Skazana

Główną bohaterką "Skazanej" jest Beata Krygier, prawniczka, niegdyś orzekająca i wydająca wyroki. Jest to postać autentyczna, podobnie jak inne, o których opowiada. Pani Beata została skazana za oszustwa finansowe. Kobieta mądra, wykształcona, empatyczna, poznała nie tych ludzi, co trzeba. Najpierw przebywała w Kamieniu Pomorskim, skąd została przewieziona do jednego z najcięższych Zakładów Karnych dla kobiet, w Grudziądzu. To tam spotkała Katarzynę, matkę małej Madzi z Sosnowca, nauczycielkę Mariolę, która z chorej miłości zabiła jedenastoletniego chłopca, syna swojego kochanka, czy siostrę Bernadettę, która była potworem w habicie.

W książce będącej po części powieścią z narracją pani Beaty, po części wywiadem, z przytoczeniami fragmentów wyroków czy artykułów prasowych autorka przybliża nam smutne realia życia za kratami. Dowiadujemy się, co to jest wypiska czy kwity karne. Jak radzą sobie skazane kobiety z samotnością i tęsknotą. Jakie mają plany i marzenia tu i po wyjściu na wolność...

Na niecałych trzystu stronach poznałam tyle dramatycznych historii, że musiałam robić przerwy w czytaniu. Nie wszystkie skazane są złe, nie wszystkie o wyglądzie anioła trafiły do więzienia przypadkiem. Wielu z nich nieformalnie pomogła bohaterka książki. Jako prawnik pomagała pisać podania o wcześniejsze zwolnienie z odbywania kary czy inne prośby, z którymi inne, często bardzo proste dziewczyny sobie nie radziły.

Bardzo dobra książka, skłaniająca do głębszych przemyśleń. Bo czytając powierzchownie, poznajemy więźniarki. Żadna nie siedzi za niewinność. Ale gdy spojrzymy głębiej, często dostrzegamy skrzywdzonego człowieka, któremu ktoś w porę nie podał ręki albo skręcił w niewłaściwą ścieżkę życia, z której nie potrafił zawrócić...

Główną bohaterką "Skazanej" jest Beata Krygier, prawniczka, niegdyś orzekająca i wydająca wyroki. Jest to postać autentyczna, podobnie jak inne, o których opowiada. Pani Beata została skazana za oszustwa finansowe. Kobieta mądra, wykształcona, empatyczna, poznała nie tych ludzi, co trzeba. Najpierw przebywała w Kamieniu Pomorskim, skąd została przewieziona do jednego z najcięższych Zakładów Karnych dla kobiet, w Grudziądzu. To tam spotkała Katarzynę, matkę małej Madzi z Sosnowca, nauczycielkę Mariolę, która z chorej miłości zabiła jedenastoletniego chłopca, syna swojego kochanka, czy siostrę Bernadettę, która była potworem w habicie.

W książce będącej po części powieścią z narracją pani Beaty, po części wywiadem, z przytoczeniami fragmentów wyroków czy artykułów prasowych autorka przybliża nam smutne realia życia za kratami. Dowiadujemy się, co to jest wypiska czy kwity karne. Jak radzą sobie skazane kobiety z samotnością i tęsknotą. Jakie mają plany i marzenia tu i po wyjściu na wolność...

Na niecałych trzystu stronach poznałam tyle dramatycznych historii, że musiałam robić przerwy w czytaniu. Nie wszystkie skazane są złe, nie wszystkie o wyglądzie anioła trafiły do więzienia przypadkiem. Wielu z nich nieformalnie pomogła bohaterka książki. Jako prawnik pomagała pisać podania o wcześniejsze zwolnienie z odbywania kary czy inne prośby, z którymi inne, często bardzo proste dziewczyny sobie nie radziły.

Bardzo dobra książka, skłaniająca do głębszych przemyśleń. Bo czytając powierzchownie, poznajemy więźniarki. Żadna nie siedzi za niewinność. Ale gdy spojrzymy głębiej, często dostrzegamy skrzywdzonego człowieka, któremu ktoś w porę nie podał ręki albo skręcił w niewłaściwą ścieżkę życia, z której nie potrafił zawrócić...

