Siódma ofiara

Rozdział 1











Obok przechodziły nogi i nie chciały się zatrzymać. Najpierw pośpiesznie przebiegły, chlupocząc w rozmokłym październikowym błocie, eleganckie lakierki na skośnych obcasach i z długimi `błazeńskimi` czubkami, niosąc swoją posiadaczkę w domowe pielesze. Potem raźno i bezgłośnie przemaszerowały cztery kudłate łapy, hardo ciągnąc za sobą parę rozdeptanych, brudnych butów, w zamierzchłej przeszłości zwanych damskimi jesienno-wiosennymi botkami. Jeszcze jedna czwórka łap, tym razem małych, biało-czarnych, z przeraźliwym miauczeniem przemknęła w przeciwnym kierunku, ani chybi uciekając przed dużymi i kudłatymi. Były też inne nogi, w butach i pantoflach, w adidasach i botkach. W spodniach, dżinsach i pończochach. Jedne przechodziły w oddali, inne całkiem blisko. Ale nikt się nie zatrzymywał. Nikt nie zamierzał stać w marznącej mżawce o północy i uważnie wpatrywać się w błoto na podwórzu pomiędzy blaszanymi pudłami garaży. Wszyscy zmierzali do ciepłego domu na kolację i resztki telewizyjnych uciech. W dodatku owych `wszystkich` było niewielu, przeważająca większość mieszkańców dzielnicy położonej w centrum Moskwy już dawno wróciła do domu.



Ciało zabitej kobiety leżało na mokrej ziemi pokrytej nędznymi kępkami przywiędłej trawy, rozpaczliwie samotne, przez nikogo niezauważone i nikomu niepotrzebne. A przecież jeszcze dwie godziny temu była to żywa kobieta, wesoła, dowcipna, lubiana przez przyjaciół i spore grono tych, którym pomagała. Traf jednak chciał, że akurat dzisiaj nikt się nie zaniepokoił i nie ruszył na jej poszukiwania, nie uderzył na alarm, nie postawił na nogi milicji. Chociaż właściwie nie było w tym nic szczególnego, bo kobieta mieszkała sama i nikt na nią nie czekał. A jeśli ktoś nawet wydzwaniał na jej domowy telefon, to wcale się nie zdziwił, że nie podnosi słuchawki. Nigdy nie odbierała telefonów w czasie pracy. Pracowała przeważnie w domu, niekiedy późnym wieczorem, a nawet w nocy. Co prawda od dwóch miesięcy w jej mieszkaniu gościł młody chłopak, który był jej dalekim kuzynem. Ale on też na nią nie czekał i jej nie szukał. Nie miał do tego głowy. Był pijany.







sep.jpg





- W piątek panią wypiszemy - posępnie zakończył rozmowę lekarz prowadzący.



- A co potem? - zapytała niemądrze Nastia Kamieńska. - Od razu do pracy?



- Nie może się pani doczekać? - Po raz pierwszy na jego twarzy pojawiło się coś na kształt uśmiechu.



- Ależ skąd, nie to miałam na myśli... - Nastia się zmieszała i nie od razu znalazła właściwe słowa. - Po prostu noga mnie bardzo boli. Chodzenie do pracy o lasce jest uciążliwe, a wozić mnie nie ma kto.



- Nikt pani nawet nie puści do pracy. Rehabilitacja potrwa co najmniej miesiąc. Będzie pani chodzić pomału i zwiększać obciążenie. Do tego masaże i zabiegi fizjoterapeutyczne, rzecz jasna. Przed wypisem wydam wszystkie zalecenia.



Nastia poczuła ulgę, a zarazem wstyd. Jak to dobrze, że jeszcze przez cały miesiąc nie będzie musiała chodzić do pracy! Ale trochę jej głupio i niezręcznie, że się z tego cieszy.



