Najważniejsza książka Michela Foucaulta i jedna z najważniejszych prac filozoficznych XX wieku. Lektura strukturalistów była podstawą środowiskowego lansu i świadectwem orientacji w intelektualnych modach. Do dziś w murach warszawskich i krakowskich uniwersytetów powtarzane są opowieści o młodziutkich podówczas teoretyczkach, które na basen zabierały „Słowa i rzeczy” Foucaulta. W dziele tym Foucault rozważa relację, która zawiązuje się pomiędzy rzeczami i słowami. Wszystko po to, aby rzucić światło na postaciowanie się różnych form w dziejach kultury świata Zachodu. I tak dla myślicieli epoki Renesansu słowa i rzeczy znajdowały się obok siebie, na jednej płaszczyźnie, której prawodawcą i gwarantem był Bóg. Wiedza była komentarzem do świata. Od XVII wieku wiedza zaczęła być budowana na zupełnie innej zasadzie. Wcześniej nauka koncentrowała się na Podobieństwie, od tego momentu jednak zaczęła porządkować elementy pierwotne świata - już nie rzeczy i słowa, ale nośniki identyczności. Kolejna zmiana nastąpiła w XIX stuleciu, kiedy centralną kategorią stał się Człowiek. Naczelne zasady konstrukcji wiedzy tego okresu to Następstwo i Analogia. Foucault pisze: "Dialektyczna gra i ontologia bez metafizyki są współzależne i powiązane przez całą myśl nowoczesną i przez całe jej dzieje - myślenie to nie zmierza bowiem ku dawno dokonanej formie Różnicy, lecz ku rozwinięciu Tego Samego, które jest wciąż do dokonania. Tymczasem to rozwinięcie nie może się obejść bez rozstępu."
książka 
