pogodzić z tragiczną przeszłością zafundowaną przez rodziców. Jej ojciec był alkoholikiem, agresywnym. Wiele razy uciekała z matką i rodzeństwem z domu, by ocalić życie. Przeżyła traumę. Była córką czekoladopodobną. Teraz jest DDA, choć tego po niej nie widać. Od wielu lat ma męża Pawła i dorosłych synów, lecz przeszłość wciąż w niej tkwi.
Przeszłość to ukończony fakultet! Zajmuje ważne miejsce w naszych umysłach i sercach. (s. 5)
Bohaterce ciężko odegnać przeszłość, która składała się z przemocy, poniżenia, wyzwisk, strachu, która nie pozwalała spać i mieć radosnego dzieciństwa, która ciągle powraca i od której nie da się uciec. To ona jest balastem w życiu Gabrieli, który ciąży jak kula u nogi, który spowalnia i mąci spokój. Lecz z drugiej strony człowiek jest mądrzejszy i lepszy dzięki przeszłości, gdyż uczy się na błędach. Gabi pomagają w tym różni ludzie (psycholog, przyjaciółki Teresa i Grażka) i sytuacje (na kanwie jej przeżyć przyjaciółka Grażyna napisała książkę). Jednak to ona musi nabrać dystansu do przeszłości i powiedzieć: ?Stop!?, aby móc budować przyszłość. A przecież ludzką naturę można kształtować jak plastyczna masę.
Dlaczego śnią mi się takie rzeczy? Przecież nie myślę już o tym, co było. Wiem! Mam tatuaże podświadomości. Minione życie osiada na niej tatuażami. Na zawsze. Lokuje się tam z dobrymi i złymi. Z całą swoją różnorodnością. Złe tatuaże? A gdyby tak nie karmić ich?.? Gdyby tak tylko pielęgnować tylko dobre? (s. 20)

Proces ?leczenia? duszy i ciała trwa bardzo długo. Po przeszłości pozostają blizny w umyśle, tytułowe tatuaże na podświadomości. To ciekawa i pomysłowa koncepcja i według mnie bardzo trafna, warta głębszego rozważenia przez każdego czytelnika i przyjrzenia się jego przeszłości, jego tatuażom ? śladom życia, przeszłości.
Warto popracować nad sobą, bo szkoda życia na tkwienie w przeszłości. Zła przeszłość zawsze będzie nam towarzyszyć, dlatego najlepiej przeznaczyć dla niej półeczkę na samym dnie. I niech sobie tam leży. Niech ją pokrywa kurz? (s. 183)
Główna bohaterka jest jednocześnie narratorką, zatem czytelnik razem z nią przeżywa, czuje, myśli, żyje jej życiem, razem z nią wspomina bolesną przeszłość i godzi się. Gabi wie, jaki wpływ mają złe emocje na człowieka. Przeżyła traumę w dzieciństwie i młodości, dlatego wymarzyła sobie dobre życie. Realizuje to marzenie, wszystko robi sama, by się ono spełniło, choć wymaga to od niej wiele pracy nad sobą. Chce uleczyć serce, aby być wolną i szczęśliwą, pogodzoną ze sobą. Czytelnicy mogą brać z niej przykład, ona może być dla nich inspiracją nie tylko do refleksji nad własnym życiem, ale także do zapoczątkowania zmian w życiu, do przejścia metamorfozy wewnętrznej i nauki pozytywnego myślenia. Wystarczy chcieć popracować nad sobą, by pogodzić się z bolesną przeszłością i na spokojnie patrzeć na tatuaże wyryte przez nią w umyśle.
Ważne, aby żyć swoim życiem, z pasją. (s. 16)
Gabi żyje na swoich ?ukochanych Mazurach? niedaleko Szczytna, gdzie wszystko ma najcudowniejsze. Coś o tym wiem! Bohaterka spaceruje sobie do lasu z psem Prezydentem. Codziennie cieszy się kontaktem z naturą. Jedną z jej pasji jest ogrodnictwo. Opisy ogrodu i różnorodność roślin w nim rosnących robią wrażenie. Nowinki botaniczne ciekawią, choć mnie najbardziej zaskoczyły właściwości werbeny (s. 172). Książka ta to także pochwała życia na wsi, w zgodzie z naturą, bez pośpiechu. Pochwała stosunków dobrosąsiedzkich, zwłaszcza z sąsiadami ?na jeden krzyk?.
W ogóle odnoszę wrażenie, że wokół mnie mało kto czyta książki, i myślę sobie, jacy ludzie są ubodzy. (s. 16)

