Smak ciemności

Po wielu emocjach, jakie wywarły na mnie część pierwsza Dotyk ciemności i część druga Zapach ciemności bez najmniejszych oporów postanowiłam zakupić część trzecią. Jakież wielkie było moje zdziwienie objętością tej pozycji. Druga część liczyła sobie prawie 600 stron, ta natomiast tylko 260. Ale mimo że krótka utrzymana jest nadal na tym samym poziomie. A może nie do końca....


Zazwyczaj gdy sięgam po kontynuację serii okazuje się że jest ona gorsza od swojej poprzedniczki. Gdzieś tam autorom coś umyka. Przeważnie czuję jakiś niedosyt. Ta na pewno jest inna. Nie jest tak kontrowersyjna ani też tak ciężka w odbiorze. Brak w niej mocnych scen erotycznych i szokujących sytuacji. Jest lżejsza. Ale...


Zanim zaczęłam ją czytać wydawało mi się, że część drugą zamknęło ciekawe zakończenie, które ewidentnie mi pasowało. Nie sądziłam że można coś jeszcze dopowiedzieć nie powtarzając treści. A jednak tej autorce to się udało. Cała seria dopiero po przeczytaniu wszystkich trzech jest tak naprawdę kompletna i pełna.


W tej narratorem jest Caleb i to z jego perspektywy poznajemy wiele wydarzeń. To on opowiada nam o swoim dzieciństwie, swej niewoli i swych niewyobrażalnych cierpieniach. Jak sam się określa; "... Byłem dziwką w dzieciństwie, zabójcą w okresie dorastania i potworem jako dorosły mężczyzna. Kim jestem teraz?..." Nadal nie jest cukierkowo. Po tym co przeszli ciężko być normalnym i oni się nie oszukują. Mają problemy, nie da zapomnieć się o przeszłości i żyć dalej ale uczą się. Próbują i chyba to jest najważniejsze. Zarówno jedno jak i drugie przetrwało w swych koszmarach. A każdy następny dzień przynosi im szansę na znalezienie tego wszystkiego, dlaczego warto walczyć o przetrwanie.


Każdy kto przeczytał dwie części musi sięgnąć i po tą. Na pewno się nie zawiedzie, a może uda mu się trochę łaskawszym okiem spojrzeć na naszego głównego bohatera. Ja zdecydowanie nie żałuję że po nią sięgnęłam i daję jej mocnych osiem punktów. Czytając udało wychwycić mi się idealny fragment podsumowujący tę serię i tak naprawdę chciałabym nim zakończyć ten post. Do zobaczenia za niedługo.


"To nie jest romans. Romanse są pełne walecznych mężczyzn i mizdrzących się dam w opałach. Romanse mają bohaterów godnych tego tytułu. Zabijają smoki i wspinają się na wieże, by uratować piękne księżniczki, które natychmiast poślubiają i zapładniają. Kochankowie z romansów żyją długo i szczęśliwie. To nie jest romans. To jest historia o miłości. Postaci w niej występujące mają wady tak poważne, że niemal uniemożliwiające funkcjonowanie. Bohater jest piękny, lecz także brzydki w sposób niemieszczący się w zwykłej wyobraźni. Bohaterka nie jest uwięziona na szczycie wieży, lecz w ciemnym i pustym pokoju. Żaden rycerz nie przybędzie jej uwolnić. Chociaż miłość kwitnie, nie ma szczęśliwego zakończenia. Miłość nie zawsze zaczyna się i kończy tak, jak byśmy sobie tego życzyli....."