Rysio Snajper (twarda)

„Rysio Snajper” to kolejna świetna pozycja Vonneguta. Pod każdym względem. Absurdalna, ironiczna, przyprawiona czarnym humorem i na wskroś groteskowa.
Wszystkie opowieści Vonneguta są przepełnione wątkami autobiograficznymi, nietuzinkowymi próbami psychoanalizy, szczodrze obdarzonymi licznymi symbolami, metaforami, idt. Także i ta. W powieści występuje cała masa symboli. Jest w niej, na przykład, niedocenianie, puste centrum sztuki w kształcie kuli. Symbolizuje pusta głowę Vonneguta w dniu jego 60. urodzin. Jest wybuch bomby neutronowej, który przypomina o zniknięciu tak wielu ludzi z Indianapolis, gdy pisarz dopiero rozpoczynał przecieranie swoich pisarskich szlaków. Wykastrowany farmaceuta symbolizuje natomiast vonnegutowski popęd płciowy. Z kolei zbrodnie przez niego popełnione są symbolem całego zła, jakie wyrządził nasz autor.
Kolejna powieść, w którą Vonnegut wplata wojnę, choć nie jest to typowa powieść o wojnie. O Hitlerze i swastykach, o silnie napromieniowanym kominku, o śmierci. O tej nagłej śmierci, spowodowanej nierzadko błahostką, nieuwagą, o śmierci niewytłumaczalnej i bezsensownej. O kruchości ludzkiego życia i o jego wartości. O szaleństwie i miłości, o straszliwym absurdzie ludzkiego życia. O godności człowieka, godności, którą powinien zachować zawsze. Pełna anegdotek, nierzadko wymijających się z prawdą, podanych jednak w tak smaczny sposób, że czytelnik zabawę ma niezgorszą.
Czytając, natknąć się możemy także na refleksje o pisaniu, pisarzach, którym przypisano miano „poplamionych tuszem szelm”.
Pomiędzy rozdziałami mamy bardzo zręcznie napisane zaczątki dramatu. Mamy akcję, akcja toczy się, choć poszczególne, krótkie rozdziały nie zawsze łączą się ze sobą, i nagle autor postanawia zadrwić. Czy ze swoich bohaterów, czy z czytelnika – nie wiadomo. I wprowadza scenę, didaskalia, a jego bohaterowie odgrywają swoje role. Niczym w dramatach naszego rodaka Mrożka.
W książce tej znajduję się także kilkanaście przepisów kulinarnych – jak pisze Vonnegut – „mają one służyć jako muzyczne interludia dla gruczołów ślinowych”. Przepisów, hmm, którym może nie do końca możemy zaufać, przeczytać jednak możemy i powinniśmy, jak ze i one, tworzą niepowtarzalny klimat „Rysia...”
„Rysio...” jest wspaniałą powieścią, która, jak zresztą każda powieść pióra Vonneguta, wymyka się ramkom, jest odporna na jakiekolwiek zaszufladkowanie. Dla każdego fana owego pisarza, czy to starego wyjadacza, czy świeżej krwi, lektura obowiązkowa.
Polecam!

Chyba nie muszę kolejny raz wspominać o mojej miłości do twórczości Kurta Vonneguta. Po jego powieści sięgam nawet w ciemno i zawsze zachwycona jestem lekkością stylu oraz dość nietypową tematyką wszystkich historii. Uwielbiam również wyłapywać nawiązania do innych jego pozycji i coraz bardziej zagłębiać się w tym nietypowym, poruszającym przeróżne tematy uniwersum. Jednak czy ,,Rysio Snajper" to historia, która faktycznie skradła moje czytelnicze serce? Już we wstępie mogę zapewnić, że moja podróż po zwariowanym świecie Vonneguta nie dobiegła jeszcze końca i nie mogę się doczekać następnych reedycji przygotowywanych przez Zysk i S-ka. Przecież to klasa sama w sobie. Tutaj w sumie mogłabym zakończyć swoją opinię, no ale jednak tak nie wypada...

