Tajemnica świętego Wormiusa

dowolnie manipulować historią! - To nie ma znaczenia. Nie w dzisiejszych czasach. Dziś możemy wyeksponować białą legendę świętego i pominąć czarną. Ostenwald nie wierzył w ani jedno słowo Rodrigo Borgii. Ten człowiek coś ukrywał. Było jakieś drugie dno całej sprawy. Ale nie potrafił go dociec. - Nadal nie rozumiem, co świadczy o autentyczności relikwii - burknął. - A tym bardziej o ich ważności. Z całym szacunkiem, ale to nie jest jedyny taki przypadek, prawda? Borgia długo walczył ze sobą. W końcu spojrzał z namysłem na Alfreda. - No dobrze. Widzę, że muszę odkryć wszystkie karty. Jako dziecko byłem świadkiem cudu związanego z relikwiarzem. Rodrigo zamarł. Trwało to chwilę. Potem prychnął wesoło. - Widzę, że wreszcie udało mi się wywrzeć na tobie wrażenie. - Uśmiechnął się diabolicznie. - Tak. Widziałem relikwiarz, który udało się odzyskać, za sporą sumę, mojemu wujowi, Alfonsowi Borgii. - Znanemu lepiej jako papież Kaliks III - dodał niechętnie Alfred. - A więc dlatego tak Ojcu Świętemu na tym zależy. Co właściwie się stało? Jaki cud miał miejsce? - Nie ciągnij mnie za język, Ostenwald - odparł ostro Borgia. - Nie wolno mi powiedzieć. Złożyłem obietnicę Kaliksowi, że nie powiem nikomu. - Wasza Świątobliwość musiałeś być jeszcze chł - To nie ma znaczenia. - Rodrigo pokręcił głową. - Słowo to słowo. Ostenwald znowu poczuł, że stary kręci. - Chwileczkę - mruknął. - Czyli jeden z relikwiarzy jest na miejscu? W Rzymie? - Niestety, już nie. - Skrzywił się Borgia. - W 1485 roku, kiedy wojska neapolitańskie zagroziły Rzymowi, ktoś podjął decyzję o zniszczeniu relikwiarza. Rzekomo w celu zabezpieczenia szczątków skrzynię wywieziono. Byłem w tym czasie w mieście. Niestety, nie dowiedziałem się nigdy, gdzie zniknęła skrzynia. I czy faktycznie uległa zniszczeniu. Osoby odpowiedzialne za jej przewiezienie oczywiście wyparowały. Nigdy już nie zobaczyłem relikwii. - Ktoś wykorzystał zamęt wojenny? - Może. Ale jest coś jeszcze. Krzyżaccy szpiedzy coraz bardziej interesują się Kujawami. Szczególnie Strzelnem. A więc tu jest trup pogrzebany. Chodzi o to, żeby Zakon nie zdobył relikwii pierwszy i nie wywlókł całej historii na światło dzienne. Alfred postanowił, że takie uwagi na wszelki wypadek zachowa dla siebie. - A dlaczego ja? - spytał. - Bo jestem Niemcem? Odpowiedział mu uśmiech rozlazłych ust Borgii. - Cezar zadbał o twoje święcenia kapłańskie. Jest to główna przyczyna mojego wyboru. - Borgia potrząsnął głową. - Tak samo jak twoje pochodzenie. - Cezar był kardynałem w czasie, gdy przyjąłem święcenia - wzruszył ramionami Alfred. - Nie powinien się otaczać świeckimi. Szczególnie świeckimi z moją reputacją. To tylko honorowy kanonat. Nic mi nie pomoże w takiej misji. - Niech sobie będzie honorowy. Otworzy ci mnóstwo drzwi w Polsce. To bogobojny kraj. Nawet nie wiesz, jak bardzo. - Kto jeszcze wie o relikwiarzu? Poza Krzyżakami? Borgia zmrużył oczy. - A Zakon to dla ciebie mało? Z tego co wiem, mogą być żywo zainteresowani odnalezieniem skrzyni. Co więcej, dla Krzyżaków może to być żywotna sprawa. - Dlaczego? - Skrzywił się Alfred. - To ty nic nie wiesz? - zdziwił się Rodrigo. - Zakonowi grozi sekularyzacja. Przegrali o jedną wojnę z Polską za dużo i wszyscy się od nich odsunęli. Nawet cesarz Maksymilian rozmyśla nad sensem istnienia państwa zakonnego w samym środku cywilizowanych, chrześcijańskich krajów. Gdyby jednak realny okazał się zamysł nowej krucjaty przeciw Turkom Osmańskim, wszystko by uległo zmianie. Lecz to nie takie proste. Od lat usiłuję wyjednać przychylność dla pomysłu krucjaty katolickich królów. A jeśli mi się to nie udaje, to co mógłby w tej materii zdziałać jakiś krzyżacki mistrz? Nic. Aby to było możliwe, muszą wystąpić pewne szczególne okoliczności. - Takie jak odkrycie uznanych za zaginione relikwii? - Szczerze mówiąc? Ze strony zakonu obawiam się raczej szantażu. - Kiwnął głową Borgia. - Krzyżacy mogą przysłać tu kogoś z ultimatum. Albo wstawię się za nimi, albo skrzynię dostanie Scatianelli. Dlatego musisz się śpieszyć. Dotrzeć na Kujawy przed ich szpiegami. - To raczej trudne. Mam tam znacznie dalej niż krzyżaccy szpiedzy. - Nie drwij. Wyruszasz jutro. Dostaniesz wszystkie potrzebne glejty. Jeśli jednak czegoś nie przewidzieliśmy, będziesz musiał radzić sobie sam. - Ile czasu zajmie mi ta cała sprawa? - rzucił Alfred. - Kiedy będę z powrotem w Rzymie? - Tydzień? Może miesiąc? A może rok. Wszystko zależy od tego, jak bardzo się przyłożysz. Ostenwald zagryzł zęby. Wiedział, co te słowa oznaczają. 1 Dostępne w wersji pełnej 2 Dostępne w wersji pełnej 3 Dostępne w wersji pełnej 4 Dostępne w wersji pełnej 5 Dostępne w wersji pełnej Epilog Dostępne w wersji pełnej