Od czasów ?Alfabetu mafii? Ewa Ornacka jest dla mnie pewniakiem, nic co wyszło spod jej pióra mnie nie rozczarowało, nie zawiodło i tym razem jest nie inaczej. Dla jasności nie jest to najlepsza książka autorki jednak mimo wszystko warto.

Wątek samej skazanej, mocno rozbudowany nie jest, bardziej może wspomniany. Nie chcę oceniać osadzonej, bo nie mam ku temu kompetencji czy elementarnej wiedzy prawniczej, ale mimo to mam sporo wątpliwości co do jej niewinności. Z drugiej strony nie od dziś wiadomo, jak to jest z kobietami, gdy trzeba się przyznać do winy. Wymuszenie takiego przyznania jest równie ekstremalne co ubranie capa w garnitur.*

*autor ?recenzji? nadmienia, że wszystkie kobiety szanuje, poważa i tak dalej?

Co ciekawe w reportażu znajdą się też wątki odpowiednie dla fanek romansów czy erotyków i innych uciech cielesnych zawieranych w literaturze, jednak na aspekt edukacyjny nie ma co liczyć, tylko same suche fakty.

W książce zwłaszcza jeden wątek bardzo mi się spodobał, mianowicie gdy jedna z ?pensjonariuszek? robiła porządki, czyli klasycznie ?jechała na szmacie? i jak to bohaterka reportażu stwierdziła czynność ta ją uskrzydlała????. Dlatego dziś naturalnie przy pełnym szacunku i podziwie dla Was miłe Panie mam pytanie, którą też takie coś uskrzydla?

Reportaż zawiera też informacje o kilku dość mocno medialnych sprawach, jednak mnie najbardziej uderzyła sprawa ?siostry Bernadetty? i o ile zawsze jestem miły i tak dalej, tak dla tej kreatury bym nie był, byłbym brzydki i niesympatyczny.

Warto się nad tym tytułem pochylić, z zachowaniem dystansu do wątków biograficznych, bo jak to w biografiach bywa każdy ma swoją prawdę i jej się trzyma i tak dalej i dalej?

...

31 sierpnia premierę miała książka ?Skazana? Ewy Ornackiej. Jest to nowe wydanie książki ?Skazane na potępienie? z 2018 roku. Na playerze możemy również obejrzeć serial na motywach książki.
Narratorką opowieści jest Beata Krygier, prawniczka, która kiedyś wydawała wyroki, a potem sama mogła zasmakować więziennego życia. Dzięki niej możemy sami przekonać się jak okrutne warunki panują za więziennym murem, gdzie przemoc i walka o przeżycie to podstawa. I aż trudno uwierzyć, że dla niektórych osadzonych to prawdziwy dom i nie chcą z niego wychodzić.
?Kochać, tęsknić i mieć swoje potrzeby to podstawa, aby przetrwać więzienie i wciąż widzieć sens życia?.
?W więzieniu trudno nie okazywać strachu. On jest wszechobecny?.
Książka przytacza wiele kryminalnych spraw, o których z pewnością słyszeliśmy, chociażby sprawa małej Madzi z Sosnowca, sprawa siostry Bernadetty, czy afera Amber Gold.
Większość kobiet okazywała skruchę, żałowała tego co zrobiła, inne nie miały innego wyboru jak zabić, żeby uwolnić się od męża tyrana, ale były też kobiety, które o okrutnej zbrodni, której dokonały mówiły tak jakby opisywały dzień ze swojego życia, bez emocji.
Nóż się w kieszeni otwierał jak czytałam te wszystkie historie.
świat za kratami jest jak inna planeta, obowiązują w nim twarde reguły. Początek tego świata wyznacza wieżyczka z uzbrojonym strażnikiem i wielka, rozsuwająca brama. Dalej są tylko mur, zasieki kraty w oknach?.
chcąc tam przeżyć, nie można opowiadać o swoich lękach i problemach, nie można płakać?.
Nie wiem nawet w najmniejszym stopniu jak wygląda życie za kratami. Ta książka chociaż w małym stopniu przybliża nam świat, który się tam toczy.