Śnieżny wędrowiec

To BEZWARUNKOWO I ABSOLUTNIE NAJLEPSZY thriller, jaki kiedykolwiek wpadł w moje ręce. Po pierwsze, nie jest to po prostu historia o śledztwie prowadzonym przez komisarza/detektywa/twardziela/psychologa (niepotrzebne skreślić), który między butelką, a miłosnym pechem stara się rozwiązać sprawę. Nie jest to też historia, w której napięcie tworzone jest na siłę, a już po 1. rozdziale doskonale wiemy co i jak. To książka, która po prostu powala, wciąga i nie pozwala odłożyć się na półkę. Zwykłe śledztwo zamienia się w dziwną historię, która sprawia, że prowadząca je policjantka zaczyna pracę undercover i zupełnie zmienia swoją tożsamość. Już to samo w sobie jest interesujące, a dodajmy do tego jeszcze naprawdę pokręconą fabułę, doskonale budowane napięcie, pełen wachlarz emocji i strachu i kapitalne zakończenie. POLECAM!!!

TRUP NA ŚNIEGU

?Wioska morderców?, poprzednia powieść Elisabeth Herrmann okazała się nadzwyczaj udanym, ciekawym, intrygującym i przemyślanym thrillerem, który wyróżniał się na tle setek pozycji zalewających rynek księgarski. Na jego kontynuację czekałem więc z niecierpliwością i nadziejami, że dorówna części pierwszej. Nie do końca jednak tak się stało, chociaż to nadal świetny i wyróżniający się thriller, który pochłania się jednym tchem.

W Berlinie uprowadzony zostaje chłopiec, Darija Tudor. Śledztwo w tej sprawie prowadzi komisarz Lutz Gehering, niestety zagadki nie udaje się wyjaśnić.
Cztery lata później koszmar powraca, kiedy w lesie niedaleko Berlina zostają znalezione szczątki Dariji. Śledztwo zostaje wznowione, a na jego czele znów staje Gehering, dla którego niewyjaśniona sprawa stała się kwestią osobistą. Do rozwiązania zagadki zostaje zaangażowana także dobrze nam znana Sanela Beara, niepokorna policjantka, która ma swoje specyficzne, ale jakże skuteczne metody. Kiedy spotkanie z ojcem zabitego, Darko Tudorem, wzbudza w niej wątpliwości, Sanela zaczyna drążyć. Być może aż za bardzo. Wkrótce, szukając rozwiązania zagadki zatrudnia się w willi Reinartzów, gdzie pracowała matka Dariji?

Powyższy opis brzmi klasycznie, brzmi jak mniej więcej 90% thrillerów, na które możemy natrafić na księgarskich i bibliotecznych półkach i jeśli rozpatrywać ?Śnieżnego wędrowca? tylko w kwestiach fabularnych, to rzeczywiście tak jest. Zabójstwo, nierozwiązana zagadka, powrót po latach do sprawy, śledztwo, które popycha bohaterów ku granicy i wreszcie rozwiązanie. Klasyczne są także postacie, łącznie z Sanelą, która od czasu ?Wioski morderców? zmieniła się nieco charakterem. Na dodatek autorce do tekstu wkradły się pewne błędy (do których można zaliczyć także ową zmianę postaci). Zabrakło także przełamania schematu i zagadki wymykającej się stricte gatunkowym regułom, z czym mieliśmy do czynienia w poprzedniej części. A jednak ?Wędrowiec?? ma w sobie coś, co przykuwa uwagę i wyróżnia go na tle wszystkich tych innych powieści z dreszczykiem. Co to takiego?

Zacznijmy od stylu. Jest lekko, ale i poważnie. Herrmann nie zrobiła powieści, tak brutalnej, jak to było w przypadku ?Wioski??, jednakże jest coś w jej stylu, co sprawia, że powieść czyta się przyjemnie, z napięciem i emocjami. Ale najbardziej uwagę angażuje główna bohaterka, niepokorna, pełna wątpliwości, charakterystyczna i charakterna. Może nie szczególnie oryginalna, za to na pewno bardzo dobrze skonstruowana i instygująca.

Reasumując ? nadal warto. Może i ?Śnieżny wędrowiec? nie dorównał ?Wiosce morderców?, jednakże wciąż jest to udana powieść, która spodoba się każdemu miłośnikowi mocnych wrażeń i zagadek ze zbrodnią w tle. Dlatego polecam każdemu miłośnikowi thrillerów i kryminałów i czekam na kolejne powieści z Sanelą w roli głównej, bo jakoś polubiłem tą bohaterkę.

Młodziutki Darijo zaginął pewnej mroźnej nocy. Policji nie udało się rozwiązać sprawy jego zniknięcia. 4 lata później pies trafia w lesie na dziecięce kości. Czy to szczątki Darija? Czy tym razem funkcjonariusze rozwiążą tą mroczną zagadkę? I jaki udział w tej sprawie będzie miała Sanela Beara?

Poprzednia powieść Herrmann, ?Wioska morderców? zrobiła na mnie duże wrażenie. Młoda policjantka, odgrywająca w tamtej historii pierwszoplanową rolę, bardzo mi zaimponowała, a opowieść autorki wyczerpała moje zapotrzebowanie na mrok, brutalność i okrucieństwo, pozostawiając po sobie apetyt na więcej. Przyznam szczerze, że trochę obawiałam się, jak będzie tym razem. Na szczęście wszelkie wątpliwości szybko się rozwiały.

W tej historii także nie brakuje klimatycznej i dusznej atmosfery, bohaterów o trudnych charakterach oraz niedopowiedzeń, ale Herrmann idzie zupełnie inną drogą. Krew i ofiary zamienia na podejrzane zagadki i rodzinne sekrety. Zamiana ta bynajmniej mi nie przeszkadza. Uwielbiam akcję skupiającą się wokół bogaczy, którym wydaje się, że pieniądze pozwolą im zamieść wszystkie zbrodnie pod dywan. Jak poszło im tym razem? Musicie przekonać się sami.

