Rzeka złodziei

śla­dach do obo­zo­wi­ska In­dian. Naj­więk­szy z trzech na­mio­tów był tak prze­stron­ny, że mo­gło­by w nim prze­no­co­wać bez mała dwa­dzie­ścia osób; krąg płyt­kich za­głę­bień na po­sła­nia roz­cho­dził się pro­mie­ni­ście od pa­le­ni­ska znaj­du­ją­ce­go się po­środ­ku. Pod­sta­wę kon­struk­cji sta­no­wi­ła wy­so­ka na trzy sto­py ścia­na z uło­żo­nych po­zio­mo bali uszczel­nio­nych mchem i ob­sy­pa­nych zie­mią od ze­wnątrz. Wznie­sio­ny na niej sto­żek z dłuż­szych żer­dzi słu­żył za kro­kwie pod­trzy­mu­ją­ce gru­be po­kry­cie z brzo­zo­wej kory. Ścia­ny były ob­wie­szo­ne łu­ka­mi, to­po­ra­mi, że­la­zny­mi sie­kie­ra­mi, pał­ka­mi i dzi­da­mi. Broń po­kry­to czer­wo­ną ochrą i po­se­gre­go­wa­no z ogrom­ną sta­ran­no­ścią. Męż­czyzn ogar­nął gra­ni­czą­cy z oszo­ło­mie­niem spo­kój; wy­ra­ża­li peł­ne czci uzna­nie dla ota­cza­ją­cych ich przed­mio­tów. Gdy zna­leź­li za­wie­ra­ją­cą strza­ły skrzy­nię z brzo­zo­wej kory, John Se­nior wy­jął kil­ka oka­zów i przyj­rzał się ide­al­nie pro­stym świer­ko­wym drzew­com, po czym pu­ścił je da­lej. Koń­ce strzał upie­rzo­ne były lot­ka­mi z dwóch rzę­dów sza­rych gę­sich piór; gro­ty ukształ­to­wa­ne zo­sta­ły z że­la­za. Sta­ry po­wie­dział, że za­zwy­czaj In­dia­nie wy­ra­bia­ją je z pły­tek ze skra­dzio­nych po­trza­sków lub kwa­dra­to­wych gwoź­dzi roz­bi­tych na płask i ukształ­to­wa­nych ka­mie­niem, a on sam przed po­nad trzy­dzie­stu laty na­tknął się nad rze­ką na sta­re­go In­dia­ni­na ob­ra­bia­ją­ce­go w ten spo­sób jed­ną z jego pu­ła­pek. Wę­sząc po na­mio­cie, roz­pa­li­li ogień z wę­gli ża­rzą­cych się jesz­cze w pa­le­ni­sku. Na ty­łach ma­ma­te­eku Wil­liam Cull na­tknął się na pry­mi­tyw­ny drew­nia­ny po­są­żek, na któ­re­go szyi wi­siał srebr­ny ze­ga­rek. Ko­per­ta zo­sta­ła otwar­ta i opróż­nio­na; ele­men­ty me­cha­ni­zmu zna­leź­li nie­opo­dal, wple­cio­ne w skó­rza­ne rze­mie­nie róż­nej dłu­go­ści. Wy­po­le­ro­wa­ne zę­bat­ki były przy­wią­za­ne na na­szyj­ni­kach i bran­so­let­kach obok kra­dzio­nych mo­net i musz­li po­brzeż­ków. - Skra­dli panu z ło­dzi ze­ga­rek? - spy­tał Wil­liam Cull, pod­no­sząc drew­nia­ną fi­gur­kę. - To po ojcu - wy­ja­śnił John Se­nior. - Przy­wio­złem go z Po­ole, kie­dy przy­pły­ną­łem tu z Mil­le­rem na mój pierw­szy se­zon. Cull zdjął ko­per­tę z szyi drew­nia­nej po­sta­ci i strą­cił rzeź­bę na pod­ło­gę. In­dian­ka, sie­dzą­ca już przy ogniu, po­czu­ła się tym ura­żo­na i za­czę­ła traj­ko­tać coś do nie­go to­nem, któ­ry John Se­nior uznał za nie­do­pusz­czal­ny. Pod­niósł fi­gur­kę z zie­mi i sta­nął przy pa­le­ni­sku, przy­trzy­mu­jąc ją nad pło­mie­nia­mi mię­dzy kciu­kiem a pal­cem wska­zu­ją­cym. Ko­ły­sał ją lek­ko jak wa­ha­dło, gro­żąc, że za­raz ją upu­ści. Ko­bie­ta nie­prze­rwa­nie ich besz­ta­ła, kil­ku męż­czyzn za­chę­ca­ło go więc, żeby wrzu­cił po­są­żek w ogień i zo­ba­czył, czy In­dian­ka bę­dzie mia­ła ocho­tę wy­cią­gnąć go stam­tąd zę­ba­mi. Darmowy fragment Do­cho­dze­nie SIE­DEM OSIEM DZIE­WIĘĆ DZIE­SIĘĆ JE­DE­NA­ŚCIE DWA­NA­ŚCIE TRZY­NA­ŚCIE Darmowy fragment Część 3 Darmowy fragment Utra­ta księ­ży­ca JE­DEN DWA Darmowy fragment Czer­wo­na ochra, któ­rą Be­othu­ko­wie ma­lo­wa­li swo­je cia­ła, na­rzę­dzia, na­mio­ty oraz zmar­łych, to od­mia­na mu­łow­ca o kon­sy­sten­cji gli­ny. Naj­czę­ściej wy­stę­pu­je po­śród osa­dów trze­cio­rzę­do­wych, któ­re nie­ła­two zna­leźć na No­wej Fun­dlan­dii. Czer­wo­ni In­dia­nie wy­do­by­wa­li ją w Ochre Pit Cove nad za­to­ką Pla­cen­tia oraz Ochre Pit Is­land u Darmowy fragment O Be­othu­kach Darmowy fragment Po­sło­wie au­to­ra do wy­da­nia pol­skie­go Darmowy fragment Tego sa­me­go au­to­ra: Darmowy fragment Tego sa­me­go au­to­ra: Darmowy fragment Tego sa­me­go au­to­ra: Darmowy fragment Po­le­ca­my rów­nież: Darmowy fragment Po­le­ca­my rów­nież: Darmowy fragment Po­le­ca­my rów­nież: Darmowy fragment Ty­tuł ory­gi­na­łu: Ri­ver Thie­ves Darmowy fragment