Świat po powodzi

Książki ze światem, który może naprawdę mieć miejsce w rzeczywistości są tym bardziej wymagające i nie sposób wyobrazić sobie tego co spotkało Myrę. Zanim jednak o tym wspomnę to z przyjemnością napiszę więcej o autorce. Kassandra Montag napisała wspaniały debiut, który jest dopracowany w każdym szczególe. Powieść jest bardzo obszerna, jednak napisana tak lekkim językiem z zajmującą treścią, że nie sposób się od niej oderwać przed przeczytaniem ostatniego zdania. Jeśli autorka jest początkująca i stworzyła taką cudowną pozycję jestem tym bardziej ciekawa czy jej drugie wydanie także osiągnie tak świetny poziom. Nie zawsze jednak tak bywa, więc tym chętniej będę wypatrywać w zapowiedziach kolejnej pozycji Kassandry Montag.

Myra w czasie powodzi ostatni raz widziała męża oraz swoją kilkuletnią córeczkę. Mężczyzna odebrał matce dziecko i choć minęło kilka lat główna bohaterka nadal nie wiedziała co stało się z jej pierwszą córeczką. Przypadkowo dowiedziała się co mogło zdarzyć się z Row i gdzie obecnie mogło być miejsce jej pobytu. Na pewno nie zamierzała na tej informacji poprzestać. Choć miała już drugą córkę (w chwili powodzi była w ciąży) nie zapomniała o swojej pierworodnej i postanowiła ją odnaleźć. Czy udało jej się tego dokonać? Jakie przeciwności losu i ile innych głosów musiała pokonać by choć spróbować dotrzeć do Row?

Bardzo rzadko sięgam po książki z tego gatunku, jednak tą jestem naprawdę zachwycona. Wszystko jest bardzo dobrze zgrane, bohaterowie są barwni, mają swoje tajemnice. Zawsze bez problemu można odnaleźć się w akcji i choć jest to bardzo obszerna pozycja to naprawdę bardzo sprawnie się z nią zapoznałam. Jest to jedna z tych zajmujących pozycji, które czyta się z zapartym tchem, dlatego warto na jej lekturę przygotować sobie odpowiednią ilość czasu. Ja właśnie tak zrobiłam i tego nie żałuję. Jestem przekonana, że miłośnicy gatunku także nie powinni przechodzić obok tego wydania obojętnie.

WODNY ŚWIAT

Literatura postapo ? a właściwie cały gatunek postapo ? to dość hermetyczny typ fantastyki. Owszem, końców świata może być wiele najróżniejszych, wszystko zależy od przyczyn, jednak na podstawowym poziomie dzieła tego typu wszystko sprowadza się prostego schematu: następuje zagłada, przetrwały niedobitki, część z nich poddała się najniższym instynktom, część, z którą identyfikować ma się odbiorca, stara się pozostać ludźmi. I w niego dokładnie wpasowuje się ta powieść, powieść lekka i całkiem przyjemna, w sam raz dla spragnionych bardziej rozrywkowej postapokalipsy.

Świat, jaki znamy, się skończył. Klimat uległ przemianie, poziom wód się podniósł, a niedobitki ludzkości żyją albo na łodziach, albo na archipelagach, jakie powstały na dawnych górskich szczytach. Myra żyje na łodzi, starając się chronić swoja młodszą córkę przed wszystkim, co jej zagraża i próbując żyć ze wspomnieniami utraconej drugiej córki. Gdy jednak okazuje się, że dziewczyna żyje, ale w miejscy rządzonym przez piratów, dzielna kobieta rusza w podróż przez mroźne wody, podejmując się misji? niemożliwej. Czy jej podoła?

Jeśli czytać postapo, to tylko klasyczne. ?Ziemia trwa? Czy ?Bastion? to idealne tego przykłady. Współcześnie? Spośród wielu książek, jakie czytałem w ostatnich latach, jedynie ?Strażak? Joe Hilla pokazał, jak powinno się podobne dzieła tworzyć. Może jeszcze ?Przejście?, ale to ciężko mi jednoznacznie zakwalifikować do tego gatunku. Cała reszta ? od ?Młodego świata? Stewarta, na ?Metrze? Glukhovskyego skończywszy, okazała się żenującą porażką, jakiej lepiej nie wspominać. A ?Świat po powodzi? jest o dziwo niezły.

