Samotność w sieci

Książka niepowtarzalna, wnikliwa, dotykająca strun duszy, serca i umysłu. Głębiej, boleśniej, smutniej chyba już nie można napisać o internetowej miłości. A do tego szczypta determinacji w osiąganiu celu i bezsilność wobec wyborów ostatecznych. Wsiąkając w kolejne zdania tej powieści odnosi się wrażenie, że ktoś penetruje naszą tęsknotę za spełnioną miłością. Ktoś w sposób zwyczajny, prosty, oczywisty odziera nas z sylwetki współczesnej jednostki i uzewnętrznia naszą słabość, poczucie samotności i żarliwą potrzebę kochania.
Historia zdaje się być miliardowa, pospolita, tuzinkowa. Dwoje ludzi spotyka się w wirtualnym świecie. Ich codzienność kurczy się do wystukiwanej na klawiaturze literki. Każde z nich ma swój bagaż życiowy i uczuciowy. Każde z nich jest nieszczęśliwe i wypełnione po brzegi samotnością. Każde z nich zapomniało o barwach świata. Gdy łączy ich Internet, a dzieli realna przestrzeń tworzą most, po którym spacerują przy pomocy listów. Początkowo ostrożnie, ale jednak bezpośrednio i wprost. Potem już odważniej i bardziej zmysłowo. Aż w końcu eksplodują tym co się w nich rodzi i czego każdy czytelnik im zazdrości. Świat zamknął się w małym komputerowym ekraniku. I nie byłoby w tej powieści niczego nadzwyczajnego. Prosta fascynacja znajomością internetową. Taki upust ukrytych emocji, które nie muszą się ścierać z codziennymi obowiązkami. Jednak talent autora sprawia, że ta historia przenika czytelnika do szpiku kości, do najmniejszej cząsteczki, która ma zdolność odczuwania. Gdy już człowiek szczytuje szczęściem i euforią i zatraca się w pięknym uczuciu, które łączy bohaterów Janusz Wiśniewski wprowadza niepokój i ból, który zżera czytelnika od środka. Upadamy na kolana, wbijamy pazury w zimną ścianę i zaciskamy zęby na wargach i cierpimy za miliony, za własne utracone marzenia i niewyrażone głośno pragnienia. I gdy już tak trudno złapać oddech, a łzy nie chcą przestać płynąć pojawia się nadzieja i siła, która pozwala wzlecieć ku górze, by zawalczyć raz jeszcze o siebie, o serce, o miłość. Opowieść o miłości jest wzbogacona historiami, wątkami, wspomnieniami, które poruszają wrażliwość, empatię i wyobraźnię. To one rozdzierały moje wnętrze i wydobywały ze mnie niemy krzyk. Ich dramaturgia wciąż tkwi w moim umyśle.
Samotność w sieci czytałam dwa razy. Najpierw jako nastolatka. Wtedy ta literatura ociekała moimi młodzieńczymi łzami, pragnieniem i pożądaniem. To była dla mnie współczesna bajka o królewiczu na białym koniu, który spotkał swoją księżniczkę i mieli żyć długo i szczęśliwie. Zastanawiałam się, czy taką miłością można żyć. Pamiętam jak zakończenie książki wbiło moją nadzieję w ziemię i odarło mnie z infantylnych złudzeń. Po raz drugi czytałam tę powieść już jako żona z kilkunastoletnim stażem małżeńskim i jako matka kilkuletnich dzieci. Tym razem niektóre fragmenty trąciły banałem, chwilą o konstrukcji bańki mydlanej. Zwyczajny romans nad którym zwycięża rzeczywistość. Zakończenie jednak nadal mnie przytłacza.
Ktoś napisał, że tego typu książki pojawiają się raz na kilka lat. Zgadzam się. Nie każdy potrafi rozebrać ludzkie emocje w taki sposób jak Janusz Wiśniewski. Nie każdy potrafi opisać tragedię, tak by czytelnik się z nią utożsamił. Autorowi dziękuję, że przez kilkaset stron mogłam kochać, tęsknić, oburzać się, wzruszać i bać. Dziękuję za szybciej bijące serce, za otwartą gębę, za wydobycie ze mnie pestki jaką jest miłość.
Książkę oczywiście polecam.