Perspektywa rychłego wypisu postawiła przed nią prawie nierozwiązywalny problem. Właściwie problem jako taki istniał już trzy tygodnie, ale póki Nastia leżała w szpitalu, mogła o nim nie myśleć. Trzy tygodnie temu do Moskwy całkiem niespodziewanie zjechali krewni z małego, prowincjonalnego miasteczka - mąż, żona i dwoje dzieci. Starszy chłopiec, w wieku dwunastu lat, potrzebował pilnej i skomplikowanej operacji, którą można było przeprowadzić z powodzeniem tylko w stołecznej klinice. Zrozpaczeni i przerażeni rodzice chwycili chorego syna, a także pięcioletnią córkę, której nie mieli z kim zostawić, i popędzili do Moskwy, licząc na gościnność rodziców Nastii. Trzeba jednak trafu, że matka i ojczym Nastii już latem rozpoczęli jakiś arcywymyślny remont mający na celu przerobienie dwupokojowego mieszkania w trzypokojowe. Fachowcy zaklinali się i przysięgali, że uwiną się w dwa miesiące, więc łatwowierni właściciele z lekkim sercem przeprowadzili się do przyjaciół, którzy wyrazili gotowość udostępnienia im swojego lokum, ponieważ całe lato spędzali na letnisku za miastem. Nadszedł jednak wrzesień, potem październik, a remont się nie kończył. O ile dla rodziców Nastii oraz ich przyjaciół taka sytuacja stanowiła jedynie chwilową niedogodność, o tyle dla krewnych, którzy przyjechali z chorym dzieckiem, okazała się prawdziwą katastrofą. Nie było ich stać na hotel. Czy trzeba dodawać, że zatrzymali się u Nastii, podczas gdy jej mąż Aleksiej wrócił do rodziców w Żukowskim? Wydarzyło się to w tym czasie, gdy Nastia leżała już w szpitalu ze złamaną nogą.



A teraz musi wracać... Dokąd? Do malutkiej kawalerki, w której nie da się szpilki wcisnąć? Ma dołączyć do Loszki w Żukowskim i stać się ciężarem dla jego starych, schorowanych rodziców, którzy sami potrzebują opieki? Ona przecież ledwo chodzi, pokonuje parę metrów w godzinę, w dodatku o lasce. Poza tym jak dotrze z Żukowskiego do przychodni na masaże i zabiegi, które złowieszczo zapowiedział lekarz? Z domu może jeździć taksówką, to oczywiście kiepski interes, ale ich budżet to wytrzyma, jeśli nie codziennie. Czym jednak dostanie się spoza miasta?



Nastia Kamieńska nawet nie przypuszczała, że problem stanie się tak dotkliwy. Gdy wprowadzili się do niej krewni, była pewna, że po wyjściu ze szpitala zamieszka z mężem w Żukowskim, dlatego nie przerażała jej perspektywa podróżowania podmiejską kolejką. W ogóle się nie spodziewała, że w chwili opuszczenia szpitala będzie ledwo kuśtykać. Sądziła, że wprawdzie o lasce, wprawdzie powoli, zdoła jednak poruszać się w miarę swobodnie. Tymczasem złamana noga uparcie nie chciała wyzdrowieć. Chorowała tak obłożnie, tak zapamiętale i ofiarnie, że lekarze nie mogli się nadziwić. Kurowano ją, czym tylko się dało, szpitalni chirurdzy stawali na uszach, mimo to uparta kończyna nie ustępowała. Radzono nawet Nastii, by zwróciła się do jakichś uzdrowicieli czy znachorów, może oni pomogą. Rady pochodziły jednak nie od lekarzy, lecz od pełnych współczucia pacjentów oraz ich krewnych. Na wyścigi opowiadali o niewiarygodnych przypadkach uzdrowienia, magii i zdejmowania uroków oraz o innych cudach, które budziły w Nastii zdecydowaną niechęć i nieufność. Nastia, która w swoim czasie skończyła szkołę matematyczno-fizyczną i wydział prawa na uniwersytecie, a następnie przepracowała ponad piętnaście lat w wydziale kryminalnym, odebrała surowe ateistyczne wychowanie i wierzyła wyłącznie w medycynę tradycyjną, w dodatku nie bezgranicznie, ponieważ zdawała sobie sprawę, że medycyna potrafi zgoła nie wszystko.



Tak, z nogą trzeba coś zrobić... Były tylko dwa wyjścia z trudnej sytuacji: albo szukać lokum gdzieś w Moskwie, najlepiej w pobliżu przychodni, albo znaleźć sposób na szybkie zmniejszenie nieznośnego bólu pojawiającego się podczas chodzenia, żeby odzyskać zdolność samodzielnego poruszania się, i wtedy można zamieszkać z Loszą w Żukowskim. O tym, żeby wynająć mieszkanie, nie ma nawet mowy, nie stać ich na taki wydatek. Obecna sytuacja finansowa obojga nie pozwala na to. Zresztą kto wynajmie jej mieszkanie na miesiąc? Marzenie ściętej głowy. Tymczasem Nastia zostanie wypisana już w piątek, to znaczy za trzy dni.



