Silos

Świat jest kompletnie inny. Ludzie żyją w wielkim silosie, zgromadzeni na kilkudziesieciu piętrach. Prowadzą na pozór normalne życie, ale świat wokół jest niebezpieczny i nie mogą wyjść na zewnątrz. Silos podzielony jest na różne działy, nad wszystkim nadzór na burmistrz i szeryf. Każdy musi podporządkowywać się obowiązującym tu prawom i nakazom, by zachować harmonię w społeczeństwie. Niestety nagle zaczynają dziać się dziwne i niepokojące rzeczy. Śmierć zapukała w drzwi silosu, wprowadzając nutę niepokoju.
Julliette od lat nie opuszcza Maszynowni. Jest kobietą pracującą, nie bojącą się żadnej pracy. Sumiennie wykonuje swoje prace oraz cieszy się dobrą opinią na jej temat. Po wizycie pani burmistrz i jej śmierci dziewczyna zostaje posądzona o knucie przeciwko silosowi. Zostaje wysłana na czyszczenie ekranów na zewnątrz z którego nikt nigdy nie wyszedł żywy. Jednak jej udaje się przeżyć, wzbudzając tym złość władz...
Silos jest pełny intryg i tajemnic. Wojna jest blisko, niebezpieczeństwo czyha za rogiem. Świat wokół jest nieodgadniony, ludzie zostali od niego odcięci. Jak potoczą się losy ludzi? Komu można ufać, a kto jest intrygantem?
Hugh Howey stworzył arcydzieło z gatunku sciene fiction, a "Silos" to pierwsza część trylogii. Wszystko w tej książce jest idealnie zaplanowane, opisane i wykreowane. Wiele wątków łączy się w spójną całość, a autor z precyzyjną dokładnością opisuje każdą scenę. Historia intrygująca, niepokojąca i zdumiewająca. Dopięta na ostatni guzik, udowadnia czytelnikowi, że autor z całą pewnością zasłużył na taką sławę. Przyznam szczerze, że rzadko sięgam po literaturę tego gatunku, na początku zupełnie nie mogłam się wczytać i dopiero po kilkunastu stronach coś pękło. Po prostu nie mogłam oderwać się od tej książki, zadziwiała mnie w każdym rozdziale, wprawiała nie raz w osłupienie. Jestem pod wielkim wrażeniem precyzji z jaką została napisana, oddaniu w najmniejszym szczególe. Cała historia w niej zawarta jest świetna, wielkie brawa dla autora, że wpadł na napisanie tak oryginalnej książki i na całe szczęście jej kontynuacji. Kolejne części tej serii już czekają u mnie na przeczytanie, a ja nie mogę doczekać się kiedy po nie sięgnę i mam nadzieję, że się nie rozczaruję. Szczerze zachęcam po jej sięgnięcie, bo jeśli przekonała do siebie taką osobę jak mnie, która unikała tego gatunku jak tylko mogła, to na sto procent spełni oczekiwania największego fana sciene fiction.

W ostatnich kilku latach na polskim rynku pojawiło się wiele serii dotyczących postapokalipsy i antyutopii. Wśród tych najbardziej popularnych można wymienić Igrzyska Śmierci, Niezgodną, czy Więźnia Labiryntu. I o ile seria Collins zrobiła na mnie duże wrażenie, tak kolejne wydały mi się wtórne i poruszające te same problemy. Jedną z tego typu książek jest również trylogia Silos, która przykuła moją uwagę już jakiś czas temu, ale dopiero niedawno nadarzyła się okazja, żeby ja poznać.

Ziemia stała się toksycznym pustkowie, na którym nic nie ma prawa przeżyć... Przetrwała zaledwie garstka ludzi, którzy zamieszkują gigantyczny i samowystarczalny podziemny silos. Aby utrzymać w ryzach jego mieszkańców, twórcy silosu przed laty opracowali szereg nakazów i zakazów, sekretów i kłamstw. Każda jednostka, która ma inne poglądy i nie zgadza się z ustalonym porządkiem, jest po cichu likwidowana, bądź wysyłana na czyszczenie, które polega na wyjściu na zewnątrz. Jules jest być może ostatnią osobą, którą spotkała taka kara, ponieważ zapoczątkuje ona pewną głęboka zmianę...

