STAN PO ZAPAŚCI (twarda)

Opis produktu:

Powieść o pierwszych miesiącach stanu wojennego oglądanych z perspektywy szpitalnego łóżka. Jest to książka o Polsce, która wtedy zaczęła się rodzić. Bohater trafi a do szpitala z powodu zapaści, której przyczyna nie jest dla lekarzy całkiem jasna, a trochę też ze wskazań społecznych. Interesuje się nim ubecja, funkcjonariusze pojawiający się od czasu do czasu na oddziale dają mu do zrozumienia, że mają go na oku. Leżąc obok innych chorych - najpierw na zatłoczonym korytarzu, potem w sali - bohater, z dystansem obserwuje rutynowe czynności personelu i toczące się własnym rytmem szpitalne życie. Przysłuchując się rozmowom pacjentów, poznaje ich osobiste losy, zarazem - typowe polskie drogi, kompleksy, paradoksy historii. W rozmowach ujawnia się stan świadomości Polaków, spustoszenia, jakie uczynił komunizm, ucząc ludzi podejrzliwości wobec każdego czy działań na pokaz, żeby widziano. W Stanie po zapaści Bocheński oddaje atmosferę wczesnych lat 80., opisuje nastroje panujące w Polsce po wprowadzeniu stanu wojennego.
W latach 80. Jacek Bocheński był czołową postacią niezależnej, jawnie antykomunistycznej kultury. Najważniejsza publikacja autora z tego okresu to powieść Stan po zapaści, która ukazała się w obiegu nieoficjalnym. W 1987 roku i w tymże roku została wyróżniona Nagrodą Solidarności.


Jacek Bocheński - Urodził się w 1926, we Lwowie, wybitny prozaik, eseista i publicysta, a także tłumacz literatury niemieckiej i rzymskiej; debiutował zbiorem opowiadań Fiołki przynoszą nieszczęście w 1949 roku. W następnych latach dał się poznać przede wszystkim jako autor książek niefabularnych, bo też z usposobienia jest Bocheński eseistą, autorem prozy o charakterze dyskursywnym.
Pierwszą książką Bocheńskiego, która zdobywa sobie większy rozgłos, jest relacja z podróży do Afryki Pożegnanie z panną Syngilu albo słoń a sprawa polska (1960), jednak najwyżej zostały ocenione dwie eseistyczne powieści mające za bohaterów wybitne postaci antycznego Rzymu - Juliusza Cezara i Owidiusza. Boski Juliusz. Zapiski antykwariusza (1961) to zbeletryzowany esej-portret, w którym Bocheński zajmuje się dramatem władzy i etycznymi dylematami historii w odniesieniu do czasów sobie współczesnych. Z kolei Nazo poeta (1969) to powieść oparta na motywach życia największego liryka starożytnego Rzymu, przy czym Bocheńskiego interesuje tu głównie sprawa wygnania Owidiusza i niełaski poety u cesarza. Obydwa utwory są - do pewnego stopnia - powieściami politycznymi, w których autor ukazuje proces degenerowania się władzy i stopniowego rozkładu społeczeństwa sterroryzowanego przez nią. Aluzjom politycznym (Cezar - kult jednostki; Owidiusz - konflikt artysty z władzą) towarzyszy perspektywa historiozoficzna; obie książki, zwłaszcza Boski Juliusz, były szeroko komentowane, a Jacek Bocheński zyskał sławę mistrza subtelnej, niezwykle finezyjnej polemiki ze światem polityki i władzy.
W latach 70. pisarz - obok kilku innych wybitnych artystów - stanął na czele rodzącej się podówczas opozycji demokratycznej. Brał czynny udział w akcjach protestacyjnych środowisk twórczych, będąc m.in. współzałożycielem i redaktorem Zapisu - najważniejszego czasopisma ukazującego się w Polsce (od 1977) poza cenzurą. Działalność opozycyjna pociągnęła za sobą zakaz druku oraz próbę wyeliminowania pisarza z oficjalnego życia artystycznego. Również w latach 80. Jacek Bocheński był czołową postacią niezależnej, jawnie antykomunistycznej kultury. Najważniejsza publikacja autora z tego okresu to powieść Stan po zapaści, która ukazała się w obiegu nieoficjalnym w 1987 roku i w tymże roku została wyróżniona Nagrodą Solidarności. W Stanie po zapaści Bocheński oddaje atmosferę wczesnych lat 80., opisuje nastroje panujące w Polsce po wprowadzeniu stanu wojennego. Z kolei po przełomie ustrojowym 1989 roku Bocheński skoncentrował się na publicystyce. Jego artykuły regularnie pojawiają się w najważniejszych polskich gazetach; autor najczęściej wypowiada się na temat etyki mediów i obywatelskich powinności ludzi kultury.