Była oczywiście osobą rozsądną, więc wiedziała, że nie ma nierozwiązywalnych problemów, są nieprzyjemne rozwiązania. Może dzielić jeden pokój z rodzicami chorego chłopca i jego pięcioletnią siostrzyczką. Może pożyczyć pieniądze i jeździć z Żukowskiego taksówką przez miesiąc albo tak długo, jak to będzie konieczne, póki noga się nie opamięta i nie pozwoli względnie normalnie chodzić. Może też spróbować znaleźć mieszkanie z krótkim terminem wynajmu. Wiadomo, że to będzie kosztowne, ale jak wcześniej stwierdziła, może się zadłużyć, choć trzeba przyznać, że takie rozwiązanie ją mierzi i jest sprzeczne z jej zasadami. Krótko mówiąc, rozwiązania problemu istniały, należało tylko wybrać najmniej przykre.



Na takich rozmyślaniach spędziła czas od porannego obchodu do piątej po południu, gdy zaczęli przychodzić odwiedzający. Ona sama na nikogo dziś nie czekała. Loszka był wczoraj, więc teraz zjawi się dopiero we czwartek, ciężko mu wyrwać się codziennie spod Moskwy, poza tym ma pełno roboty. Mama zamierzała przyjść we środę, to znaczy jutro. Chyba że zajrzy ktoś z pracy, ale to wątpliwe, detektywi mają niedużo wolnego czasu, a Nastia nie leży przecież na łożu śmierci, czuje się niemal znakomicie. Nie może tylko chodzić.



Pierwszą osobą, która zjawiła się w sali, była jak zwykle cicha, inteligentna emerytka Izolda Walerianowna, która każdego dnia odwiedzała swoją kuzynkę - pracownicę biura wizowo-paszportowego. Lubili ją wszyscy chorzy zajmujący trzyosobową salę, a ponadto pielęgniarki, salowe i nawet lekarze. Pytanie, czym sobie zasłużyła na taką sympatię, pozostawało otwarte, przynajmniej dla Nastii, która każdą komórką swojego ciała wyczuwała: właśnie otworzyły się drzwi, weszła Izolda Walerianowna, a razem z nią do wąskiej, długiej sali zawitało święto. I nie łączyło się to ani z kwiatami, ani z cukierkami, ani z innymi przysmakami, które zazwyczaj przynosi się do szpitala, ani z pieniędzmi, wsuwanymi niefrasobliwie albo, na odwrót, z zażenowaniem do kieszeni białych fartuchów personelu medycznego. Nie miało to związku z czymś materialnym, co można dotknąć, powąchać, zjeść czy wykorzystać w inny sposób, by zaznać czysto fizycznej radości. Młodo wyglądająca, starannie i niedrogo ubrana Izolda Walerianowna składała się wyłącznie z uśmiechu, radości i miłości do bliźnich; całe to bogactwo było tak subtelne, poczciwe i nienatrętne, że nikt nie mógł się oprzeć jego sile. Tak w każdym razie odbierała to Nastia Kamieńska.



Izolda odwiedzała swoją kuzynkę, ale potrafiła rozmawiać ze wszystkimi naraz, a nie tylko z chorą krewną. Nawet gdy nastrój pacjentów leżących na sali był diametralnie różny - od radosnego i podekscytowanego do smutnego i posępnego - Izolda Walerianowna jakimś cudem umiała się dostroić do stanu ducha każdej osoby.



Pół godziny po przyjściu już wiedziała, z jakim problemem boryka się Nastia, mimo że ona sama właściwie nie miała zamiaru omawiać z kimkolwiek swoich spraw, a zwłaszcza prosić o radę.



- Zauważyła pani, Nastieńko, ciekawy paradoks w swoim rozumowaniu? - zapytała z ożywieniem uśmiechnięta Izolda.



- Jaki paradoks? - Nastia nie zrozumiała.



- Ma pani tysiąc pomysłów, jak się urządzić, żeby zaczekać, aż będzie pani mogła poruszać się normalnie. I żadnego pomysłu, co zrobić, by noga szybko przestała boleć. A przecież sedno problemu tkwi właśnie w tym, że noga mocno dokucza. Pani zaś zamiast rozwiązywać ów problem, próbuje się dostosować i potulnie czeka, aż sam się rozwiąże. Uważa pani, że to słuszne? Nastia miała dość rozumu, by stwierdzić, że to, oczywiście, niesłuszne. Ale jak leczyć tę cholerną nogę, skoro nawet lekarze ze zdziwieniem wzruszają ramionami i nie potrafią powiedzieć, dlaczego mimo wdrożonej terapii ból wciąż nie słabnie. Nastia ukończyła wprawdzie wyższą uczelnię, lecz nie znała się na medycynie.