Niesamowita opowieść o tym jak cudownie można przeżyć wirtualną miłość, bo przecież "wirtualna rzeczywistość jest tak samo pełna pokus jak realna". Odważę się stwierdzić, że jest to najlepsza powieść o tematyce miłosnej i obyczajowej. Zdecydowanie jest godna polecenia nie tylko z powodu jej treści ale sam kunszt pisarski, język niezwykle przystępny i przemawiający. Gwarantuję przeżycie tej historii we własnej wyobraźni podczas lektury. Jednak nie polecam oglądać filmu jeśli nie chcecie zniszczyć własnej przepięknej wizji w wyobraźni. Bez problemu można wysnuć wiele "rad" dla siebie i wiele ciekawych cytatów. Wzrusza, rozbawia, zatrważa, denerwuje i powala...zdecydowanie warta polecenia nie tylko dla kobiet ale również dla mężczyzn jako "podręcznik" uczuć kobiety.

Czy są słowa, które opisują, jakie wrażenie wypiera na czytelnikach ta oto książka...? Powracając ciągle do ulubionych momentów, ciągle przeżywam to na nowo. "Internetowa miłość"- wydaje się, że nie może być prawdziwa. A jednak. Ta okazała się piękniejsza i trwalsza, niż niejedna z tego "rzeczywistego" świata. Autor wydaje się naprawdę rozumieć współczesne kobiety i miłość. Maile wysyłane naw[...]m przez dwójkę obcych ludzi- czy zwykła rozmowa mogłaby w lepszy sposób pokazać ich uczucia, lęki, pragnienia? Książka, którą możnaby cytować, uczyć się na pamięć całych stron, rozdziałów. Odzwierciedlająca życie. I sprawiająca, że wydaje nam się, że każdego/każdą z nas może spotkać coś niezwykłego... Piękna i wzruszająca. Polecam!

Nagle zaczęło się robić o Nim głośno. Reklamy w mediach dotyczące filmu opartego na Jego książce. Dobre recenzje. Liczne pochwały. Wpisuję w internetowej wyszukiwarce Jego imię i nazwisko. Zaskoczona przeglądam tytuły innych książek podpisanych jego nazwiskiem. Ciekawość? Chyba tak, chyba właśnie to skłoniło mnie do przeczytania "Samotności w sieci", a następnie kupienia pozostałych książek dziś jednego z moich ulubionych pisarzy współczesnych.
Nie chcę zdradzać zbyt dużo, ale czytając tą książkę przez chwilę myślałam, że jej autor naprawdę rozumie kobiety. Czy to jest możliwe? Sama nie wiem, ale refleksje wywodzące się z analiz maili dwóch obcych ludzi, mogą dowodzić iż Leon Janusz Wiśniewski rzeczywiście rozumie na czym powinna polegać prawdziwa miłość zarówno w kontekście kobiecym, jak i męskim. Doskonale pokazuje dwie różne płaszczyzny rozumowania. Przykłady z prawdziwego życia dodają historii owych dwojga ludzi autentyczności. Ich na pozór zwykłą i dość trywialną opowieść zaczynami traktować poważnie i przeżywać na swój własny, znajomy tylko i wyłącznie sobie sposób.
W końcu zadajemy sobie sami pytania, na które kiedyś odpowiadaliśmy bez chwili namysłu: czy można się zakochać przez internet? Czy takie przywiązanie w ogóle można nazwać miłością? Jak dalece mogą poznać się ludzie przez zwykły kabel internetu?
Zachęcam serdecznie do przeczytania owej książki, gdyż uważam, iż jest znacznie lepsza od filmu i zawiera o wiele więcej treści!