Różowa czapeczka (twarda)

Ależ się ubawiłam :-))) Uśmiałam się do łez, rżałam jak konik na pastwisku, aż bolały mnie mięśnie brzucha. To własnie jest myślenie, jakie lubię. Nie szczerzymy kłów, nie machany szabelką, a mówimy o rzeczach ważnych z uśmiechem i życzliwością. I zapewniam, że każdy zapamięta, że ta śmieszna książeczka o różowej czapeczce dotyka śmiertelnie poważnego tematu jakim są prawa kobiet - a właściwie ich brak.
Na początku nie było czapeczki. A potem... już była. Jej życie było burzliwe. Kot porwał czapeczkę, a potem znalazły ją dzieci. Bardzo trudno było o czapeczkę ale w końcu udało się ją zdobyć. Miała wiele, bardzo wiele zastosowań. Aż w końcu pies wykradł czapeczkę, a dziewczynka uratowała czapeczkę. Zabrała ją do domu, gdzie czapeczka została wyprana i wysuszona. Dziewczynka ubrała swoją czapeczkę i używała jej, aż pewnego dnia wyszła na ulicę, gdzie wszyscy inni też mieli na głowach różowe czapki.
To właściwie wszystko, ta prosta treść (a przecież pełna odniesień, aluzji i metafor) została okraszona wspaniałymi ilustracjami gdzie oprócz czarnej kreski występuje tylko jeden kolor - róż. Wiadomo przecież że facet różu nie nałoży, więc czego symbolem jest różowa czapeczka?
Wszystko wyjaśnia się na ostatnich stronach, gdzie autor uświadamia czytelnikowi, że nieważne, czy idziemy w manifestacji pod szyldem różowych czapeczek czy czarnych parasolek. Ważne jest to, że idziemy razem - ramię w ramię. Że łączy nas idea, razem potrafimy głośno o niej mówić i w razie konieczności jednym głosem krzyknąć NIE!!!
Głosy na temat "Różowej czapeczki" są rożne. Jedni - że totalna klapa, inni - że wspaniałe dzieło. Ja raczej jestem po środku. Wspaniałości bym w tej książeczce nie szukała, ale urzekła mnie prostym i jakże trafionym podejściem do tematu. Na pewno zostanie mi w głowie. Na długo.

Różowa czapeczka upamiętnia marsze kobiet, które odbywały się w 2017 roku. W Polsce kobiety nie wychodziły, co prawda, w różowych czapkach, ale z czarnymi parasolami, jednak czy tak ważny jest symbol walki? Absolutnie nie ? przekaz pozostaje ten sam. To taki symbol przynależności do grupy, która musi walczyć o to, co się jej należy. Prawa kobiet są tożsame z prawami człowieka, a każda z nas pragnie po prostu tego, by były one respektowane. Ostatnia ilustracja daje nam nadzieję ? jest najbardziej wymowna ze wszystkich ? pozwala wierzyć, że w grupie siła, że przyświecają nam te same cele, że nie jesteśmy z tym problemem same i nigdy nie będziemy.

Otwarta furtka

Zacznę od tego, co mnie ujęło ? ilustracje, które zdobią tę historię są przepiękne: eleganckie w swej prostocie, adekwatne do treści, przyjemne dla oka, zabawne. Ostatnia zdobyła moje serducho, bo bije z niej ogromna moc. Myślę, że Joyner powinien zostać przy ilustrowaniu bajek, ale podarować sobie dorabiania do nich opowieści... Niestety sposób prezentacji tej historii nie ujął mnie, tak jakby mógł ująć, bo przecież tematyka jest świetna, bo w końcu każdy głos się liczy, a ta króciutka bajeczka jest jakby hołdem złożonym tym wszystkim pokoleniom kobiet, które walczyły o nasze prawa, i tym, które wciąż walczą. Trudno mi się zdecydować, czy problem leży w banalności tego przekazu, czy zaawansowanej alegoryczności. Coś mi tu po prostu nie zagrało, nie zazębiło się, nie ruszyło... Podejrzewam, że operujemy po prostu inną wrażliwością.

Pomijając treść, książeczka jest wydana doskonale. Wspominałam o pięknych ilustracjach i sensownie dobranych barwach ? ta czapeczka rzuca się w oczy, nie sposób jej pominąć!, choć taka niepozorna przecież ? biel, czerń i róż to połączenie wyjątkowe. Twarda oprawa i szyte strony gwarantują "długowieczność" egzemplarzu, co cieszy, bo przecież nikt nie jest w stanie zaakceptować tego, że książka rozpada się przy pierwszym czytaniu. Różowa czapeczka czytana wielokrotnie pozostanie niewzruszona.

Cieszę się, że takie książeczki powstają, bo może i do nas jakoś specjalnie nie przemówiła, ale znajdą się tacy, których poruszy, wyzwoli w nich potrzebę stawiania pytań i poszukiwania odpowiedzi. Nam dała jedno: o prawach kobiet jeszcze nie rozmawiałyśmy (nie myślałam wcześniej o tym, by zaczynać ten temat z sześciolatką), a ta publikacja otworzyła pewną nową furtkę, którą z pewnością będziemy powoli uchylać.