- Dlaczego nie wybierze pani czegoś niekonwencjonalnego? Trzeba wypróbować różne metody, skoro tradycyjna medycyna nie pomaga.



- Nie wierzę w babki ani w gusła - gwałtownie wypaliła Nastia, usiłując powściągnąć grymas obrzydzenia.



Na wołowej skórze by nie spisał wszystkich `babek`, `uzdrowicielek z dziada pradziada` i `wróżbitek`, które widywała, zajmując się wyjaśnianiem przestępstw! I za każdym razem wyżej wspomniane postaci prezentowały się niezbyt ciekawie w sprawach karnych. Będąc osobą trzeźwo myślącą, Nastia miała świadomość, że prawdziwi uzdrowiciele chyba rzeczywiście istnieją, jest ich jednak niewielu, nie brak za to chmary sprytnych oszustów i naśladowców, którzy przewijają się w polu widzenia wydziału kryminalnego, stąd wrażenie, że wszystko jest wielką lipą.



- Ja też nie wierzę. - Izolda zgodnie kiwnęła głową i znowu się uśmiechnęła. - Ufam tylko własnemu doświadczeniu. Jest specjalista, który mi pomógł. A także niektórym moim znajomym. Jak pani chce, mogę dać telefon.



Nastia nie zamierzała urazić Izoldy, więc posłusznie zapisała numer, wiedząc doskonale, że nigdy z niego nie skorzysta. Jednakże promieniejąca życzliwością emerytka nie poprzestała na tym.



- Dlaczego chowa pani kartkę? - zapytała dociekliwie, patrząc, jak Nastia wsuwa karteczkę z numerem telefonu do szafki. - Chce pani spróbować się wyleczyć czy nie?



- Chcę. - Nastia westchnęła potulnie, uświadamiając sobie, że nie uda jej się wykręcić.



- Wobec tego proszę dzwonić. Od razu, bez zwłoki, ma pani przecież komórkę. Jeśli nikt nie odbierze, włączy się automatyczna sekretarka. Niech pani powie, że potrzebuje konsultacji, i zostawi swój telefon. Galina Wasiljewna na pewno oddzwoni, jest bardzo odpowiedzialna, nigdy nie zostawia nikogo bez pomocy.



W porządku, może nic z tego nie wyjdzie, bo tej Galiny Wasiljewny nie będzie w domu, no a potem Nastia znajdzie jakąś wymówkę. Podczas pobytu w szpitalu zrobiła się jakaś apatyczna, całkiem utraciła zdolność do aktywnego sprzeciwu, nawet nie potrafi powiedzieć przesympatycznej Izoldzie Walerianownie: `Nie, dziękuję, nie trzeba`. A może to kwestia siły Izoldy, a nie słabości Nastii?



Nie zdążyła dokończyć myśli, bo w słuchawce już po drugim sygnale odezwał się męski głos.



- Słucham.



- Dobry wieczór - powiedziała Nastia odruchowo. - Czy mogę rozmawiać z Galiną Wasiljewną?



- Przepraszam, a kto pyta i w jakiej sprawie?



Głos wydał się Nastii mgliście znajomy, ale proces rozpoznawania barwy i intonacji odszedł na dalszy plan, przysłonięty natłokiem domysłów. Dlaczego ten mężczyzna wyraża się jak sekretarka ważnego naczelnika? Czyżby to był służbowy telefon? A raczej telefon w biurze? Dlaczego w biurze? Czy to znaczy, że Galina Wasiljewna rozwinęła działalność uzdrowicielską na szeroką skalę, na podobieństwo przedsiębiorstwa produkcyjnego? A może jest gdzieś zatrudniona i uzdrawianiem zajmuje się w czasie wolnym od pracy? Dlaczego jej sekretarzem jest mężczyzna? Mężczyzna będący sekretarzem kobiety na stanowisku to bardzo dziwne zjawisko, zresztą ona nie jest ministrem ani deputowaną. A jeśli jest? Tego tylko brakowało! - Ja w sprawie konsultacji - wybąkała, gorączkowo próbując połączyć to, o czym myślała, z tym, co mówi.



- Jakiego rodzaju? - Mężczyzna prowadził natarczywe przesłuchanie, a jego głos, nie wiedzieć czemu znajomy, z każdym słowem coraz głębiej wwiercał się w jej świadomość.



