Słowik (twarda)

"Słowik" - miliony sprzedanych egzemplarzy, ponad 75 tygodni na liście bestsellerów New York Timesa, książka roku Amazon, powieść historyczna roku portalu Goodreads, książka roku: iTunes, BuzzFeed, Library Journal, Paste, Wall Street Journal, Week, prawa wydawnicze sprzedane do ponad 40 krajów, a także książka nagrodzona tytułem Książki Roku 2016 na portalu lubimyczytać.pl w kategorii Powieść historyczna.
Uff! Czy na tak szeroko rekomendowaną, często nagradzaną i wysoko ocenianą książkę można się nie skusić? No cóż, mimo że niezbyt lubię książki opowiadające o ludzkich cierpieniach w czasie drugiej wojny światowej, stwierdziłem, że "Słowik" znajdzie swoje miejsce w mojej prywatnej biblioteczce. Powiem jednak od razu i wprost: miejsce to niedługo straci, bo jak się okazało po 560 stronach lektury - nie wszystko złoto, co się świeci.
Książka ta pod praktycznie każdym względem jest mocno przeciętna. Owszem, porusza tematy ważne, warte poznania i warte uświadamiania, zwłaszcza wśród młodszych czytelników, ale jeżeli spojrzeć na "Słowika" jako na dzieło literackie, nie znajdziemy tu nic, co w jakikolwiek sposób stawiałoby tę powieść na wyżynach pisarskiego kunsztu. Dobra książka powinna wciągać bez reszty, powinna sprawić, że czytelnik w którymś momencie zda sobie sprawę, że "siedzi" w tej książce całym sobą. Dotyk tragicznych macek drugiej wojny światowej w "Słowiku" co jakiś czas da się odczuć, ale jest on szybko tłumiony przez bezpłciowych, nijakich i płytkich bohaterów, przez kiepsko nakreślony wątek romansowy, przez przewidywalność fabuły i bijącą od niej zbyt często zwykłą nudę. Moim zdaniem nie da się w tej powieści utonąć. W stylu autorki na pierwszy plan wybija się pisarskie sztywniactwo, naciąganie, jakaś dziwna ciężkość, przez co zamiast płynąć przez powieść, miałem wrażenie, że przez jej zdecydowanie większą część brnę jak w mulistym bagnie, czekając (z lekką irytacją) na ostatnią stronę.
Tylko poprzez swój czytelniczy upór dotarłem do końca. A potem ziewnąłem, zamknąłem książkę i odłożyłem ją na półkę, gdzie - zanim znajdzie nowego właściciela - pełnić będzie rolę podrzędnego łapacza kurzu. Na przekór marketingowym ochom i achom, ale za to z czystym sumieniem nie polecam Wam tej lektury.