Ścieżki przeszłości (twarda)

Opowieść o miłości i różnych jej obliczach, o szczęściu, które nie trwa wiecznie. Autorka próbuje uświadomić, że życie jest przewrotne, i że nie wolno się poddawać. Historia przemawia do serca, nie pozostawia obojętnym.

Książka bardzo nastrojowa, do czytania przy kominku, najlepiej w zimowe wieczory. Wzbudza niepokój, ponieważ zależy nam na powodzeniu głównej bohaterki. Lekcja z opowieści, żeby pomimo lęku, nie ustępować pola i śmiało kroczyć dalej.

Genialna okładka! Scena ze skrzypcami jest dla mnie najlepszą w książce i nie dziwi mnie, że właśnie ją zilustrowano. Historia wywołuje żywe emocje, a autorka gra na nerwach, ponieważ perturbacji jest aż za wiele dla jednej tylko biografii.

Książka pogodna, chociaż że nie radosna, a takie połączenia nie zawsze się udają - tym niżej chylę czoła. Historia wywołuje wiele wzruszeń, od początku mocno kibicujemy głównej bohaterce mając nadzieję, że życie jej się ułoży.

Niesamowita! Znakomicie ukazana przewrotność losu, jak dobre uczynki sprzed lat wynagradzają nam kiedyś w przyszłości, jak nauka i talent przydają się w realnych sytuacjach, w czasach zdawałoby się zupełnie nie mających związku z rozwojem i kulturą.

Zaopatrzcie się w koc oraz gorącą kawę lub herbatę, bo "Ścieżki przeszłości" to książka idealna na jesienny wieczór, od której nie sposób się oderwać. Powieść jest kontynuacją "Ścieżek życia". Uwielbiam twórczość Pani Edyty Kowalskiej. Wspaniałe opisy sprawiają wrażenie, że jest się w centrum wydarzeń.

Powieść składa się z dwóch części. W pierwszej części poznajemy losy babci Julii - Weronki. Na początku wspomina ona swoją babcię, następnie , gdy wybucha II wojna światowa, Weronka ma trzynaście lat, widzi, jak Niemcy podpalają jej dom rodzinny, zabijają matkę i młodszego brata. "Dopiero po pewnym czasie dziewczyna dowiedziała się, że z jedenastu rodzin pożar przetrwała ona jedna." Po tej tragedii dziewczyna trafia pod opiekę nauczycielki Leny i zamieszkuje z nią, jej mężem (wrogo nastawionego do Weronki) oraz ich dziećmi - Agnieszką i Bronkiem. Wskutek ciężkich przeżyć Weronka traci mowę i długo potrwa, nim ją ponownie odzyska. Jej życie wypełniają zajęcia domowe oraz nauka gry na skrzypcach. Czas upływa, Weronka zakochuje się we Franciszku, ale los jeszcze coś dla niej szykuje.

Weronka i Franek, chcąc zapewnić sobie spokojniejsze życie, zmieniają dane osobowe i jako Janina i Michał Lipiec opuszczają Polskę. Udają się do Danii, lecz i tam los będzie dla nich okrutny. Mimo wszystko Janina musi wierzyć, że kiedyś wszystko się zmieni.
"Czasem nam się wydaje, że życie nie ma sensu, straciło blask i jasność. I wtedy nagle gdzieś w oddali pojawia się nikły promyk światła. Pamiętaj, kiedy go zobaczysz, musisz iść do niego, żeby nie zgasł."
"(...) żyjąc, nadal można kochać tych, których już nie ma. Myśleć o nich, pamiętać ich."
"Zawalcz o siebie i o swoją przyszłość."

Druga część powieści to współczesność. Julia dostaje tajemnicze zaproszenie do Danii. Część rodziny sugeruje, że może chodzi o spadek po babci. Przy okazji ujawnia się pazerność kuzynki Julii. Julia decyduje się na wyjazd. W jego trakcie musi zmierzyć się z tajemniczą przeszłością babci Janiny. Co odkryje Julia i czy wpłynie to na jej życie? - odpowiedź znajdziecie w książce.

"Ścieżki przeszłości" to powieść o rzeczach pięknych, ale i też trudnych, powieść o przeróżnych rodzajach miłości, o różnych wyborach mających wpływ na przyszłość i zarazem na życie innych osób, o próbach zmagania z losem, o cierpieniu, ale i też o nadziei.