- Boli mnie noga po złamaniu, słyszałam, że Galina Wasiljewna mogłaby mi pomóc.



- Proszę się przedstawić.



- Anastazja Pawłowna Kamieńska. - Dłużej nie potrafiła ukryć irytacji. Zadzwoniła, żeby zrobić przyjemność miłej emerytce, a trafiła na istne przesłuchanie. W dodatku ten głos... Gdzie go słyszała?



- Aśka, to ty? A ja słyszę: głos niby znajomy, ale myślałem, że mi się przywidziało. Ty chyba też mnie nie poznałaś?



Boże, Kola Siełujanow! Co on robi w gabinecie surowej kierowniczki? Czyżby zamienił pracę detektywa na pensję w sektorze prywatnym?



- Kola? - zapytała z niedowierzaniem.



- No ja, a któż by inny! Po co tutaj dzwonisz?



- Przecież powiedziałam: boli mnie noga. A ty co tam robisz?



- Pracuję. - Siełujanow westchnął, ale jakoś dziwnie. Nazbyt znacząco. - Tego się domyśliłam - powiedziała Nastia z uśmiechem. - Jako kto? Asystent? Czy szef ochrony?



- Daruj sobie! - Kola nagle się rozgniewał. - Pracuję jako milicjant. Przeprowadzam oględziny lokalu ofiary.



Nastia od razu straciła chęć do żartów.



- Kradzież? - zapytała krótko, na wszelki wypadek zniżając głos.



- To by było pół biedy. Ktoś zabił twoją Galinę Wasiljewnę.



Nastia szybko zerknęła na Izoldę, ale kobieta była pochłonięta pogawędką z kuzynką i pacjentką z sali - młodą dziewczyną, córką jakiegoś ministerialnego urzędnika. Nastia dałaby sobie jednak rękę uciąć, że Izolda Walerianowna uważnie przysłuchuje się jej telefonicznej rozmowie.



- Kola, możesz mówić czy zdzwonimy się później?



- Na razie mogę.



- Wobec tego zaraz wyjdę na korytarz. Zaczekaj, dobrze?



Łatwo powiedzieć `zaraz wyjdę`. A zrobić? Nastia musiała wsunąć telefon do kieszeni spodni dresowych, bo jedną ręką jeszcze nie potrafiła sobie poradzić. Laska, jak na złość, potoczyła się pod łóżko, więc żeby ją wyciągnąć, musiała wykonać szereg skomplikowanych akrobacji. Teraz jedną ręką trzymamy laskę, drugą opieramy się o łóżko. Tak, ostrożnie przenosimy kulejące ciało w stronę drzwi, starając się nie jęczeć z bólu. Dobrze, że na korytarzu znalazło się wolne miejsce siedzące koło sali.



- Halo - powiedziała, sapiąc z wysiłku. - Kola, jesteś tam jeszcze?



- A gdzie mogę prysnąć z łodzi podwodnej? - zażartował Siełujanow z rezygnacją. - No to opowiadaj, kim jest Galina Wasiljewna i po co do niej dzwonisz.



- Nie mam pojęcia, kim jest, przed chwilą dostałam jej telefon, podobno może mi pomóc z nogą. Jest uzdrowicielką czy kimś w tym rodzaju.



- A kto ci dał telefon?



- Pewna emerytka. Krewna mojej sąsiadki z sali.



- Jak się nazywa?



- Izolda Walerianowna, nazwiska nie znam. Chcesz z nią zamienić parę słów?



- Możliwe. Ale nie teraz. Później podejmę decyzję.



Zdania zrobiły się krótkie i bezosobowe, więc Nastia się domyśliła, że Kola nie może swobodnie rozmawiać. Albo przyjechało szefostwo, albo zaszły jakieś inne okoliczności.



- Jesteś jeszcze w szpitalu czy już w domu?



- W szpitalu.



- Telefonujesz z komórki?



- Tak.



- Zadzwonię za jakiś czas, dobrze?



- Oczywiście.



Nastia włożyła telefon do kieszeni i odchyliła się na miękkiej, obitej dermą służbowej kanapce. Nie miała ochoty wracać do sali, będzie przecież musiała powiedzieć Izoldzie, że jej znajoma uzdrowicielka nie żyje. Biedaczka się zdenerwuje... Zresztą kiedyś i tak będzie musiała jej powiedzieć, nie uda się uniknąć spotkania z życzliwą kobietą.