Ptasiek

William Wharton to wyjątkowy autor, który swoją wyjątkowość w pięknym stylu przelewa na kartki papieru. "Ptasiek" to jedno z jego wspaniałych dzieci. Książka prawdopodobnie jest wynikiem głębokich, może nieco refleksyjnych przemyśleń...

Fabuła opowieści krąży wokół tytułowego Ptaśka, którego historię opowiada Al- jego przyjaciel. Poznajemy Ptaśka jako chłopca o przejmującej pasji. W oczach kolegów( choć to złe słowo- Ptasiek nie miał kolegów) jest nieco szalony. Całymi dniami obserwuje ptaki. Gołębie, kanarki... to całe jego życie. Widzi w nich wartości, których brakuje mu w codziennym życiu. Ptasiek chce latać, chce uciec od wszystkich i wszystkiego. Nie jest szczęśliwy…

Książka jest bardzo wzruszająca. Można ją czytać kilkanaście razy i wciąż zachwyca. Polecam gorąco!

LOT NAD PTAŚKOWYM GNIAZDEM

Czasem w literaturze tak się zdarza, że już sam debiut jakiegoś autora przechodzi do historii, stając się jego opus magnum i nigdy już niedoścignionym wzorem ? jakości to, czy popularności. Podobnie było z Williamem Whartonem, którego ?Ptasiek?, nawet jeśli i pisarz stworzył potem większe dzieła, na zawsze pozostanie tą najbardziej znaną (i znaczącą) powieścią w dorobku autora.

Druga Wojna Światowa właśnie się skończyła, nie trzeba już udawać wariata, żeby dostać kategorię D, ale zamknięty w szpitalu psychiatrycznym po wojennej zawierusze Ptasiek nie udaje. A może jednak? Jego przyjaciel z dzieciństwa Al, który także trafił do szpitala ? z tym, że oczekuje na operację twarzy uszkodzonej w wyniku bombardowania ? stara się dotrzeć do Ptaśka i ożywić go nieco dla świata. Zaczyna więc snuć wspomnienia z życia ich obu, kiedy byli jeszcze dziećmi. Próbuje przypomnieć mu, jak wtedy było. Jak kochał ptaki, jak hodowali gołębie, jakie problemy miał z matką i jakie ciągoty ku wolności i chęci poznania jak najdogłębniej ptasich przyjaciół. I chociaż Ptasiek mimo wszystko starał się być jak inni, starał się być zwykłym dzieckiem, a potem nastolatkiem, przede wszystkim starał się zostać tym, czym marzył. Czuł bliższe powinowactwo ze skrzydlatymi stworzeniami, próbował więc ze wszystkich sił stać się ptakiem, aż w jego umyśle fikcja i rzeczywistość zaczęły splatać się w nierozerwalne jedno?

Niewiele brakowało by William Wharton dostał w roku 1980 nagrodę Pulitzera za ?Ptaśka? właśnie. Dotarł do finału, przegrywając z Normanem Mailerem i jego ?Pieśnią kata?, ale tak czy inaczej zyskał wielkie uznanie, zdobywając jednocześnie National Book Award w kategorii Pierwsza powieść. Na tym nagrody się nie skończyły, bowiem filmowa adaptacja książki zdobyła Grand Prize na festiwalu filmowym w Cannes, ale to już inna historia. A wracając do literackiego debiutu Whartona, trzeba zaznaczyć, że nie jest to książka łatwa. Z jednej strony styl ? niby potoczny, bo, jakby spisał autor słowa narratora tej opowieści, pełne wulgaryzmów i czasem zwyczajnej prostoty, a jednak trudny, ciężki i bardzo literacki. Z drugiej zaś sami bohaterowie, postacie żywe, o ciekawej psychologii, ale przy tym postacie, które ciężko jest polubić. A przecież i sama treść nie jest lekka i łatwa. To nie popowa lektura, przyjemna i szybka w odbiorze, to powieść z górnej półki, dla koneserów, nie weekendowych czytelników. Wymagająca, a jednak dająca satysfakcję. I skłaniająca do myślenia. Pod pewnymi względami podobna do ?Lotu nad kukułczym gniazdem?, choć jakże przy tym odmienna.

Poza tym to jedna z najważniejszych współczesnych powieści amerykańskich, rozliczeniowa, ale przesycona także filozofią życia pisarza. Jej popularność doprowadziła do powstania dwadzieścia lat później kontynuacji zatytułowanej ?Al?. Wszystko jednak zaczęło się tu, od ?Ptaśka? i powieść tą warto jest poznać.

