Światło, które nigdy nie gaśnie

W piórze Autorki zakochałam się jakiś czas temu i niezmiennie mnie nie zawodzi. Historie, które tworzy są dla mnie pewniakiem i tak też jest z tą opowieścią. Pani Magdalena ma tę niesamowitą umiejętność przelewania na papier emocji bohaterów, które uderzają w czytelnika i które po prostu współodczuwamy wraz z postaciami. Książkę przeczytałam jednym tchem i jestem absolutnie zakochana w trudnej i pełnej żalu opowieści Alicji.
Alicja to kobieta, która na pozór wiedzie szczęśliwe i dostatnie życie. Jej mąż ją kocha, ma zapewnioną spokojną przyszłość u jego boku, wreszcie udaje jej się zajść w ciążę, a firma Józefa przynosi stałe, pewne dochody. Pomimo tego, ona nadal nie do końca pogodziła się z wydarzeniami sprzed dekady. Odcięła się od swojego dawnego życia, wyprowadziła setki kilometrów od Kołobrzegu, z rodzicami i siostrą rozmawia okazjonalnie. Lecz nie do końca zapomniała o przeszłości, choć sama twierdzi, że jest zupełnie inaczej. Jednak jej tęsknota, zarówno za ukochanym miejscem jak i utraconym życiem, wyziera z jej opowieści. Nie powinno tak być ale jednak serca nie da się oszukać tak łatwo. Kiedyś uciekła z Kołobrzegu, a teraz znowu ucieka, tym razem z powrotem do miejsca, które zawsze w myślach nazywa domem. Jednak taki powrót i zderzenie z przeszłością nigdy nie jest łatwe.
Biorąc pod uwagę wszystko, co przytrafiło się Alicji nie sposób nie zrozumieć jej postępowania. Łatwo oceniać, że zachowuje się niczym rozkapryszona nastolatka, unika problemów, rozmów, wyjaśnień. Ale warto pamiętać, że nie każdy jest wylewny, niektórzy, podobnie jak główna bohaterka, nie lubią roztrząsać skrywanych uczuć i emocji, które nimi targają. Dziesięć lat to szmat czasu, a ona wcale nie zapomniała. Nie wybaczyła. I nadal czuje się zdradzona. Przesada? Być może, ale z drugiej strony jak ma się czuć, gdy najbliższe jej osoby najmocniej ją zraniły? A teraz ponownie, jej opoka, jej idealny mąż, wbija jej szpilę w serce i sprawia, że Alicja po raz kolejny traci wiarę w ludzi i pogłębia swoje problemy z zaufaniem. To piękna i trudna opowieść, o relacjach rodzinnych, małżeństwie, macierzyństwie i stawiania czoła problemom dnia codziennego. Autorka cudownymi i działającymi na wyobraźnię opisami zabiera nas w podróż do Zielonej Góry i Kołobrzegu. Przedstawia rzetelnie i prawdziwe prawnicze realia, które były niezbędne do zbudowania historii. I pokazuje, że ludzkie uczucia to niezgłębiona kraina, w której czasem bardzo trudno się odnaleźć. Wszystkim miłośnikom książek obyczajowych jak najbardziej polecam tę książkę

Każdy z nas ma w sobie światło, dopóki ktoś lub coś go nie zgasi. Chcemy wierzyć i ufać ludziom, ale nic nie poradzimy, kiedy nasze zaufanie zostanie nadszarpnięte. Wówczas marzenia i cele, w których pokładamy nadzieje rozmywają się. Z tym przyjdzie się zmierzyć głównej bohaterce Alicji.

"Światło latarni morskiej wskazywało kierunek. To jedyne ze znanych mi świateł, które nigdy nie gaśnie. Tak wiele się zmieniło, odkąd byłam tu po raz ostatni, a światło w ciąż wyznaczało drogę."

Magdalena Majcher kolejny już raz tworzy powieść wielopłaszczyznową. Z doskonale już mi znaną finezją buduje szereg wątków, które spina spójną klamrą. Tu każde wydarzenie, sytuacja i wątek są ważne. Nie ma niepotrzebnych "zapychaczy". Historia jest żywa i równie żywi są jej bohaterowie.

