Rodzanice

"Każdy ma w sobie wilkołaka, który ożywa, kiedy zostanie odpowiednio sprowokowany."

Katarzyna Puzyńska rewelacyjnie bawi się fabułą i klimatem powieści, traktuje bohaterów twardo i bezkompromisowo, prowadzi zadziorną i przekorną grę z czytelnikiem, dającą sporo przyjemności i satysfakcji. Sprytne zawiązania węzłów akcji, wyjątkowo zaskakujące sploty okoliczności i nieprawdopodobne nałożenia incydentów. Wszystko stwarza atrakcyjny rozgardiasz w przypuszczeniach, hipotezach, przewidywaniach i interpretacjach dokonywanych przez odbiorcę książki. Wyraziste kreacje postaci, ekspresywne postawy i czyny mieszkańców wsi dotkniętej złowróżbnym wypaczeniem, przerażającą klątwą, znaczącymi grzechami przeszłości, mrocznymi czynami teraźniejszości.

Misternie utkana sieć złożonych ludzkich charakterów i pełnionych funkcji społecznych. Gęsto zbita fabuła, tak, że bardziej już nie można sobie wyobrazić, duszno tak, że nie można złapać swobodnego oddechu podczas śledzenia zdarzeń, i jeszcze przebijające się cierpkie słabości, wynaturzenia i karykatury ludzkiej natury. Zapętlenie dat i postaci, niby nie są długie wycinki czasowe, oscylujące wokół dziesięciolecia, ale mamy je wypełnione po brzegi intrygującymi epizodami, podejrzeniami i plotkami. Na ile uwierzymy w elementy złowieszczej i złowrogiej atmosfery zależy od stopnia akceptacji wtrąconych do fabuły wątków ocierających się o fantasy. Przypuszczam, że wiele osób może nie przekonać stopień nieprawdopodobieństwa i abstrakcji, ale mnie, miłośniczce intensywnie nakreślonych thrillerów, podobało się, i to bardzo.

Zły i ponury omen pojawia się w Rodzanicach, widoczny na niebie w postaci krwawego księżyca, przywiany przez mroźne wiatry i obfite śniegi. Wydaje się pogrążać wieś w niepokojącą, ponurą i demoniczną aurę, nie tylko pogodową, ale też w sercach i umysłach mieszkańców. Zamarznięta powierzchnia jeziora jest niemym świadkiem zamordowania dziewiętnastolatki, a lasy wypełnione wyciem wilków dają złudne schronienie ciału dziennikarki. Aspiranci Emilia Strzałkowska i Daniel Podgórski rozwiązują skomplikowaną zagadkę zabójstw, tajemniczego zniknięcia emerytowanej policjantki, anonimowego listu zapowiadającego śmierć mieszkańców wsi Lipowo, przepowiedni o wilkołakach i słowiańskich demonach przeznaczenia, jednocześnie redefiniują złożone wzajemne relacje i oczekiwania o prywatnym podłożu. Szybko i wygodnie wskakuje się w powieść, nie jest wymagana znajomość wcześniejszych odsłon serii, gdyż zadbano o niezbędne wprowadzenie do warstwy obyczajowej.

bookendorfina.pl

Rodzanice - w wierzeniach słowiańskich (na obszarze Polski słabo poświadczone) niewidzialne demony przeznaczenia związane z Dolą, występujące zazwyczaj w liczbie trzech. [Wikipedia]

Rodzanice to również malutka wioska niedaleko Lipowa. Znajdują się tam zaledwie trzy domy, mieszkańców zaś łączą pewne wspólne sprawy. W powietrzu aż gęsto tam od tajemnic i niejasności. Kim są mieszkający w trzech domostwach ludzie? Jak radzą sobie z pojawiającymi się problemami?

Pewnego dnia na zamarzniętym jeziorze zostaje znaleziona martwa nastolatka. Ktoś przykrył ją kocem, przez co wyglądała, jakby spała. To Michalina, która dziewięć lat wcześniej została porwana i dopiero niedawno udało się ją odnaleźć. Nie zdążyła spędzić w rodzinnym domu zbyt wiele czasu. Ktoś ją zabił. A może sama targnęła się na swoje życie? Dziewczyna ma poszarpaną rękę. Czy zrobił to wilkołak, którego wszyscy wypatrują w leśnych ostępach?

To nie jedyne zwłoki, na które natraficie podczas lektury. Zginie jeszcze jedna osoba, dziennikarka, a najgorsze jest to, że o tę zbrodnię zostanie posądzona Klementyna. Jedynie Daniel nie wierzy w to, że to Kopp zabiła. Czy policjant ma rację?

Z przyjemnością wróciłam do wydarzeń opisywanych w warstwie obyczajowej. Byłam bardzo ciekawa, co słychać u Daniela, Weroniki, Emilii, Klementyny i reszty bohaterów. Sklepem Wiery zajęły się Agnieszka i Grażyna Kamińska. Junior Kojarski w wyniku rosnącej paranoi zamienił swój dom w twierdzę. Żywia Wilk i jej syn Żegota niepokoją okolicznych mieszkańców samą swoją obecnością. Ludzie niby nie wierzą w opowiadaną przez nich legendę o wilkołaku, ale z drugiej strony co, jeśli jednak jest w niej ziarno prawdy? Autorka poruszyła w tym tomie wiele tematów obyczajowych, więc podczas lektury trzeba się trochę skupić, żeby za wszystkim nadążyć.

W tle tej historii przewijają się słowiańskie klimaty. Wątek związany z rodzanicami jest wciągający, mroczny i dodaje fabule tajemniczości i odrobiny magii. Oczekiwanie na wydarzenie astronomiczne o nazwie krwawy superksiężyc, które może obudzić uśpionego dawno temu demona, trzyma w napięciu nie mniej niż stworzona przez autorkę intryga kryminalna.

Akcja jest dynamiczna, między innymi dzięki przeskokom w czasie, które serwuje nam Katarzyna Puzyńska. Warto uważnie czytać tytuły rozdziałów, by nie zabłądzić w gąszczu opisywanych wydarzeń.

Kiedy zabierałam się za "Motylka", czyli pierwszy tom sagi o Lipowie, nie przypuszczałam nawet, że tak mnie wciągnie ten cykl i do tego stopnia polubię jego bohaterów, że nie będę mogła doczekać się kolejnego tomu. I znów jestem w tym samym momencie. Dotarłam do finału kolejnej historii i jestem nim oburzona :D Absolutnie nie zgadzam się na takie zakończenie i uprzejmie proszę Panią Autorkę o tom jedenasty na cito :-)