Autorka porusza w swej książce także inne tematy wiodące: przeszłość, trauma, rodzina. Zwraca uwagę na czytelnictwo, udział ludzi w spotkaniach autorskich czy ogólnie w imprezach kulturalnych. W ramach terapii pogodzenia się z przeszłością powstała książka o Gabrieli i jej przeżyciach. Czytanie tego typu literatury pomaga jej bliskim na zmierzenie się z ich wspólną przeszłością. Czytelnikom, zwłaszcza osobom z podobnymi problemami, traumami ? daje nadzieję na odmianę losu, na zmianę, daje możliwość wejścia na wyższy poziom szczęścia.


Trzeba kochać życie! (s. 184)
Poruszająca książka Grażyny Mączkowskiej Tatuaże podświadomości to przeplatanka obecnego życia bohaterki z jej przeszłością i wspomnieniami. To także moim zdaniem swego rodzaju poradnik psychologiczny i jak podkreśla autorka ? fikcja literacką z elementami autentyczności. W książce ukazany został wpływ wychowania dziecka na dorosłe życie człowieka, skomplikowane relacje rodzinne, życie w obłudzie, uleganie presji otoczenia w małych miejscowościach, lecz również miłość, przyjaźń, stosunki dobrosąsiedzkie, piękno mazurskiej przyrody, życie z pasją. Wiele w tej powieści życiowych prawd i mądrości. Jedną z nich zakończę recenzję:
Mamo, przeszłość jest ważna, bo wydarzyła się, ukształtowała nas i doświadczyła. Ale to już rzecz dokonana! Zawsze z nami będzie, ale nie należy nią żyć. Miała już swój czas, kropka, koniec. Myśli też zależą od nas. Wybieraj te dobre. Jak nie zainteresujesz się złymi, wkurzą się i opuszczą twoją głowę. (s. 171)

Czy można tęsknić za czymś, czego nie znamy, bo tego nigdy nie było? Można. Gabriela, główna bohaterka powieści Grażyny Mączkowskiej, tęskni za dzieciństwem, które skradziono jej i jej rodzeństwu. Zrobili to rodzice ? bezmyślni, nieczuli, ubodzy w dobre emocje, a może chorzy? Wreszcie, po wielu latach, w życiu kobiety następuje przełom. Postanawia skończyć z bolesną przeszłością, która niczym tatuaż pozostawiła niezmywalne piętno w jej umyśle. Bo jeżeli ciągle walczymy z przeszłością, nie możemy budować przyszłości.

?Tatuaże podświadomości? to książka mówiąca o tym, że doświadczenia z dzieciństwa odgrywają kluczową rolę w budowaniu relacji międzyludzkich. W Gabrieli początkowo dominuje nienawiść do ojca, za wszystko, co jej zafundował, za koszmarne sny, które przez całą dorosłość przypominały jej tamte przeżycia, i za to, co zgotował matce. A potem zaczyna pracę nad sobą. Ciężką, etapową, skuteczną. Jej początki mają miejsce w gabinecie psychologa. To tam poznaje zawartość swojej głowy, rozkładając życie na elementy i od nowa składając je już w zupełnie inny sposób.

?Tatuaże podświadomości? to niezwykła książka, w której, dzięki pierwszoosobowej narracji, możemy poznać emocje bohaterki, wejść w jej skórę i razem z nią przeżywać wszystko, co opisuje Grażyna Mączkowska.