Tak krucho...

To historia z książki Tak blisko?, jedyna różnica polega na tym, że została przedstawiona z perspektywy Lucasa. Niby wszystko ładnie, gdyby nie jedno ?ale?? . Ale to już było. Wiecie nie mam nic przeciwko temu, aby poznać całą historię oczami innego bohatera, ale czytając książkę zaraz po zakończeniu pierwszego tomu, przyznam, że się nieco rozczarowałam, a momentami nawet nudziłam. Narracja umiejętnie balansuje między współczesnością i płynnie nakłada się z retrospekcjami z przeszłości. Oczywiście z dużą ciekawością czytałam opisy z przeszłości, natomiast właśnie te opisy współczesności mnie nudziły.

Co na plus? Zdecydowanie retrospekcje z przeszłości i przedstawienie traumatycznych wspomnie Lucasa. W pierwszym tomie dowiadujemy się o pewnych tajemnicach, które skrywa i o których nikomu nie mówił. Tutaj natomiast jest to wszystko dogłębnie opowiedziane. Lucas tłumaczy, dlaczego wcześniej nie potrafił zbliżyć się do kobiety na tyle, aby stworzyć stały związek. Opowiada, co się kiedyś wydarzyło. Dlaczego jest tym, kim jest? Z jakiego powodu zerwał kontakt z ojcem? Tak więc książka stanowi uzupełnienie do Tak blisko? . Lektura dobra, ale autorka mogła się bardziej postarać i nie wstawiać bardzo zbliżonych dialogów, które miały miejsce w pierwszym tomie. Jak dla mnie to jest jedyny mankament ? powtórzenia z Tak blisko? . Moja rada, czytajcie w większym odstępie czasowym, a na pewno będziecie zadowoleni. Jeżeli będziecie czytać podobnie jak ja, czyli z dnia na dzień, to z pewnością będziecie się nudzić.

Reasumując: Cykl Kontury serca zaliczam do lekkich i niezobowiązujących lektur. Czyta się szybko i przyjemnie. Gdybym miała wybrać, która powieść wypadła moim zdaniem najlepiej, to wskazałabym na Tak blisko? . W tej książce najbardziej spodobała mi się fabuła, która w pewnym stopniu mnie zaskoczyła, toteż nie mogłam się od niej oderwać. We wszystkich trzech tomach znajdą się sceny łóżkowe, romantyczne oraz wątki, przy których uronicie łezkę. Poruszają tematy: gwałtu, przemocy w rodzinie, alkoholizmu. Bohaterowie są dobrze wykreowani i łatwo jest się do nich przywiązać. Język jest przystępny, styl lekki. Mimo, że stanowią oddzielne lektury, to mogą tworzyć swego rodzaju uzupełnienie. Zastanawiam się, czy nie lepiej wypadłoby, gdyby seria ukazała się w jednym tomie, jako jedna wielowarstwowa powieść z rozbudowanymi wątkami. Wolę jednak serie, w których bohaterowie przez wszystkie tomy przechodzą swego rodzaju przemiany, a fabuła jest różnorodna. Książki zostały napisane z myślą o młodych kobietach i to właśnie im polecam tę serię. To dobre i przyjemne lektury.

Jakiś czas temu miałam okazję zapoznać się z książką ?Tak blisko? autorstwa amerykańskiej autorki, Tammary Webber, która wzbudziła zachwyt czytelników i zebrała wiele entuzjastycznych recenzji. Historia Jacqueline oraz Landona/Lucasa wywarła na mnie na tyle dobre wrażenie, że postanowiłam także sięgnąć po drugi tom serii ?Kontury serca?, czyli ?Tak krucho? ? opowiedzianą tym razem z męskiego punktu widzenia - Landona/Lucasa. Jak wrażenia?
Drugie części mają to do siebie, że często nie potrafią sprostać swoim poprzedniczkom i nie dorównują jej poziomem. ?Tak krucho? niestety również dopadł ?syndrom drugiego tomu? i w porównaniu z ?Tak blisko? wypada zdecydowanie słabiej. Moim głównym zarzutem jest przede wszystkim kreacja Jacqueline, a raczej jej kompletny brak. Jest tak bezpłciowa, jak to tylko możliwe i gdyby nie pierwsza część to trudno byłoby cokolwiek o niej powiedzieć. Na szczęście jest to odosobniony przypadek, bo reszta bohaterów jest znacznie lepiej nakreślona. Muszę przyznać, że w ?Tak blisko? z dwójki głównych bohaterów to właśnie Landona polubiłam bardziej, dlatego cieszyłam się na myśl, że będę mogła bardziej zgłębić jego historię. I nie zawiodłam się, bo mamy okazję poznać wiele faktów z jego przeszłości, jak również teraźniejszości. Lektura ?Tak krucho? była bez wątpienia ciekawym doświadczeniem i duży plus należy się autorce za to, że nie jest to kopia pierwszego tomu widziana męskimi oczami, tylko całkiem inna historia, bogata w wiele nowych wątków, ale zachowująca jednak zgodność ze swoją poprzedniczką. Jeżeli miałabym wskazać, co najbardziej podobało mi się w tej części, to bez wątpienia byłaby to przyjaźń między Landonem a Boycem, chociaż z początku nic tego nie zapowiadało. Ich relacja była świetnie przedstawiona i wypadła bardzo naturalnie, a Boyce zaskarbił sobie moją sympatię, bo według mnie jest najbardziej charakterystyczną postacią tej części. ?Tak krucho? polecam osobom, którym spodobała się pierwsza część, ale czują po niej lekki niedosyt i chcieliby poznać tę historię z innego punktu widzenia.