Można by zacząć zastanawiać się, czy przypadkiem samemu się nie zwariowało i nie stało się ptakiem. Niesamowita opowieść o "innym" życiu, niekiedy mam wrażenie, że o niebo lepszym. Myśli Ptaśka są bardzo, ale to bardzo prawdziwe. Polecam!

Już w starożytności ludzie marzyli by wzbić się w powietrze. Jadnak by urzeczywistnić to marzenie musiano poczekać wiele stuleci.

Jednak pragnienie nie zostało w pełni zaspokojone. Przecież wznoszenie się na wysokość samolotu nie jest tym samym co wykonują ptaki. Marzenie o samodzielnym locie nie może jednak stać się realne...

Dla Ptaśka, bohatera powieści William'a Whartona, sprawa wygląda inaczej. Wierzy on, że przez pracę można tego dokonać.

Bohatera poznajemy dzięki Al'owi - jemu najlepszemu przyjacielowi. Powieść rozpoczyna się w szpitalu psychiatrycznym, gdzie przebywa Ptasiek. Al został tam sprowadzony, by pomóc przyjacielowi wyjść z choroby.

Wharton opisuje w swojej książce najważniejsze uczucia jakie towarzyszą naszemu życiu. Miłość. Przyjaźń. Pasja. Strach.


Al i Ptasiek to dwaj chłopcy, którzy rozpoczynają przyjaźń w niezwykły sposób - przez bójkę.

Razem oddają się wspólnej pasji - gołębiom. Mają swoją własną 'hodowlę'. Obserwują ptaki, budują dla nich gołębnik i sprowadzają do niego ciągle nowe osobniki. Selekcjonują zwierzęta i wybierają tylko te, które odznaczają się niezwykłymi cechami.

Ptaśka pochłania całkowicie obserwacja lotu. Pragnie wzbić się w powietrze o własnych siłach. Do jego marzenia sceptycznie podchodzi Al, jednak nie przeszkadza mu w realizowaniu pasji.

Al pochodzi z najbogatszej rodziny na swoim osiedlu. Jednak pieniądze nie przynoszą mu szczęścia. Jest bity przez swojego ojca. Chłopak nienawidzi go, a jego pasją staje się uzyskanie takiej siły by pokonać ojca. Pochłania go sport i tylko Ptasiek wie co kieruje Al'em.

Chłopcy tworzą niezwykły duet. Al - silny, pewny siebie budzi w szkolnych kolegach szacunek. Ptasiek - spokojny, niepewny, wręcz odmienny od innych, w szkole jest niezauważany. Nikt z nim się nie liczy, mimo tego że posiada w sobie wielką siłę - przewyższa nawet samego Al'a.

Wiele osób dziwi się ich przyjaźni. Są ze sobą na dobre i na złe. Pomagają sobie nawet w najbardziej irracjonalnych sytuacjach.

O ich dzieciństwie dowiadujemy się z opowieści Al'a. Ptasiek w książce Whartona opowiada tylko o swojej pasji - ptakach i lataniu.

Gołębie zostają zamienione na kanarki. Ptasia to pierwsza zdobycz Ptaśka. Swoje ptaki wybierał pod względem tego jak latają. Jego wolny czas pochłaniały kanarki i prace nad wzniesieniem się w powietrze.

Wharton z niezwykłą dokładnością ukazuje kanarki. Jego ksiażka staje się encyklopedią wiedzy na temat tych ptaków. Relację o nich zdaje nam właśnie Ptasiek.Chłopiec mimo sprzeciwów rodziców i braku pieniędzy na hodowlę, kontynuuje swoje hobby. W wakacje pracuje. W roku szkolnym uczy się tak, aby matka mogła być zadowolona. Łączy obowiązki z przyjemnością. W końcu zagłębia się w ptasi świat na tyle, że traci kontakt z rzeczywistością.

I tu pojawia się niezwykła miłość.

Ptasiek staje się ptakiem. Jest nim w snach i jako ptak odnajduje swoją miłość. Perta - żółty kanarek, pojawia się w jego życiu, pochłaniając każdy sen. Uczucie niezwykłe. Pełne wiary, wytrwałości i poświęcenia. Miłość taka, jaka nie zdarza się w ludkim życiu. W snach Ptasiek spełna też swoje marzenie - w końcu lata.