"Najważniejsze, aby nawet w czerni potrafić odnaleźć plamkę błękitu."
"Swojego szczęścia nie można budować na nieszczęściu innych. We wszechświecie jest równowaga i prędzej czy później zło, które wyrządziliśmy, powraca do nas. Miłości nie można kupić. Na prawdziwą miłość trzeba sobie zasłużyć."
"Ścieżki przeszłości czasami zataczają kręgi, z którymi wcześniej lub później musisz się zmierzyć (...). Kiedy stawisz im czoło i zrozumiesz je, łatwiej będzie ruszyć w dalszą drogę."

Tak jak w przypadku pierwszej części, mogę i tu napisać, że powieść jest cudownie wydana - piękna, twarda oprawa, bardzo dobrej jakości papier, białe kartki z ładną, dużą czcionką, zachęcają do zagłębienia się w jej strony.

Dzięki najnowszej powieści Pani Edyty przyjemnie spędzicie czas, a lektura skłoni Was do przemyśleń ważnych tematów, bo książka jest bardzo życiowa. Dzięki stylowi autorki, wraz z bohaterami, przeżyjecie wachlarz emocji. Mam cichą nadzieję, że w przyszłości powstaną kolejne tomy, bo wiele wątków intryguje.

Zapierająca dech w piersiach kontynuacja losów bohaterów ?Ścieżek życia?, w której młodzieńcza, chora fascynacja drugim człowiekiem może prowadzić do tragedii i zmienić losy pokoleń. Pytanie, czy po latach można odkupić grzechy własnej młodości?

Wrzesień 1939. Weronka widzi, jak Niemieccy żołnierze podpalają jej dom, zabijają matkę oraz młodszego braciszka. Z jedenastu rodzin, które spłonęły tej nocy, tylko jej jedynej udało się ocaleć. Po tych tragicznych wydarzeniach trafia pod opiekę swojej nauczycielki Leny, która mieszka ze swoim mężem, córką Agnieszką i synem Bronkiem. Jednak los nie był dla Weronki łaskawy i miał dla niej jeszcze coś w zanadrzu.

Książka Ścieżki przeszłości stanowi kontynuację Ścieżek życia. Napisana jest w formie pamiętnika, który spisuje dzieje w dwóch płaszczyznach czasowych. Lata 1939 ? 1949 oraz czasy współczesne. Bardzo lubię zagłębiać się w historie, opowiadające o czasach wojennych i powojennych przeplatanych czasami dzisiejszymi. To historie bardzo życiowe i przepełnione ludzkimi emocjami. Pierwsza część jest bardziej nostalgiczna, natomiast w drugiej znajdzie się więcej humoru, ale w całości dostaniecie pełno nieoczekiwanych splotów zdarzeń.

W książce otrzymujemy galerię ciekawych postaci. Każdy z bohaterów jest postacią złożoną, przemawiającą do czytelnika, czuć ich obawy, rozterki, rozpacz. Często są pogrążeni w myślach i zadają pytania o przyszły los. Lubię wiedzieć, co bohaterowie myślą, co czują i jak sobie tłumaczą swoje poczynania. Główna postać ciągle miała rzucane kłody pod nogi, dużo wycierpiała w swoim życiu, jednak nie poddawała się i ciągle parła do przodu, oczywiście wcześniej musiała się odnaleźć w całkiem nowym świecie i zrozumieć, że musi dalej żyć. To historia nie tylko Weronki, ale także Julii, o której można przeczytać w Ścieżkach życia.

Reasumując. Ścieżki przeszłości to lektura bardzo wnikliwa i interesująca, czyta się ją wyjątkowo płynnie i z dużym zainteresowaniem, ponieważ czujemy się tak, jakbyśmy słuchali czyjejś opowieści. Skłania do refleksji, zmusza do myślenia na temat ludzi, którzy żyli w czasach wojny i stracili bliskie osoby oraz namawia do analizy tego, co się przeczytało. Przedstawia, jak zaskakujące może być życie i jego ścieżki przeszłości oraz przed jakimi dylematami potrafią nas postawić. To wciągająca książką, o której nie da się szybko zapomnieć. Zakończenie jest otwarte i niejednoznaczne, czyżby w przyszłości ukazała się kontynuacja serii? To lektura, po którą koniecznie powinny sięgnąć osoby czytające Ścieżki życia. Gwarantuję, że nie pożałujecie, ponieważ czeka Was sporo niespodzianek. Tym, którzy nie mieli przyjemności poznać pierwszego tomu, zachęcam do przeczytania, ponieważ tam się dużo dzieje, ale w Ścieżkach przeszłości dostaniecie jeszcze więcej emocji i zaskakujących zwrotów akcji.