Beara, którą w poprzedniej książce poznaliśmy jako pewną siebie i buntowniczą funkcjonariuszkę, kolejny raz udowadnia nam, że ma jeszcze wiele do pokazania. Bezkompromisowa, odważna, niepodporządkowana autorytetom- bardzo podoba mi się policjantka w takim wydaniu. Łatwo się domyślić, że takie zachowanie prowadzi ją do kolejnych kłopotów, ale tym lepiej dla nas, prawda? Więcej się dzieje, nie brakuje zwrotów akcji. A umiejscowienie kobiety w tak ważnej roli to dla mnie duży plus.

Tym, co również ujęło mnie w książce Hermann, jest umiejętność skierowania podejrzeń na kilku bohaterów. Każdy z nich wydaje się winny i do samego końca ciężko zrozumieć, co tak naprawdę się wydarzyło. Jak przystało na bogaczy, postacie są przesadnie pewne siebie, bezczelne i przekonane o tym, że pieniądze wiążą się z nieograniczonymi możliwościami. Autorce bardzo dobrze udało się oddać ten klimat zepsucia bogactwem, który naprawdę lubię w książkowych opowieściach i który tak dobrze pasuje do tajemnic i pilnie strzeżonych sekretów.

Jak przystało na dobry thriller z elementami kryminału, Herrmann osnuwa swoją opowieść mrokiem i napięciem. Podczas czytania towarzyszą nam wątpliwości dotyczące zachowań bohaterów, budują się sympatie i antypatie, doświadczamy różnorodnych emocji, a na ciele pojawia nam się gęsia skórka. Autorka do samego końca potrafi utrzymać nas w niepewności. Nie próbuje na siłę szokować i zaskakiwać. Posługuje się sprawdzonymi metodami, które przekonają każdego czytelnika. A co najważniejsze bardzo dobrze operuje słowem i potrafi w lekki sposób opowiadać o trudnych sprawach, subtelnie wplecionych w książkową fabułę. Serdecznie polecam.

"Ludzie, którzy wierzą, że w ich wspomnieniach bliscy zmarli żyją, kłamią. Bez wątpienia odchodzą w zapomnienie. Wkraczają powoli w blednącą, pochłaniającą wszystko czasoprzestrzeń, którą nazywamy przeszłością."

Powieść, w której bardzo szybko odnajdujemy się, ulegamy świetnie potęgowanemu napięciu, nieoczekiwanym zwrotom akcji, zaskakującym wydarzeniom i incydentom. Elisabeth Herrmann umiejętnie podsyca ciekawość, fascynująco intryguje, niepokojąco drażni wyobraźnię, inicjuje zatrważające przypuszczenia. Przerażają nas oblicza stopniowo odkrywanego zła i osób z nim powiązanych, to bardzo bolesne, przejmujące, momentami wręcz duszące obrazy. Wiele pozostawiających niesmak aspektów nienawiści, krzywdy, nietolerancji, wzgardy i lekceważenia. Autorka przedstawia głęboko przemyślaną fabułę, imponuje wielowarstwowość, przyciąga silne zagmatwanie elementów, które w ostatecznej fazie okazują się prawdopodobne, logiczne i płynnie zazębiające się. Zręcznie poprowadzona dynamika akcji, wciągająca narracja, mroczny klimat, szczegółowość opisów, dzięki którym wyjątkowo łatwo wczuć się w kreowaną rzeczywistość. Pospiesznie przerzucamy kolejne strony, pragniemy jak najwięcej dowiedzieć się o przebiegu sprawy, dotrzeć do ostatecznego rozwiązania, zrozumieć przyczyny i następstwa tragicznych zdarzeń, być może dostrzec w nich ukryty sens, który mógłby ewentualnie złagodzić smutek i żal. Czytelnik mocno angażuje się w niezwykle trudną zagadkę kryminalną, chętnie bierze udział w ciekawej detektywistycznej grze, czerpiąc z tego sporą dawkę dreszczyku, przyjemności i satysfakcji.

Opowiadana historia wyzwala silne emocje, podążamy śladami bólu, cierpienia i strachu dziewięcioletniego chłopca, porwanego w niewyjaśnionych okolicznościach, a którego ciało właśnie odnaleziono, po czterech latach od zaginięcia. Za wszelką cenę chcemy dociec przyczyn i wyjaśnić tło rozegranego dramatu dziecka. Jednocześnie uświadamiamy sobie, jak bardzo z pozoru mało szkodliwe działania mogą doprowadzić do wielkiej tragedii, wyzwolić sekwencję niekorzystnych splotów okoliczności, pociągnąć za sobą spiralę nieobliczalnych czynów, zdeterminować los wielu osób,spowodować, że ich wzajemne powiązania i zależności stają się coraz bardziej złożone i zawiłe. Jak ze śledztwem poradzi sobie Lutz Gehring, szef berlińskiego wydziału zabójstw, którego postawa zrobiła na nas wrażenie przy poprzedniej sprawie kryminalnej? Jaką rolę odegra w nim młoda, energiczna i niezwykle ambitna Sanela Beara, której owiane pewną tajemniczością losy mieliśmy okazję poznać w pierwszym tomie? W jakim stopniu doświadczenie i intuicja policjantów spotęgują się wzajemnie, zaważą na toku dochodzenia? Czy uda się rozszyfrować motywy zabójcy, przeniknąć do jego psychiki, zapobiec potencjalnej eskalacji przemocy i doprowadzić przed oblicze sprawiedliwości?

bookendorfina.blogspot.com