Fabularnie to kalka ?Wodnego świata?, filmowej klapy z 1995 roku, która z budżetem sięgającym 175 milionów dolarów miała być wielkim hitem, a wyszło, jak wyszło. Z tym, że tak jak tamten film miał swój kiczowaty urok, tak i ta powieść swój urok posiada. Może właśnie ze względu na skojarzenia z kinowym ?hitem?? Kto wie. Nie jest to ambitna literatura, ot czysta rozrywka, która nawet nie ma za bardzo zamiaru przestrzegać nas przed naszym zgubnym wpływem na świat. Ma bawić i robi to nieźle, nawet jeśli momentami autorka przesadza czy pokazuje swoje niedociągnięcia. Wychodzi to najczęściej w momentach, gdy najmocniej akcentuje, że jej powieść ma być dla wszystkich. Wrzuca więc elementy z różnych gatunków i typów, od przygodowej literatury marynistycznej, przez thriller, na rzeczach czerpanych z typowych wyrugowanych intelektualnie powieści kobiecych o rodzinnych dramatach rodem z telenowel skończywszy.

Efekt finalny jest taki, że dostajemy książkę, która nie oferuje ambicji, pogłębionej psychologii czy ważkiej analizy sytuacji polityczno-społecznej, a prosta literaturę przygodową. Z założenia przygnębiającą, choć nie do końca tak wpływa na czytelnika, niepróbującą być oryginalną. Ale o dziwo w swojej naiwności całkiem przyjemną, jeśli szukacie lekkiej, niewymagającej postapo.

"Można przywyknąć do przebywania na dnie studni i nie dostrzec liny, którą ci rzucają."

Niewątpliwym atutem powieści jest fantastycznie wykreowana postać głównej bohaterki. Chciałoby się, aby więcej takich portretów gościło na łamach stron książek. Kobieta, której nic nie jest w stanie przeszkodzić w znalezieniu córki, wykazująca się niezwykłą determinacją w osiągnięciu celu, przekraczająca granice własnych możliwości, fizycznych i psychicznych. Z wyczuciem ukazano matczyną miłość przełamującą wszelkie bariery, aby móc zaistnieć pełnym blaskiem. Na postać Myry komponuje się mieszanka różnorodnych cech, kontrastowych, wzajemnie zwalczających się, a jednak pasujących do siebie i tworzących barwną całość. Subtelność i delikatność, siła i brutalność, odwaga i zwątpienie. Obserwujemy jak kolejne zdarzenia z życia kształtują bohaterkę, profilują osobowość, ujawniają słabe i mocne strony.

Ziemia zbuntowała się przeciw człowiekowi. Ogromne fale wody zalały kontynenty, na zawsze zmieniły mapę świata. Większość populacji ginie, a ci którzy przetrwali starają utrzymać się na powierzchni. Niektórzy zakładają małe osady na skrawkach lądu, inni dokonują wyboru życia na wodzie. Wszędzie grożą niebezpieczeństwa, zarówno ze strony natury, jak i drugiego człowieka. Tragedie uaktywniają to, co najmroczniejsze w ludzkich duszach. Bezpardonowa walka o egzystencję, zagadkowe sojusze, tajemnicze relacje, pirackie bandy. I jak w tym wszystkim ma odnaleźć się matka z córeczką? Mąż odebrał starszą córkę, pozostawił na pewną śmierć. Opis postapokaliptycznego świata nie imponuje bogatą wizją, wkradają się nieścisłości, ale powinniśmy traktować go jedynie jako tło opowieści, płótno przesiąknięte dramatem i klęską, na którym pojawiają się odcienie desperacji i nadziei. To charakter człowieka wiedzie prym.

Historia nasączona burzliwą morską przygodą, wiele się dzieje, zmienia się oblicze postaci, akcja przyjmuje wartkie rytmy. Przeżycia Myry należą do trudnych i wymagających, lecz na ich bazie powstaje coś niezwykłego i trwałego. Odnajdywanie się w diametralnie zmienionej przestrzeni, z ciężkim bagażem życiowych doświadczeń, prowadzi ku poszukiwaniu siebie samego, dialogu z wewnętrznym ja, przedefiniowaniu tego, jak postrzega nas świat, a jak my sami. Z przyjemnością zagłębiałam się w te zagadnienia, rozwijane w ciekawy i zgrabny sposób, z uwzględnieniem szerokiej skali ludzkich emocji. Atrakcyjnie ukazano odmienność matki i córki, zagmatwane relacje i wzajemną zależność. Sporo refleksji nasuwa się podczas czytania książki, wciągamy się w wydarzenia, z niecierpliwością wyczekujemy finalnej odsłony, a kiedy ona nadchodzi, zastanawiamy się, dlaczego właśnie takie zakończenie zaproponowała autorka. Udany debiut.