SERIA NIEFORTUNNYCH ZDARZEŃ. księga 3 Ogromne okno

W tej części sieroty Baudelaire trafiają do kolejnego opiekuna. Jest nim ciotka Józefina, uwielbiająca gramatykę, niecierpiąca wszystkiego, co Bóg i człowiek stworzył. Nie, nie, nie chodzi tu o to, że nie lubi swojego otoczenia. Po prostu się boi. Kobieta posiada wszelkie możliwe (najczęściej te irracjonalne) fobie, czym naprawdę uprzykrza życie biednemu rodzeństwu. Niestety i tym razem nie mogą oni spać ze spokojem - i w domu ciotki nad jeziorem dosięgnie ich zło hrabiego Olafa. A co ma z tym wspólnego Ogromne Okno...? To zostawiam każdemu do samodzielnego odkrycia. Książka, tak jak każda z "Serii" bardzo przypadła mi do gustu. Było śmiesznie, było ekscytująco, było i irytująco, jeśli ktoś lubi takie momenty. Ogółem... polecam.

Wioletka, Klaus i Słoneczko Baudelaire to sieroty obdarzone przez los niespotykanym pechem. Po śmierci rodziców trafili pod opiekę dalekiego krewnego, hrabiego Olafa, który okazuje się być łotrem pragnących zdobyć fortunę, która przypadła dzieciom w spadku. Później znaleźli się w domu miłego i nieco zwariowanego doktora Montgomery, który zostaje podstępnie zabity (oczywiście przez Olafa). Tym razem sieroty trafiają do swojej dalekiej ciotki, Józefiny, której największym zamiłowaniem jest gramatyka, a najgorszym strachem - wszystko inne. Kobieta żyje w ciągłej presji - boi się dosłownie wszystkiego i wszystkich. Nie łatwo jest żyć pod jednym dachem z kimś takim. Wkrótce sieroty znów będą musiały stanąć oko w oko ze swoim wrogiem... ogółem całą serię bardzo lubię - czyta się szybko, miło. Do tego historia dzieci jest tak niefortunna, że aż zachęca do czytania ich dalszych losów. Polecam!

Opowieść o młodych Baudelairach, którzy przyjeżdżają do swojej ciotki, która nadzwyczaj kocha gramatykę i wszystkiego się boi. Tam również znajduje ich Hrabia Olaf i wymyśla dla nich pułapki.
Ta część bardzo mi się podoba. Myślę, że jest ciekawa i wciągająca. Nie wymaga wysiłku od czytelnika. Jest lekka i zachęcająca.