Stos

Kiedy przeczytałam Rytuał, czyli pierwszy tom z cyklu o Wandzie Just oraz Piotrze Dereniu, byłam naprawdę zachwycona. Pierwsze spotkanie z piórem Grety Drawskiej wypadło bardzo dobrze i nie mogłam doczekać się momentu, gdy sięgnę po kontynuację. Stos już za mną - czy zachwycił mnie równie mocno? Może wręcz przeciwnie? O tym w tej recenzji. Do czego może posunąć się człowiek? Do wielu rzeczy. Nawet do morderstwa, które przypomina rytuał... Martwa kobieta leży w śniegu, jej usta spina kłódka. Okazuje się, że denatka była znaną plotkarą i miłośniczką tarota. Tylko kto chciał ją uciszyć na stałe? Tego będą musieli dowiedzieć się prokurator Wanda Just oraz podkomisarz Piotr Dereń. Jednak zanim zdążą wpaść na trop, w miejscowości już robi się głośno o zbrodni. Wszystko zaczyna pędzić coraz szybciej, a pani prokurator będzie poszukiwać, chociaż chwili wytchnienia. Jednak mroczne tajemnice sprzed lat nie dadzą o sobie tak łatwo zapomnieć... O głównych bohaterach nie będę się tutaj za bardzo rozpisywać, lecz muszę wspomnieć o postaci Piotra Derenia. Tak, jak w poprzednim tomie nie potrafiłam stwierdzić, czy jest on dobrze wykreowanym bohaterem, czy też nie ? bo został zepchnięty na zupełnie boczny tor, tak tutaj naprawdę mogłam poznać go jako pełnowartościowego bohatera. Autorka zadbała zarówno o jego życie prywatne (które zdecydowanie nie należy do kolorowych, ale i tak go podziwiam za jego cierpliwość), a także o życie zawodowe, w którym ukazana została relacja między Wandą a nim. Cieszę się, że autorka nadrobiła straty i w końcu mogę napisać o tej postaci coś więcej. Fabuła tego kryminału urzekła mnie już od pierwszej strony, chociaż może to stwierdzenie jest trochę niefortunne. Po prostu poczułam się wciągnięta od samego początku i przyznaję, że gdy odkładałam tę książkę na bok, wciąż wracałam do niej myślami - a to u mnie jest wyznacznik tego, czy dana powieść jest dobra. Wątek dotyczący czarownic i wierzeń w różne zaklęcia czy modły do samego pana Piekła został przedstawiony bardzo dobrze, ciekawie i w sposób budzący trochę dreszcze na plecach. Jednym zdaniem ? to, co tygryski lubią najbardziej. Stos jest zdecydowanie lepszą jakościowo powieścią niż Rytuał. Choć tematyka odrobinę podobna, to jednocześnie zupełnie inna i zdecydowanie bardziej wciągająca. Lektura tej pozycji zajęła mi kilka godzin, a gdyby nie sen ? spokojnie skończyłabym ją w jeden wieczór. Takie kryminały lubię, a jeśli pojawiają się w nich takie zwroty akcje, jakie spotkałam tutaj ? jak dla mnie jeszcze większa bomba! Jeżeli poszukujecie dobrej powieści kryminalnej, w której nie brakuje akcji, życia prywatnego bohaterów prowadzących daną sprawę oraz takiej, przy której mogą Wam przebiegać ciarki z niepokoju ? Stos poleca się w stu procentach.

Duet prokurator Wanda Just i podkomisarz Piotr Dereń skradł moje serce już w pierwszej części cyklu kryminalnego autorstwa Grety Drawskiej. Tylko czy możemy nazywać ich duetem, czy raczej dwoma elektronami krążącymi wokół siebie? Ludźmi doświadczonymi przez życie, podchodzącymi do siebie z ogromną nieufnością i obawą? Czy świąteczny i noworoczny czas wpłynie na poprawę ich relacji?

Na szczęście stosunki służbowe wychodzą im dużo lepiej. A w przypadku prowadzonego przez nich śledztwa współpraca okaże się niesamowicie istotna.

Znalezione na śniegu okaleczone zwłoki młodych kobiet i pozostawione przy nich dziwne rekwizyty sugerują, że morderca chce w ten sposób coś przekazać. Tylko czy śledczym uda się odczytać tajemnicze znaki? Co może łączyć zamordowane kobiety z okrutną śmiercią niepełnosprawnego mężczyzny, znawcy historii czarownic?

Metodycznie prowadzone śledztwo i zawirowania w życiu osobistym bohaterów, przerywane są historią kobiety uznanej przed kilkuset laty za czarownicę. Jest ona jeszcze bardziej intrygująca, niż współczesne zdarzenia i automatycznie rodzi pytanie, w jaki sposób może się z nimi wiązać.

Trudno mi ocenić, co tym razem bardziej mnie ujęło, czy ten tajemniczy, zahaczający o mistycyzm klimat, czy nieoczywista relacja Wandy i Piotra. A może lekkie pióro autorki i wciągająca akcja? W każdym razie drugą część oceniam jeszcze wyżej, niż poprzednią i z niecierpliwością wyczekuję kolejnej. Jestem też niesamowicie ciekawa jaki będzie nosiła tytuł.

Dzięki zysk_wydawnictwo mogłam poznać kolejne śledztwo Wandy i Piotra. O ile jednak "Rytuał" bardzo mi się spodobał, o tyle "Stos" trochę mnie znudził.

Ginie kobieta. Ktoś odciął jej stopy i dosłownie zamknął buzię na kłódkę. Śledczy stoją przed trudnym zadaniem. Śnieg i mróz usunęły wszystkie możliwe ślady zbrodni. Kolejne zbrodnie i tropy prowadzą do historii sławnej Sydonii, która 400 lat wcześniej została spalona żywcem za czary.

Samo śledztwo bardzo mi się podobało. Zakończenia nie przewidziałam i pod koniec faktycznie czułam napięcie. Mam jednak pewne zarzuty do książki. Wymęczyła mnie trochę prywatna sytuacja Derenia i Wandy. Te wątki poboczne niespecjalnie mi się podobały. Nie wnosiły zbytnio nic do fabuły, rozpraszały moją uwagę, momentami nawet drażniły. Lubię silnych bohaterów, a tutaj zabrakło im trochę werwy i charakteru. Najbardziej przypadła mi do gustu sama Natalia. Druga rzecz, to historia Sydonii. W "Rytuale" wątek historyczny był bardziej ciekawy. Tutaj miałam poczucie, że jest trochę chaotyczny (strasznie duża ilość przytaczanych postaci), potraktowany trochę po macoszemu. Nie wzbudził mojej ciekawości, zabrakło w nim emocji i rozszerzenia, które pozwoliło by wczuć się bardziej w sytuację "czarownicy". Mimo wszystko cieszę się, że mogłam poznać tą pozycję i liczę na to, że w kolejnej części głównie powrót do przeszłości będzie dokładniejszy i obszerniejszy.