Tajemnica Białych Płaszczy

"Czasem w życiu zdarza się tak, że prawda i prostota okazują się najbardziej podstępne."

Pierwszy tom w fantastycznym stylu otwiera serię detektywistyczną z udziałem Nicholasa Le Flocha. Niemal wszystko mi się w nim podobało, począwszy od historycznego klimatu i płynnej narracji z wyśmienicie rozpisanymi dialogami, poprzez ciekawie skonstruowaną kluczową postać, którą natychmiast obdarza się sympatią, aż do umiejętnego angażowania w śledztwo. Skupiamy się na odkrywaniu fragmentów prawdy, wypatrujemy tropów, oddzielamy fałszywe ślady od cennych wskazówek, kwestionujemy oczywistości, potwierdzamy poprawność domysłów i modyfikujemy założenia. Intryga wciąga także dzięki mrocznym stronom osobowości postaci. Chociaż pod koniec przygody wkrada się lekka przewidywalność biegu zdarzeń, to nie mogło być inaczej, bo krok po kroku, z wyjątkową dbałością o szczegóły, prowadzeni jesteśmy ku kulminacyjnej scenie, gdzie wszystkie wątki zgrabnie dopasowują się. Intelektualny relaks z dreszczykiem, atrakcyjny wypełniacz wieczoru.

Przenosimy się do Paryża z tysiąc siedemset sześćdziesiątego pierwszego roku, w ponure dzielnice, mroczne zaułki, zdradzieckie domy publiczne. Towarzysząc głównemu bohaterowi poznajemy rozkład miasta, dostrzegamy rządzące reguły, uczymy się specyfiki, przenikamy atmosferę. Przoduje morderstwo, złodziejstwo, hazard i prostytucja. Nicholasowi Le Floch powierzono złożone śledztwo wyjaśniające osobliwe zniknięcie komisarza policji Guillauma Lardina i niecierpiącą zwłoki misję znalezienia odpowiedzi w delikatnej materii na rzecz króla Francji. Dwudziestodwuletni policjant przechodzi prawdziwy chrzest bojowy w roli debiutanta. Sprzymierzeńcami stają się doskonalone każdego dnia umiejętności dedukcji, wyostrzona intuicja prowadząca myśli w słusznym kierunku, bogata wyobraźnia podsuwająca niecodzienne obrazy, wyostrzony zmysł obserwacji, któremu nic nie umknie, właściwe kojarzenie informacji. Ale czy te umiejętności wystarczą w dochodzeniu tak dużego kalibru, ocierającego się o wagę państwową? Zwłaszcza, że nie ma mowy o opieraniu się, jak to mamy współcześnie, na zdobyczach nauki kryminologii. Wówczas nie przeprowadzano sformalizowanych sekcji zwłok, nie znano technik porównywania linii papilarnych, a już tym bardziej badań genetycznych. Podążając za siłą umysłu głównego bohatera chwytamy trop przestępców i rozwiązujemy zagadki. W niespiesznych rytmach, aby spokojnie rozważyć alternatywy, wyciągnąć jak najwięcej z zeznań świadków, dostrzec ważność dowodów, skojarzyć elementy łamigłówki i złożyć je w sensowną całość.

...

Płaszcz i szpada?

?Tajemnica Białych Płaszczy? Parota sprawia wrażenie, jakby była czymś na kształt kolejnej powieści spod znaku płaszcza i szpady. Wrażenie takie może sprawiać umiejscowienie akcji książki w XVIII-wiecznej Francji. Równie myląca może być zamieszczona na okładce ilustracja? Jednak nic bardziej mylnego :) Niniejsza książka to świetne połączenie powieści detektywistycznej, kryminalnej i (do pewnego stopnia) historycznej, które z płaszczem i szpadą nie ma zbyt wiele wspólnego. A wszystko to w realiach XVIII-wiecznej Francji pod rządami Ludwika XV.

Mamy rok 1761. Młody Nicolas Le Floch opuszcza rodzinną Bretanię i udaje się do Paryża, gdzie wstępuje na służbę u pana de Sartine?a, szefa policji odpowiedzialnego za prowadzenie tajnych misji na zlecenie samego króla. Nieopierzony śledczy zostaje rzucony na głęboką wodę, jednak szybko pnie się po szczeblach służbowej hierarchii ? wszystko dzięki wrodzonego sprytowi, inteligencji i umiejętnościom analitycznym. Pierwszą dużą sprawą Nicolasa będzie zagadka zaginięcia komisarza Guillauma Lardina? Czy młody śledczy zdoła rozwiązać tę sprawę?

Książka interesująca, na swój sposób wciągająca, w wielu aspektach bardzo intrygująca. Z całą pewnością świetnym konceptem jest umiejscowienie akcji powieści de facto kryminalnej w czasach nowożytnych, w których nikt nie słyszał ani o kryminologii, ani o odciskach palców, że o badaniach DNA nie wspomnę. XVIII-wieczny śledczy musiał wykazać się nie lada dedukcją, umiejętnościami analitycznymi i niesamowitą dociekliwością w celu odkrycia prawdy i rozwiązania danej sprawy. Nicolas jest właśnie kimś takim.

Fabuła wciąga, musicie jednak przymknąć na pewną rzecz oko? Ja w każdym razie musiałem ? czy Wy także będziecie musieli, tego nie wiem? Mowa o ogromnej ilości francuskich zwrotów zamieszczonych w książce. Osobiście nigdy nie uczyłem się tego języka i w związku z tym chwilami zwroty te były dla mnie uciążliwe w trakcie lektury? Może jednak akurat Wam przypadną one do gustu, a kto wie ? może to właśnie one sprawią Wam największą przyjemność :)

Lektura na duży plus. Polecam :)

...