Autorka zabiera nas w podróż do Kołobrzegu świetnie odmalowując tę miejscowość. Jednak jest to jedynie tło do dużo ważniejszych problemów. Najistotniejsze wydają się być tu szeroko rozumiane relacje międzyludzkie. Te w związku, z rodzicami, siostrzane i rodzinne. Obserwujemy związek oparty na kłamstwie, faworyzowanie jednego z dzieci czy zerwanie relacji rodzinnych oraz związanego z tym poczucia bezpieczeństwa i pomocnej dłoni.

"O wybaczeniu może być mowa tylko wówczas, gdy druga strona odniesie się do zarzutów, przedstawi swój punkt widzenia i wyjaśni, dlaczego tak postąpiła."

Historia ta udowadnia, że nie można tak łatwo odciąć się od bolesnych wspomnień, zamknąć drzwi do wydarzeń z przeszłości. Wszystko może do nas wrócić w najmniej spodziewanym momencie i zburzyć nasz poukładany dotąd świat. Pokazuje też, że ślepą pogonią za pieniędzmi i prowadzeniem życia opartego na kłamstwie niczego dobrego nie osiągniemy. Może początkowo się nam wydawać, że mamy to, co chcieliśmy, ale bardzo łatwo możemy stracić nie tylko rzeczy materialne, ale przede wszystkim te dużo cenniejsze. I wtedy, gdy coś pójdzie nie po naszej myśli, potrzebne będzie nam wsparcie bliskiej osoby. Warto mieć to na uwadze podejmując takie, a nie inne decyzje.

"Światło, które nigdy nie gaśnie" to powieść, która pokazuje czytelnikowi ścieżki, jakimi nie powinien podążyć. Daje nadzieję, że dla każdego z nas jest gdzieś światło, które pozwala wierzyć w pozytywne rozwiązanie pojawiających się problemów. Otwarte, zaskakujące zakończenie rozbudza ciekawość na to, co jeszcze czeka Alicję, Agatę, Józefa i Wojtka. Ja już bym chciała to wiedzieć. Polecam!

...

SŁOWO NA TEMAT GŁÓWNEJ BOHATERKI
Alicja to kobieta twardo stąpająca po ziemi. Pracuje, bo nie wyobraża sobie życia zależnego wyłącznie od męża, ale wcale by nie musiała, bo Józef zdaje się zarabiać ponad stan. Nienarzekająca na brak pieniędzy, wreszcie zachodzi w ciążę. To wszystko sprawia, że nie potrzebuje dodatkowych zmartwień. Całkowicie odcina się od kontaktów z dawną rodziną. Czy to był dobry wybór? Stan radości nie trwa jednak długo. Wkrótce na jaw zaczyna wychodzić mało wygodna prawda.

DRUGI PLAN
Autorka nie zapomniała o tym, by wiarygodnie nakreślić drugi plan powieści. Stąd też czytelnik ma okazję obserwować siostrzane więzi, ale i obraz budowanego na marnym gruncie małżeństwa. Jakim? Na kłamstwie. Józef to błyskotliwy facet wywodzący się z wielodzietnej rodziny. Przedsiębiorca, który sprytnie radzi sobie w życiu. Aż nazbyt. Okazuje się bowiem, że nie do końca uczciwie. Za co przychodzi mu zapłacić wysoką cenę. Magdalena Majcher funduje więc głównej bohaterce konfrontację z trudnymi wyzwaniami, z przeszłością, bo jej historia zatacza nieco koło. To kolejna bardzo życiowa treść, powieść, która mogłaby wydarzyć się naprawdę.

O CZYM I DLA KOGO?
Autorka stworzyła obyczajową powieść o życiu. Po prostu. Z nieco gorzkawym wydźwiękiem, wieloma morałami i kilkoma wątkami, spośród których każdy czegoś uczy i skłania do rozmyślań. Jest małżeństwo budowane na kłamstwie, ucieczka przed przeszłością, są doznane krzywdy i jest budzące dość sprzeczne opinie in vitro. Czy warto postawić na drugą szansę? Czy zawiedzione zaufanie można odbudować? Czy człowiek jest zdolny do życia w samotności? W tle Kołobrzeg, plaża, morze i Zielona Góra. Jeśli lubicie takie emocjonujące, nieprzekoloryzowane i bardzo wiarygodne treści, które dają do myślenia, to jest jedna z nich.

...