Jak widać po powyższym opisie, Howey zastosował schemat znany z wielu innych książek o podobnej tematyce, jak chociażby te wymienione na samym początku. Mamy ustalony porządek, który nie do końca jest dobry i sprawiedliwy, ale generalnie sprawdzał się przez ostatnie dziesiątki lat. Aż nagle pojawia się jednostka, która się z tym nie zgadza i chce to zmienić, skończyć z czyszczeniem, kłamstwami i sekretami. To pociąga za sobą dość nieoczekiwane konsekwencje. W tak przedstawionej fabule próżno doszukiwać się elementów, które by odróżniały Silos od wielu innych książek. Jednak w trakcie czytania tej książki nie miałem poczucia, że mam do czynienia ze znanym schematem, ponieważ służy on tylko jako podwaliny do własnej historii, która ma być świetną rozrywką, prostą w odbiorze, a jednocześnie skłaniać do refleksji. Jednocześnie powieść Howeya jest świetnym opisem działania wielkiego i samowystarczalnego silosu, w którym każdy człowiek wykonuje określone zadania, poszczególne piętra mają inne funkcje, a wszystko zostało przedstawione z dużą dozą prawdopodobieństwa. Oczywiście, miejscami przydałoby się więcej szczegółów dotyczących funkcjonowania silosu, aniżeli tylko lakoniczne sformułowania, ale jak na debiutancką powieść jest całkiem dobrze.

Akcja powieści została poprowadzona z punktu widzenia kilku postaci, często jednocześnie, co pozwala to spojrzeć z wielu stron na te same wydarzenia. Co więcej, autor bardzo dużo czasu poświęcił bohaterom, a w zasadzie ich kreacji. Mamy okazje poznać ich myśli, przemyślenia, plany i wizje świata. Możemy doświadczyć jak stopniowo narastają w nich uczucia walki i buntu z niesprawiedliwym systemem. Przez to chwilami akcja jest dość nierówna - mamy bardzo emocjonujące wydarzenia, a w następnym rozdziale więcej przemyśleń i rozważań jednego z bohaterów. Mnie osobiście zupełnie to nie przeszkadzało, ponieważ autor płynnie przechodził pomiędzy tymi fragmentami.

Jak się łatwo domyślić, główną bohaterką jest Jules, która jest katalizatorem zmian czekających silos. Nie jest nastolatką, lecz dojrzałą kobieta, z całym bagażem doświadczeń, niekoniecznie pozytywnych, i własnymi wartościami, które wyznaje. Jest osobą o silnym charakterze, która nie poddaje się, lecz walczy do końca i nie zgadza się na panujący porządek w silosie. Choć z początku nie wydawała się nikim specjalnym, ot zwykłą pracownicą, to z czasem ogromnie ją polubiłem za jej niezłomność, hart ducha i upór w dążeniu do celu. Opozycją do tej bohaterki jest Bernard - szef działu IT. Jest on bezgranicznie pochłonięty wizją społeczeństwa, które ma chronić za wszelką cenę, nawet jeśli wymaga to wielu ofiar. Niestety, poznajemy go głównie przez pryzmat innych osób, przez co jawi się on jako niezwykle tajemniczy i skryty. Oczywiście, nie są to jedyne postacie, które będziemy mieli jeszcze okazję poznać, ale te dwie najważniejsze. Liczba bohaterów nie jest też przesadnie duża, co pozwala lepiej skupić się na tych kilku postaciach, jak również na samej wizji silosu.

Jeśli miałbym się do czegoś przyczepić, to będzie to objętość książki. Oczywiście, czytelnik stopniowo dowiaduje się o kolejnych tajemnicach, spiskach i faktach, lecz moim zdaniem całość mogłaby być spokojnie krótsza bez szkody dla fabuły, czy kreacji bohaterów. Jednak moje największe zastrzeżenia budzi kwestia odbierania fal radiowych. Trudno mi cokolwiek na ten temat powiedzieć, żeby nie zdradzić nic istotnego, ale generalnie ich odbieranie pomiędzy betonowymi piętrami silosu powinno być dość uciążliwe, nie mówiąc już o ich odbieraniu poza nim. Tymczasem w powieści bohaterowie nie mają z tym żadnego problemu.

Silos jest nad wyraz udaną powieścią łączącą elementy post-apokaliptyczne z antyutopią, która choć bazuje na znanych schemacie fabularnym, to nie ma poczucia wtórności. Zaś informacje jakich dowiadujemy się pod koniec książki spowodowały, że nie mogę się doczekać lektury kolejnej części.