Skazy

Skazy to rysy, zadrapania, ślady, piętna, blizny, które każdy człowiek ma w sobie. Życie jak zrozumiałam z tej powieści jest trochę ?sztuką samookaleczenia się?, lub bycia okaleczonym przez innych. Niestety większość z nas w dużej mierze dokonuje samookaleczeń. Wydaje się nam tylko, że to świat, system, historia czy inni ludzie nas krzywdzą. Mądra to konstatacja, wyrażona dodatkowo w postaci bardzo interesującej opowieści.

Spójrzmy na te bliźniaczki jak one działają, jak podejmują decyzje. Są raczej spontaniczne, działają trochę impulsywnie, oceniają swoje położenie życiowe w perspektywie doraźnych korzyści i unikania doraźnych strat. Ich ocena sytuacji ma bardzo krótki horyzont czasowy. Nie zastanawiają się nad długoterminowymi efektami decyzji. Jako ludzie w codziennym życiu zazwyczaj właśnie tak działamy. Jeśli czegoś się nauczyłam z tej powieści to chyba konieczności zatrzymania się i pomyślenia o następstwach w dłuższej perspektywie czasowej.

Już kilka recenzji Skaz za mną i każda pozytywna. No więc sobie przeczytałam tę książkę. Z większością pochwał się zgadzam. Z kilkoma zarzutami kompletnie się nie zgadzam. Na przykład z takim, że końcówka jest słabsza. Moim zdaniem zupełnie nie odstaje od reszty tekstu. Powieść jest równa, nie ma w niej momentów słabszych. Postaci Henrietty i Joanny są bardzo wyraziście nakreślone. Czuje się te kobiety, ich osobowość.

Takich książek to ja bym sobie więcej życzyła. Ładna okładka, porządna redakcja, od strony poligraficznej także wysoka jakość. I treść, która przejmuje, zastanawia, zachwyca, skłania do myślenia, pozwala się oderwać, rodzi różne skojarzenia. Wyraziści bohaterowie także przykuwali moją uwagę. Piękna, złożona i przede wszystkim z dużym rozmachem nakreślona opowieść.

Czytając tę powieść nieustannie miałam wrażenie, że zanurzam się w historię tej rodziny. Jestem otoczona tymi niezwykłymi ludźmi, szłam za tą opowieścią. Co ważne to nie jest taka opowieść rodzinna pisana dla dostarczenia tanich wzruszeń i miałkiej rozrywki. Skazy są bardziej ambitną pozycją, pisaną przez autorkę, która wie, że należy opowiadać zajmująco, ale i należy w tym opowiadaniu zawrzeć, dać jakąś głębszą myśl.

Dzięki tej powieści poznamy niemal całą, najważniejszą część historii rodu Hollenbach. Jest więc w niej kilka tak naprawdę historii i ta mozaika trochę może onieśmielać. Nie wiadomo bowiem co jest najfajniejsze. Wszystkie historie są ciekawe, wiadomo każda z innych powodów. Wrażenie też robi determinacja Katariny Hollenbach-Winckler z jaką chce ona poskładać fragmenty, strzępy rodzinnych historii.

?Skazy? to opowieść o gdańskiej rodzinie. Jej specyfice. Bo przecież Gdańsk ma bardzo złożoną, niejednoznaczną, pełną sprzeczności, napięć tożsamość. Zarówno jako miasto, jak i zbiór mieszkańców. Udało się w tej powieści oddać tę specyficzność. Właśnie dlatego, że obrała Izabela Żukowska takie a nie inne momenty czasowe możliwe było pokazanie tej wyjątkowości tego miasta i jego mieszkańców, którzy przecież w niektórych momentach czuli się po prostu gdańszczanami. Dla mnie najciekawsze były rozdziały dziejące się w przełomowych latach osiemdziesiątych. To jak pokazana została atmosfera tamtych czasów bardzo mi się podobało. Udało się Izabeli Żukowskiej oddać wszystkie niepokoje, lęki, napięcia czy poczucie zagrożenia. Opis miasta wrzącego, zbuntowanego, chcącego walczyć z władzą to najmocniejsze momenty w tej powieści. Jeśli opowiadać o najnowszej historii naszego kraju to właśnie tak jak zrobiła to Izabela Żukowska.

Izabela Żukowska oddała w ręce czytelników powieść gęstą, naszpikowana faktami, bogatą w fabułę oraz przekonującą w opisach. Nakreśliła losy bohaterów z wielkim talentem fabularnym. Czyta się doskonale tę książkę, choć akcja jest bardzo wolno prowadzona. Ale właśnie o to chodzi, by pokazać bardziej czas, miejsce, ludzi niż jakąś efektowną opowieść. Mnie się to podobało, że z taką uwagą jest to opowiadane, tak na spokojnie. "Skazy? zapowiadają chyba nowy rozdział w twórczości Izabeli Żukowskiej. Moim zdaniem bardzo ciekawy. Jeśli jej pierwsza powieść obyczajowo-historyczna jest tak udana, no to chyba należy się tylko cieszyć. Następne będą pewnie jeszcze lepsze. ?Skazy? napisane zostały z dużym rozmachem fabularnym. Mają dokładne tło historyczne. Bohaterowie mają w sobie tajemnicę, a ich biografiami pisarka jest w stanie zaciekawić czytelnika. Jednym słowem czyta się to bardzo dobrze.

Jeśli się uczyć to z błędów naszych przodków. Tak bym streściła wymowę tej powieści. ?Skazy? opowiadają o kobiecie, która próbuje zmierzyć się z niewygodną przeszłością swojej rodziny. Ta opowieść ma niespieszne tempo, pozwala tak na spokojnie przyjrzeć się losom bohaterów. Poczuć czas w jakim żyli, atmosferę miejsc, logikę świata w jakim przyszło im żyć. Można się z niej wiele nauczyć.

Bohaterkami "Skaz" są siostry bliźniaczki. Skrajnie różne kobiety, choć i trochę miejscami do siebie podobne. Opisane zostały w tej powieści ich losy, ich skrajnie różne wybory życiowe. Autorka skupia się głównie na ich wyborach w kwestiach rodzinny, ale także postaw względem wielkich, historycznych wydarzeń. Poza tym pokazuje ich różny stosunek do kariery, wykonywanego zawodu.