Tajemnica nawiedzonego lasu

Odkąd przeczytałam pierwszy tom serii, czyli Tajemnicę Diabelskiego Kręgu minęły prawie trzy miesiące. Dziś chciałabym podzielić się z Wami moimi wrażeniami po lekturze tomu drugiego, który wzbudził we mnie sporo emocji. Jednak od początku.

Oczywiście, główną bohaterką jest Nina. Dziewczynka bardzo bystra, która fascynuje się zagadkami i chce być jak Sherlock Holmes. Choć podziwiam jej zawziętość w rozwiązywaniu różnych zagadek, to czasami denerwuje mnie jej upór. Podejrzewam jednak, że takie powinny być cechy dobrego detektywa. W tej książce dziewczynka jest, mam wrażenie bardziej taka, "ogarnięta", choć i tak w pewnych momentach zdarzają jej się dość dziecinne zachowania. No ale nie mogę oczekiwać od niej zmiany o sto osiemdziesiąt stopni w ciągu dwóch miesięcy, bo to jest chyba niemożliwe.

Tym razem dzieciaki lądują w dziwnym Instytucie, który znajduje się przy wschodniej granicy Polski. Dlaczego się tam znalazły? Władze chcą sprawdzić ich magiczne umiejętności oraz wyłowić nowego Wybrańca. Wszystko byłoby w sumie okej, gdyby nie fakt, że dzieci są tam wykorzystywane. Muszą gotować, sprzątać, naprawiać drobne uszkodzenia na zewnątrz (przypominam, że jest już jesień), a także zajmować się młodszymi dziećmi. Dla mnie wygląda to trochę tak, jakby władze zdecydowały, iż poprzez te czynności dzieciaki zarobią na swoje utrzymanie.

Po raz kolejny autorka wzbudziła we mnie masę emocji, a także wciągnęła bez reszty. Choć sam Instytut, w którym znajdowali się bohaterowie, nie był aż tak straszny, to las obok już jak najbardziej. Przyznaję się bez bicia, że Annie Kańtoch udało się mnie przerazić, co spotęgował fakt, że czytałam tę książkę wieczorem. Czy muszę dodawać tu coś jeszcze?

Cieszę się, że fabuła tej powieści nie opiera się głównie na bohaterach oraz ich perypetiach, ale że przedstawia również historię opuszczonej wioski oraz ich mieszkańców. Moim zdaniem był to wątek bardzo ciekawy i dzięki temu, ta książka tylko zyskała w moich oczach.

Gdyby ktoś zapytał się mnie, czy jest to książka dla dzieci- odpowiedziałabym, że nie. Choć główną bohaterką jest dziewczynka w wieku trzynastu lat, to jednak pojawiają się tutaj dość straszne fragmenty, w których nie brakuje upiorów, zaginięć, śmierci oraz krwi. Dlatego raczej nie zalecałabym tej pozycji dla młodszych czytelników. Jednak nie zamierzam tutaj nikogo ustawiać i mówić, co ma czytać, bo wychodzę z założenia, że każdy czyta, co chce.

Moim zdaniem Tajemnica Nawiedzonego Lasu jest jeszcze lepszą książką niż tom pierwszy. Pełno tu świetnej akcji, ciekawych bohaterów oraz książka wzbudza ogromne emocje: od strachu do smutku. Jeżeli poszukujecie dobrej powieści, która wzbudzi w Was ciekawość oraz przerażenie, to koniecznie sięgajcie po tę pozycję.

Nina i jej przyjaciołom udało się pokonać Bestię i dziewczyna wróciła do domu, ale ciągle obawiała się, że zostanie rozpoznana przez komunistów, dlatego też zmieniła swój wizerunek. Niestety nic to nie dało. Pewnego listopadowego dnia w szkole pojawia się sierżant Sowa i porucznik Lis. Zabierają Ninę do Instytutu, gdzie nastolatka ma do rozwiązania pewną zagadkę. Ale Nina jest też w niebezpieczeństwie, w Instytucie wyszukują dzieci z magią i je likwidują a dodatkowo nocą pojawia się mgła i wychodzą z niej potwory...
Czy i tym razem Nina ujdzie z życiem?

