Śpij, dziecinko, śpij

Natalia, bohaterka książki "Śpij dziecinko śpij" wprowadziła się z mężem do wymarzonego mieszkania w starej kamienicy i bardzo szybko zaczęła odczuwać negatywną energię we własnym gabinecie. Najgorzej, że Natalia była w zaawansowanej ciąży, a to, co mieszkało w jej gabinecie pragnęło skrzywdzić nie tylko ją, ale przede wszystkim jej nienarodzone dziecko. Z drugiej strony dom porastało nienaturalne pnącze róż, które były w stanie atakować złych ludzi i sprowadzać na nich śmierć, ale otaczały opieką tych, którzy je pokochają. Ludzie w domu Natalii dziwnie się zachowują, już nie tylko krwiożercza zjawa jej zagraża, czy kobieta zdoła ochronić siebie i dziecko?

Mam mieszane odczucia do tej książki, bo z jednej strony autorce w pewnym momencie udało się stworzyć duszny, mroczny klimat zagrożenia, który zatruwał mi nawet sen w nocy, ale... Ale wszystkie dialogi były dość infantylnie, narracja miejscami również. Wszyscy bohaterowie od pierwszych zamienionych ze sobą zdań od razu się zaprzyjaźniali, nikt nie musiał budować ze sobą relacji ani się dłużej poznawać. Psycholog był doktorem, choć nie był to tytuł naukowy, od razu umiał wejść w dziwną relację z pacjentką. Dużo było przesady w emocjach, a wątku kryminalnym, który pojawił się w pewnym momencie trochę absurdu. Autorce chyba skończyły się pomysły, akcja urwała się nagle i w zasadzie nie wiem jak to wszystko się skończyło.

Na odwrocie książki mamy informację, że jest to "horror z wątkami powieści psychologicznej i obyczajowej" i gdybym miała go komuś polecić to chyba fankom powieści obyczajowych, które dla odmiany chcą poczuć lekki dreszczyk. Fan horroru raczej będzie rozczarowany.

Mglisty, mroczny, odurzający klimat to bezsprzecznie najważniejsza cecha dobrego horroru i w tym wypadku Jolanta Bartoś spisała się perfekcyjnie! Autorka po raz kolejny udowodniła, że potrafi mistrzowsko stopniować napięcie i zwodzić czytelnika, tym razem jednak przybrało to mroczniejszą, przeszywającą formę, dlatego emocje wywołane lekturą będą unosić się w powietrzu jeszcze długo po przekroczeniu finału.

Pisarka włada nadzwyczaj błyskotliwym piórem, wszelkie opisy zdają się być autentyczne, rozbudzają wyobraźnię do granic, stopniowo doprowadzając czytelnika do paranoi i szaleństwa. Bezsprzecznie, Jolanta Bartoś mami czytającego i bawi się jego emocjami niczym prawdziwy wirtuoz, bez skrupułów mąci mu w głowie, rozpala upiorny lęk i potrzebę logicznego wyjaśnienia niepokojących zjawisk. I choć torturowanie czytelnika musi sprawiać jej ogromną frajdę, powieść ma również inne oblicze, albowiem uznać ją można za swoisty hołd dla niewinnych aniołków, które na przestrzeni wieków zostały pozbawione życia przez bezduszne akuszerki czy opiekunki. Te, mimo że były ucieleśnieniem zła w najczystszej postaci, nigdy tak naprawdę nigdy nie zostały odpowiednio ukarane.

Nakreślone postacie również zachwycają, gdyż dopracowane portrety psychologiczne nie tylko wywołują wulkan niepojętych, intensywnych uczuć, ale i pozostawiają po sobie ślad w pokiereszowanej duszy już na zawsze. Nieszablonowe, przemawiające i wielowymiarowe w każdym możliwym znaczeniu! Zestawienie anielskiego dobra z potężnym mrokiem natomiast, nadaje całości tak angażującego klimatu, iż kartki same przelatują przez palce, a zafascynowany, ale zarazem przerażony do szpiku czytający, połyka kolejne słowa w całkowitym amoku.

"Śpij, dziecinko, śpij..." jest niesłychanie klimatyczną, paraliżującą powieścią grozy, która rozkocha w sobie wszystkich fanów mocnych doznań literackich. To doprowadzająca do obłędu historia o seryjnej morderczyni niemowląt, ukazująca kwintesencję zła, a zarazem poruszająca duszę opowieść o potędze matczynej miłości, jaka by ochronić swoje niewinne dziecko, zdolna jest do wszelkich poświęceń. Gwarantuję, że ta lektura was sparaliżuje, wywoła ciarki na całym ciele i obudzi rozmaite lęki! Polecam gorąco!