Sekrety Pawłowicz

�mie, a było to na roz­pra­wie z Jerzym Owsia­kiem, pomy­śla­łam: ,,O Jezu, jak to nie pasuje do Kryśki". Ona zawsze nosiła te sze­ro­kie spód­nice, te luźne bluzki - wspo­mina zna­joma z uni­wer­sy­tetu. - Dziew­czyna wyspor­to­wana, dyna­miczna. Rzu­cała się w oczy, zwra­cała na sie­bie uwagę. Krótko mówiąc, wyróż­niała się. Podo­bała się męż­czy­znom - mówi o niej praw­niczka Liliana Usta­bo­ro­wicz-Jaki­mo­wicz, która z przy­szłą sędzią Try­bu­nału Kon­sty­tu­cyj­nego była na jed­nym roku stu­diów. - Kwe­stia gustu. Ale ucho­dziła za ładną. Ubie­rała się odmła­dza­jąco - to sły­szę naj­czę­ściej. Choć nie­które zna­jome Kryśki mówią o tym dość nie­chęt­nie. Podob­nie nie­chęt­nie wspo­mi­nają, że męż­czyźni widzieli w niej natu­ralny sek­sa­pil. Zde­cy­do­wa­nie chęt­niej za to wyli­czają jej domnie­mane (fatalne?) zauro­cze­nia. U Falan­dy­sza nie miała szans, bo Baśka Pierw­szym (podobno) zauro­cze­niem Kry­styny miał być pro­fe­sor Lech Falan­dysz, praw­nik, uczest­nik obrad Okrą­głego Stołu, wresz­cie zastępca szefa Kan­ce­la­rii Pre­zy­denta za kaden­cji Lecha Wałęsy. Falan­dysz zasły­nął z dzia­łań nazwa­nych ,,falan­dy­za­cją prawa", twier­dząc, że pre­zy­dent miał prawo odwo­łać z KRRiT dwóch człon­ków, czyli Macieja Iło­wiec­kiego i Marka Mar­kie­wi­cza, choć więk­szość auto­ry­te­tów twier­dziła, że nie miał. Wykła­dał prawo na Uni­wer­sy­te­cie War­szaw­skim. - Nie ona jedna, nie pierw­sza i nie ostat­nia. W Falan­dy­szu kochały się nie­mal wszyst­kie stu­dentki prawa. No, to było jesz­cze zanim się z Baśką oże­nił - opo­wiada kole­żanka Kry­styny Paw­ło­wicz z uni­wer­sy­tetu. I dodaje: - Żadna nie miała u niego szans, bo Baśka była od nas młod­sza, to raz, po dru­gie, pięk­ność. Po trze­cie wresz­cie, cha­rak­terna. Zresztą, Kry­styna też, ale Baśka! Baśka miała dzie­sięć lat mniej. - Jak facet ma kilka mło­dych pod­opiecz­nych, młode asy­stentki, to wszy­scy sądzą, że to król frau­cy­meru. A on miał taki ojcow­ski styl - tłu­ma­czy Krzysz­tof Wyszkow­ski. Jego zda­niem, istot­niej­sze było to, że Kry­styna i jesz­cze dwie inne asy­stentki Falan­dy­sza sta­no­wiły na UW wysepkę ,,wałę­si­stów", jako że uni­wer­sy­tet był ogól­nie anty­wa­łę­sow­ski, opo­wia­dał się za Mazo­wiec­kim; więc u Falan­dy­sza taka wła­śnie była wysepka, taki oddział. - Ani Dorota Safjan, ani Hanna Gron­kie­wicz wów­czas nie są aktywne na zewnątrz. Aktywna jest tylko Kry­styna Paw­ło­wicz - pod­kre­śla Wyszkow­ski. Ale nie ma racji. - My wtedy z mężem współ­pra­co­wa­li­śmy z par­tią Nie­pod­le­głość, którą kie­ro­wał nie­jaki Jerzy Tar­gal­ski, przez wielu uwa­żany dziś za oszo­łoma; bar­dzo spe­cy­ficzny czło­wiek. Ale my mie­li­śmy wtedy inten­cje, aby zwią­zać się z kim­kol­wiek i cokol­wiek robić prze­ciwko komu­nie, i aku­rat ta grupa nam się tra­fiła, więc w tej gru­pie zaist­nie­li­śmy - opo­wiada mi praw­niczka Dorota Safjan, żona sędziego Marka Safjana, pre­zesa Try­bu­nału Kon­sty­tu­cyj­nego w latach 1998-2006, od 2009 sędziego Try­bu­nału Spra­wie­dli­wo­ści Unii Euro­pej­skiej, była wice­mi­ni­ster finan­sów, zastęp­czyni Pre­zy­denta War­szawy Lecha Kaczyń­skiego. Dorota Safjan jest o kilka lat star­sza od Kry­styny Paw­ło­wicz; stu­dia skoń­czyła wcze­śniej, bo nie miała jesz­cze dwu­dzie­stu jeden lat. Potem jakiś czas pra­co­wała jako dzien­ni­karka, póź­niej w PAN zro­biła dok­to­rat i po dok­to­ra­cie, jako adiunkt, wró­ciła na Uni­wer­sy­tet War­szaw­ski, do Kate­dry Prawa Cywil­nego. Z Kry­styną spo­tkała się w dość spe­cy­ficz­nej sytu­acji. Opo­wiada: - Ksiądz pro­boszcz z Lubochni, wio­ski koło Toma­szowa Mazo­wiec­kiego, po sta­nie wojen­nym stwo­rzył cie­kawą ini­cja­tywę dla miesz­kań­ców, coś na kształt Luboch­nień­skiego Uni­wer­sy­tetu. Przy­jeż­dżali tam wykła­dowcy z uni­wer­sy­tetu, mię­dzy innymi z UW, z Wydziału Prawa, z regu­lar­nymi wykła­dami, które odby­wały się w sali para­fial­nej, na różne tematy. Ja wykła­da­łam aku­rat o pra­wie wła­sno­ści, bo się na tym zna­łam i wie­dzia­łam, że to rol­ni­ków będzie inte­re­so­wało. Jeź­dzi­ły­śmy na te wykłady wspól­nie z Kry­sią i Lesz­kiem Falan­dy­szem, jego samo­cho­dem. Woził nas, sam też miał zaję­cia. Te wojaże odby­wały się w soboty i nie­dziele przez pra­wie rok. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki Cytaty zostały przy­to­czone w ory­gi­nal­nym zapi­sie. [wróć]