Śniadanie dobiegło końca. Stary pastor wyjął ze schowka skrzypce i usiadłszy na ławie,
zaczął zakładać nową strunę. Marynia, która czuła się tutaj jak u siebie w domu, podeszła do
półek i przyglądała się książkom.
- Pożycz sobie, co zechcesz - zachęcił ją pastor. - Moje książki, podobnie jak ja sam, służą
przyjaciołom.
- Ale prawie wszystkie są w obcych językach...
- Jeśli chcesz angielską książkę, to tam stoi tomik wierszy. O, tam wysoko, w samym
końcu. Choć dla mnie język francuski jest najpiękniejszy na świecie.
Nieznaczna obca intonacja przy dłuższym opowiadaniu stała się wyraźniejsza. Maryni
wydało się, że ją rozpoznaje. Odwróciła się i spojrzała pastorowi w twarz.
- Przepraszam - zagadnęła nieśmiało. - Czy ksiądz jest Francuzem?
- Tak, jestem. - I zaczął bardzo cichutko grać melodię, którą Marynia grała na
klawikordzie, zanim wyszli. - Kto cię tego nauczył?
- Nikt - odparła Marynia. - Melodia sama wypłynęła z klawikordu, gdy tylko po raz
pierwszy go otworzyłam.
- Tak właśnie myślałem - mruknął stary pastor na pół do siebie. - To musi być ta melodia,
którą grała jako ostatnią, zanim zamknęła klawikord. Tak, pamiętam, że grała ją tego
wieczora. To był jej ostatni wieczór we dworze. Dwadzieścia lat temu.
I nagle od spokojnych tonów przeszedł do skocznego ludowego tańca. Marynia nie mogła
już zadawać żadnych pytań, choć całe setki cisnęły się jej na usta. Wzięła z półki tomik, który
wskazał jej pastor. Była to nieduża sfatygowana książeczka w heliotropowej okładce.
Marynia zajrzała do środka. Na pierwszej stronie zobaczyła znajome nazwisko wypisane
znajomym charakterem pisma.
Nazwisko brzmiało: Ludwik de Fontenelle, a wypisała je ręka panny Heliotrop... Pokój
zawirował Maryni przed oczami. Włożyła książkę do kieszeni i stała przez chwilę
nieruchomo. Zastanawiała się, co powinna teraz zrobić. Doszła do wniosku, że na razie nic.
Trzeba poczekać.
Stary pastor grał teraz jakiś poważny utwór szybujący ku niebu jak stado białych ptaków.
Nie sądziła, by zauważył, jak pokój zawirował jej przed oczami. Wyglądał tak, jakby w ogóle
o niej zapomniał. Unosił się na skrzydłach muzyki razem z białymi ptakami. Marynia
dygnęła, włożyła płaszcz i kapelusz, po czym wyśliznęła się do ogródka.
Zatrzymała się przy furtce. Nie czekała długo. Po chwili zza rogu plebanii wyszła
Lawenda Minette w szarym szalu narzuconym na ramiona, ale z gołą głową.
- Wiedziałam, że na mnie zaczekasz - odezwała się niskim, przyjemnym głosem. -
Przejdziemy się do mojego domu? Nie zboczysz wiele z drogi.
- Dziękuję - odparła potulnie Marynia i nieśmiało ujęła podaną sobie rękę, jak gdyby to
była dłoń królowej.
Chociaż Lawenda miała spracowane dłonie, a u starego pastora pełniła obowiązki służącej,
to jednak zachowywała się jak wielka dama i dziewczynka uznała, że nią jest.
- Na drugie imię mam Maria - powiedziała Lawenda, gdy szły razem przez dziedziniec
kościelny. - Ale w dzieciństwie nazywano mnie Minette, bo byłam bardzo malutka i lubiłam
kotki. I tak jest nadal, więc imię pasuje.
- A moja babcia ze strony ojca miała na imię Lawenda - odparła Marynia.
- Lawenda i Maria to rodzinne imiona Merryweatherów. Maria - gdyż kościół nosi imię
Maryi Panny. A Lawenda... cóż, księżycowi ludzie kochają kwiaty i słońce. Możesz mi
mówić po imieniu.
Przeszły ręka w rękę przez ulicę wioski. Za bramą parku skręciły w wąską ścieżkę na
prawo. Po lewej stronie drzewa rosły gęsto jak w lesie, ale po prawej ciągnęło się zielone
zbocze, z którego gdzieniegdzie sterczały granitowe skałki.