Życie dwunastoletniego Rudyego Waltza mieszkającego w Midland City (znanym być może niektórym ze ,,Śniadania mistrzów") ulega diametralnej zmianie, gdy podczas zabawy bronią przypadkiem zabija ciężarną kobietę strzałem między oczy. To też właśnie w tamtym momencie młody chłopak staje się podwójnym mordercą i zyskuje swój pseudonim - Rysio Snajper. Rudy po zrozumieniu, co tak naprawdę się wydarzyło, musi nieustannie radzić sobie z wyrzutami sumienia i coraz większą obojętnością co do otaczającego go świata. Z biegiem (dość ciężkich dla niego) lat staje się poszukującym spokoju i ucieczki od przeszłości, a także starającym się odpokutować swą winę aseksualistą, który czuje się niezrozumiany nawet przez najbliższe dla niego osoby. Jak będzie przebiegać jego podróż po zakątkach własnej i pełnej paradoksów duszy? Czy Rudyemu uda się odnaleźć tak bardzo upragniony spokój i przebaczenie za dawne grzechy?
Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy podczas lektury to zadziwiająco niewiele znanego mi z wcześniejszych książek Vonneguta humoru. ,,Rysio Snajper" okazał się być tak naprawdę słodko-gorzką historią o zbrodni i karze, w której uśmiech wywoływany jest raczej przez absurdalność życia głównego bohatera i jego nietypowej rodziny. Klimat stał się przez to nieco ciężki i nostalgiczny, jednak wciąż pełen Vonnegutowskiej ironii i czarnego humoru. A w tym wszystkim nie brakuje też chwili na przemyślenia dotyczące życia...

Nie jest to książka trudna w odbiorze. Styl jak zwykle jest niesamowicie lekki i przyjemny, choć swoją prostotą potrafi dotrzeć do człowieka i zmusić do autorefleksji. Vonnegut to mistrz subtelności i pod płaszczykiem żarcików oraz ironii przekazuje czytelnikowi prawdę o otaczającym świecie i ludzkiej naturze. Bo ,,Rysio Snajper" to tak naprawdę dramat o zabijającej od środka samotności i pragnieniu zmian. Lata mijają, a książki Vonneguta pozostają w takim samym stopniu poruszające i dające do myślenia... choć z pozoru głównie dla społeczeństwa znającego amerykańskie realia. Mimo wszystko, na pewno każdy z nas wyciągnie z jego książek coś dla siebie.

,,Zbrodnia i kara" Dostojewskiego nie przypadła mi do gustu, choć jest to książka niewątpliwie intrygująca i równie (choć podejrzewam, że nawet i bardziej) poruszająca. Wydaje mi się, że gdyby Dostojewski dodał swej powieści trochę więcej ironii i dystansu do poruszanego tematu, powstałaby historia pod wieloma względami przypominająca Vonnegutowską. Może przez to przynajmniej lepiej omawiałoby mi się ją na lekcjach języka polskiego? A to już wyłącznie gdybanie... A już tak na poważnie - ,,Rysio Snajper" to świetna satyra przedstawiająca niedoskonałość i kruchość ludzkiej egzystencji. Zdecydowanie polecam, tak jak całą twórczość autora.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Vonneguta było udane i na pewno sięgnę po kolejne tytuły. Rysio snajper jest historią stosunkowo prostą, nieskomplikowaną, a zarazem momentami dość mocno poplątaną. Główny bohater nie zawsze opowiada chronologicznie swoją historię, czy rodziców, dlatego jest to lektura wymagająca pewnego skupienia.

Książka jest zabawna, ironiczna i pełna sarkazmu, innym razem absurdalna, a niekiedy autorefleksyjna i skłaniająca do własnych przemyśleń. Jest to historia rodzinnych błędów, które mają wpływ na całe przyszłe życie bohaterów momentami, o poszukiwaniu sensu życia, który często nam umyka, ale również nieuchronności losu i próbie odkupienia win i błędów. Książkę można odnieść również jako taki antywojenny manifest, potępiający konflikty zbrojne, nazizm, a przede wszystkim posiadanie broni, które jest bardzo popularne w Stanach Zjednoczonych. Przez nieodpowiedzialność i bezmyślność rodziców Rudego, stała się tragedia, której nie sposób opisać. Z drugiej jednak strony trudno obwiniać tytułowego bohatera, który nie chciał nikogo zabić.

Tytułowy Rysio Snajper jest mężczyzną, który od narodzin nie miał łatwego życia, a dokonane zabójstwo jeszcze to wszystko skomplikowało. To wydarzenie staje się symbolicznym momentem, w którym Rudy Waltz traci na zawsze dziecięcą niewinność i wyrusza w poszukiwaniu przebaczenia oraz żeby odpokutować swoje winy. Bohater doznał w życiu wielu upokorzeń, towarzyszy mu piętno zabójcy, ale pomimo tego stara się normalnie żyć. Jest to samotna postać, która przez całe życie musiała radzić sobie sama, pomagając wielu osobom dookoła. W treści książki zostały dodane przepisy autorstwa Rysio Snajpera oraz krótkie sceny rozpisane w formie sztuki teatralnej, co urozmaica lekturę. Czasami są one w najmniej spodziewanym momencie, ale bynajmniej nie są to elementy przypadkowe i doskonale współgrają z tym, kim jest tytułowa postać.