`Mnie mało niesie fabuła. Mnie raczej mobilizuje myśl. Na przykład pytanie dlaczego jakieś zdarzenie ułożyły się w pewien sposób.`
Jacek Bocheński
(Źródło: www.polska2000.pl, Stowarzyszenie Willa Decjusza, 2001)


W ramach projektu Kanon literatury podziemnej Wydawnictwo Bellona wraz z Oficyną Wydawniczą Volumen pragnie zaprezentować 23 najlepsze dzieła literatury pięknej drugiego obiegu, które premierę wydawniczą miały w latach 1976-1989. Projekt ma na celu ukazanie niezwykłego dorobku podziemnego ruchu wydawniczego czasów PRL, zjawiska niespotykanego na skalę światową, o wielkim znaczeniu dla kultury polskiej. Zamysłem autorów projektu jest utrwalenie w świadomości współczesnego pokolenia zjawiska tzw. drugiego obiegu wydawniczego, które stało się przestrzenią, wypełniona przez najlepszych z najlepszych - pisarzy, poetów, dziennikarzy. Lista książek została dobrana tak, aby reprezentowała główne gatunki literackie oraz aby ukazywała wielkie bogactwo duchowe pozaoficjalnego życia tamtej epoki.

`Projekt wydawniczy Kanon literatury podziemnej [...] ma na celu upamiętnić niezwykłe zjawisko społeczne, jakim w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku stała się polska rewolucja bibuły. Zjawisko to było manifestacją słowa wyrywającego się z pęt cenzury, cudownie rozmnożonego, wolnego i przyśpieszającego swym niepowstrzymanym impetem upadek PRL-u. Wysokonakładowe reedycje książek jeszcze ćwierć wieku temu oficjalnie zakazanych to niepowtarzalna okazja, żeby utrwalić w świadomości współczesnych Polaków obraz drugiego
obiegu jako wspólnoty mieniącej się odcieniami, wspólnoty poszukiwań i sporów, umysłowo swobodnej i estetycznie zróżnicowanej. Poezja, nowelistyka, rozmaite odmiany powieściopisarstwa, proza dokumentu osobistego, esej, felieton, pamflet i satyra - bez mała wszystkie główne gatunki literackie są w Kanonie Literatury Podziemnej reprezentowane.`
Tomasz Burek
Wybitny krytyk literacki, członek polskiego PEN Clubu, laureat Nagrody Fundacji im. Kościelskich, współautor książki Literatura polska 1918-1975.

`Pomysł serii wydawniczej, zawierającej książki wydane w latach Polski Ludowej w obiegu pozacenzuralnym oceniam jako znakomity. Podziemny ruch wydawniczy był wielkim dziełem polskiej inteligencji: autorów, wydawców, redaktorów, drukarzy - i stanowi trwały wkład w polską kulturę. Nie tylko tamtych lat, ale także dzisiejszą - i zasługuje na trwałą pamięć. Tak pomyślana seria ma właśnie ją podtrzymać, a wiedzę o tym niezwykle ważnym dokonaniu rozpowszechnić.`
Michał Głowiński
Profesor Instytutu Badań Literackich PAN, teoretyk literatury, znawca najnowszych dziejów literatury polskiej, autor licznych prac poświęconych językowi w czasach PRL, szczególnie zjawisku nowomowy.