Drugi tom przygód trzynastoletniej Niny skupia się na rozwiązaniu pewnej zagadki, dotyczącej dziwnej zbrodni, która wydarzyła się przed latami oraz pokonania potworów.
Klimatycznie treść utrzymana jest podobnie jak tom pierwszy...mrocznie i z dreszczykiem. Chwilami miałam wrażenie, że autorka nawiązuje do powieści S.Kinga "Mgła" - lecz odrobinę ją upraszcza. Jakby nie patrzeć książka przeznaczona jest młodym czytelnikom.

Autorka nie boi się uśmiercać bohaterów - ja osobiście nie lubię gdy znaczące postacie giną - czy jest to z korzyścią dla nastolatków - nie wiem, ale dla starszych czytelników - być może.
Autorka tym razem choć nadal dbała o szczegóły, dobrze i w przemyślany sposób poprowadziła wydarzenia - przyśpiesza tempo akcji. Jak dla mnie jest to korzyść dla książki.

Choćby się mogło wydawać, że treść jest skomplikowana to w sumie jest to bardzo prosta historia z odrobina fantastyki, kryminału i grozy. Książkę czyta się bardzo szybko. Fabuła już od samego początku przykuwa uwagę.

Książka jest dla mnie pozytywnym zaskoczeniem, ponieważ nie spodziewałam się, że przygody tak młodej bohaterki będą w stanie przykuć moją uwagę. Nie ma tu romansów, trójkącików, jest za to przygoda, przyjaźń i niebezpieczeństwo. Jest to bardzo dobra książka, aby oderwać się od powieści, po które najczęściej sięgamy.

Musze także wspomnieć, że bardzo podoba mi się warsztat pisarski Kańtoch. Literatka ma niesamowicie przyjemne w odbiorze "pióro" a zarazem potrafi stworzyć magiczną opowieść. Nie za często mam okazję czytać książki polskich autorów, po których nie jestem zmęczona psychicznie.

"Tajemnica Nawiedzonego lasu" dorównuje swojej poprzedniczce. Powieść jest ciekawa, przykuwająca uwagę, lekka w czytaniu, sprawia, że ma się ochotę obejrzeć za siebie, czy nikt nie stoi za plecami.

Jest do druga część tej opowieści.
Stwierdziłam, że dam autorce kolejną szansę i może ta druga część zmieni moje zdanie.
Jednak nie. Nic takiego się nie stało.
Pomijając jak na razie fabułę.
Głowna bohaterka zarówno w pierwszej, jak i w drugiej części jest bardzo irytująca, czasem infantylna i lubi zadzierać nosa. Szczerze nie przepadam za takimi postaciami, bo ich po prostu nie trawię. Reszta bohaterów jest bardzo niedopracowana, brakuje mi więcej opisu ich charakteru. Mam wrażenie, że autorka skupiła się na głównej postaci, a resztę odstawiła w kąt.
Fabuła- nie jestem fanką polskich książek i byłam sceptycznie nastawiona i do tej powieści. Cóż, nie myliłam się. Fabuła w obu częściach jest tak oklepana, że można w połowie czytania przejść do samej końcówki, gdzie wszystko jest wyjaśnione i okaże się, że pewnie mieliśmy rację. Wszystko jest pokazane zbyt ogólnikowo, coś co ma sprawiać dreszczyk emocji jedyne co sprawia to moje znudzenie. Przeczytanie każdej książki zajęło mi pół dnia.
Możliwe, że przez moje sceptyczne nastawienie do polskich książek wszystko oceniam zbyt krytycznym okiem, ale szczerze powiedziawszy dla mnie jest tu dużo do poprawienia.
Nie kupiłabym jej ponownie gdybym stanęła jeszcze raz przed takim wyborem.