Rysio Snajper jest już siódmą książką Kurta Vonneguta, która została wydana w nowym wydaniu - w twardej oprawie z obwolutą i minimalistyczną, ale przyciągającą wzrok okładką. W środku zaś mamy stosunkowo dużą czcionkę, jak i marginesy, przez co książka wydaje się dłuższa niż jest w rzeczywistości, ale w niczym to nie przeszkadza w trakcie lektury. Jest to bardzo eleganckie i ładne wydanie i cieszę się, że wydawnictwo wciąż wznawia kolejne tytuły Vonneguta.

Rysio Snajper jest książką opowiadającą o losach młodego chłopaka, który w wieku 12 lat zabija ciężarną kobietą, co na zawsze definiuje jego życie. Jest to stosunkowo prosta historia, momentami zabawna, ironiczna, absurdalna i autorefleksyjna.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję księgarni Gandalf.com.pl!

ZBRODNIA I KARA RYSIA Kolejna mniej znana powieść Kurta Vonneguta pojawiła się właśnie na polskim rynku i znów jest to powieść absolutnie warta poznania książka. Nieważne jaki typ literatury preferujecie, jeśli cenicie ambitną literaturę, będziecie zachwyceni. I będziecie chcieli więcej i więcej, a że to na pewno nie koniec (wciąż doczekaliśmy się wznowień takich dzieł, jak np. ?Galapagos? czy ?Hokus Pokus?), jest na co czekać. Rudy Waltz miał pecha. Kiedy był dwunastolatkiem, bawił się karabinem i przypadkiem zastrzelił ciężarną kobietę. Coś takiego zmienia człowieka, coś takiego pozostawia znamię na całe życie. Pseudonim Rysio Snajper przylega do niego na dobre, ale gorsze są wyrzuty sumienia, które sprawiają, że Rudy zmienia się w szukającego przebaczenia aseksualistę. Jak potoczą się jego dalsze losy? I czy ktoś taki, jak on znajdzie w końcu ? jeśli nie szczęście, to chociaż ? ukojenie? A może czekają na niego tylko kolejne tragedie? Chyba nie ma człowieka czytającego, któremu trzeba by przedstawiać Kurta Vonneguta. Słyszeć każdy o nim coś tam słyszał, czytać może już niekoniecznie, bo wiadomo, literatura to ambitna, a ludzie się tego boją. Boją, unikają, ale ? i to wielkie szczęście ? nie wszyscy i wciąż nie brak tych, którzy wiedzą, że literatura wcale nie musi być tylko rozrywką, nawet jeśli bawi czytelnika. I dokładnie taką literaturą jest proza Vonneguta, a ?Rysio Snajper? nie jest tu żadnym wyjątkiem. Zamysł powieści jest prosty, ale z gatunku tych, gdzie prostota jest jedną z sił całości. liczy się bowiem nie stopień skomplikowania treści, a wykonanie całości i to, co ta ze sobą niesie. A wykonanie jest rewelacyjne, do tego dochodzą głębia i przesłanie, a oprócz tego mamy jeszcze genialne wgryzienie się w ludzką kondycję, analiza świata i wszystkiego, co się z nim wiąże, a wszystko to podane najczęściej z czarnym humorem, satyrą i ciętością. Vonnegut, choć serwuje powieść dla siebie typową, jednocześnie tworząc wariację na temat ?Zbrodni i kary?. Tak zresztą wyglądałaby ?Zbrodnia i kara? gdyby Dostojewski miał więcej poczucia humoru i dystansu do siebie, pisarstwa i życia. Jednocześnie waga tematu zostaje zachowana, głębia i prawdziwość uderzają, a śmiech przez łzy, śmiech, który nagle więźnie nam w gardle, uświadamia nam to wszystko tym dobitniej. Efekt finalny tradycyjnie poraża i zachwyca. To mocna lektura o niewinności i zbrodni, wewnętrznych demonach i kruchości życia ludzkiego i psychiki. Pięknie przy tym wydana, świetnie prezentuje się na półce, ale i tak najlepsza jest zawartość. Szalona, mocna, nieokiełznana i pięknie liryczna. Chyba nie muszę dodawać, że to absolutne musisz-to-mieć?