Szum (twarda)

To musi bardzo boleć, gdy czujesz, że jesteś zbędny. Musi boleć, gdy wbijają ci przez lata do głowy, że jesteś do niczego, towar wybrakowany, po którym nikt niczego się nie spodziewa. I masz nieoparte wrażenie, że powołano cię do życia, bo taki był schemat, wcale nie wewnętrzna wola czy potrzeba macierzyństwa. A na dokładkę on: kuzyn idealny, spełniający wszelkie oczekiwania, oczko w głowie, powód do dumy. Tak czuje się bohaterka powieści Magdaleny Tulli. I nie widzi szansy na zmianę. Z biegiem lat dostrzega jednak, że cieniem na jej życiu kładzie się przede wszystkim wojenna przeszłość matki, która wraca w koszmarach, ale o której matka milczy, przekonana, że wystarczy nie mówić, by zniknęło. Ale nie znika. I zatruwa córkę. Przez lata. Matka i ciotka, dwie przetrącone dusze, które z trudem pozbierały się po tamtym koszmarze i postanowiły odciąć się od "tamtego", chociaż się nie da. Można próbować dusić, chociaż to im braknie tchu. Jednocześnie bohaterka czuje, że - by zacząć żyć - musi przebaczyć. Tylko - czy się da? "Szum" to piękna, gorzka opowieść o poranionych ludziach, najbliższych i "najdalszych" sobie, i poszukiwaniu więzi, które wydają się nie istnieć; historia trudnego rodzicielstwa i związanego z nim bolesnego życia; nieco magiczna, nieco baśniowa opowieść o potrzebie kochania i przebaczania. Moje pierwsze, absolutnie nie ostatnie!, spotkanie z Magdaleną Tulli.