SŁOWNIK SLANGU MŁODZIEŻOWEGO

Socjolekty to odmiany języka, którymi posługują się grupy społeczne. Mogą być nimi grupy przestępcze, wówczas taką odmianę socjolektalną określamy mianem żargonu. Mogą być to i grupy zgoła inne – mianowicie zawodowe – tworzą się wszak języki specjalistyczne, zrozumiałe tylko dla lekarzy, prawników, leśników, marynarzy, itd., itp. Przed wami z kolei – drodzy czytelnicy – słownik gwar młodzieżowych. Młodzież bowiem jest grupą, która także ma swój własny język i świat, zamknięty, czy może raczej definiowany, przez ów język. Gwara młodzieżowa odznacza się ekspresywnością – język służy wyrażaniu emocji. Jednoczy grupę – jest swoistą legitymacją przynależności danych członków do danej subkultury. Jeśli ktoś słabo zna taki język – słabo też się integruje ze swymi rówieśnikami, ba, być może – choć nie daj Boże! P- izoluje się od nich.
Młodzieżowe słownictwo często jest dosadne, bywa zabawne – jest to element gry, zabawy językowej. Młodzi tworzą nowe wyrazy bądź też nadają nowe znaczenia wyrazom już istniejącym po to, by było zabawniej, weselej… by świat był kolorowy, przyjazny. Język młodych dostrzega takie zjawiska, które polszczyzna ogólna pomija, być może nie zauważając ich. Przykłady? „kichacz” – czyli nos, „zaiwaniacze” – czyli bytu sportowe. Gwarę młodzieżową porównać można do wybuchu inwencji poetyckiej – mnożące się szeregi synonimów sprawiają, że i sama młodzież często nie może się „połapać” o czym mówi ich „ziomek”. Kto wie? Może w tym szaleństwie jest metoda? Może to jest sposób, żeby odgrodzić się, jednakże dziurawym plotek, od świata poważnych dorosłych, którzy często pozbawieni SA poczucia humoru? Wszak w języku zapisany jest sposób widzenia świata. Dlaczego więc ów świat nie maiłaby być wesoły, barwny, przyjazny?
Wszystkim zainteresowanym polecam ów słownik. Skarbnicę wiedzy o ówczesnym świecie i ówczesnych zachowaniach językowych. Polecam.