Niezwykłe losy spotykają też Al'a. Chłopak bierze udział w wojnie. Zawsze pewny siebie, silny i odważny, na polu bitwy ugina się pod strachem. Nie panuje nad nim, pozwala, żeby on nim kierował. W jego umyśle pojawia się plan ucieczki. Ucieczki przed wojną i strachem. Jego męki 'skraca' rana jakś odnosi w czasie wojny. Dzięki niej zostaje oddalony ze służby, wraca do Ameryki i dowiaduje się o chorobie Ptaśka.

Ptasiek także ucierpiał na wojnie. Jednak nie dowiadujemy się jak znalazł się w szpitalu psychiatrycznym.

Al poświęca cały czas Ptaśkowi. Stara przyjaźń odradza się - mimo zła i mijającego czasu. Mimo granic i choroby. Mimo zwątpienia i niepewności.

Głównego bohatera książki pt "Ptasiek" spotykamy w szpitalu psychiatrycznym w Kentucky
podczas drugiej wojny światowej. Został przywiezony z frontu i odkąd zaznał ciszy i spokoju
przyjął pozycję ptaka. Obserwuje i nasłuc[...]e ludzi, milczy i siedziw jednym miejcu.
Poznajemy jednak jego historię.. Jak? Przekonajcie się sami. W książce przedstawiona
jest prawda o samym człowieku i jego pragnieniach.

Czymże jest ta książka o tajemniczym tytule „Ptasiek”? Poradnikiem dla hodowców różnorakich ptaków?
Jest pozycją, którą trzeba znać. Powieścią na wskroś psychologiczną, przejmującą, poruszającą wszystko, co w człowieku poruszyć można. Opowieścią o miłości i przyjaźni, o samotności, o wojnie i niechęci do wojny, o marzeniach i rozpaczliwej ich realizacji. O życiu, wielkiej klatce cywilizacji, wymykającej się człowiekowi jak piskorz, na dodatek. Jaki pisze Wharton – „Wybudowaliśmy dla siebie klatkę - cywilizację - gdyż byliśmy zdolni do myślenia, a teraz musimy myśleć, ponieważ jesteśmy zamknięci w klatce. Wiem, że na zewnątrz jest świat prawdziwy; trzeba tylko wydostać się z klatki.” O rozpaczliwym poszukiwaniu drogi życiowej i sensu, sensu, który nierzadko wmawiamy sobie, przypisujemy do danej rzeczy. Nie ma chyba takiej absurdalnej rzeczy, której by człowiek nie zrobił, próbując nadać życiu jakiś sens.
Chłopiec, który pragnie być ptakiem. Marzeniem jego jest latanie, chce niczym mitologiczny Ikar wzbić się w przestworza. I polecieć. Nie dla sławy, zysku. Nie dla punktów. Ludzie tracą w wielu rzeczach prawdziwą przyjemność właśnie przez mierzenie, obliczanie punktów, chęć wygranej. Więc po co. Ptasiek, bo tak tytułowy bohater zostaje nazwany, chce latać, bo to jest typowo ptasie. Chce śpiewać jak ptak, patrzeć jak ptak, ważyć tyle, co i ptak...
Każdy dzień oddala go od człowieczeństwa, zbliża natomiast do ptaków. Czuje się źle w człowieczym ciele, dotkliwie odczuwa niedoskonałości, chorobliwie pragnie piór i skrzydeł. Gardzi ludźmi, uważa ich za wulgarnych, brutalnych. Nic nie rozumiejących. Ciągle rywalizujących miedzy sobą. „Płeć, wiek, rasa - takie [...]iane rzeczy dzielą ludzi. Jedyne, co nas łączy, to walka o to kto lepszy”. Ma uczucie, jakby w ogóle nie miał nic do gadania we własnym życiu, mówi, ze „jesteśmy po prosu modelami tego, czym powinniśmy być”. I walczy z tym. Na swój sposób, desperacko, gdzieś po drodze gubiąc kontrolę nad samym sobą. Tak bardzo nie chce przegapić tego, co jest w życiu ważne. Nie boi się mówi głośno. Wydawać sądów. I uśmiechać się przy tym „Ptaśkowym” uśmiechem nie z tego świata. „Ten świat to jedna wielka kupa [...]a; im więcej mu się przypatruję, tym gorzej wygląda.” Odwaga idzie w parze z uszczerbkami w psychice. Chociaż każdy ma jakąś swoją prywatną szajbę. Jednak gdy już włazi z nią w paradę zbyt wielu ludziom, mówią na niego wariat. A może wariaci to tacy ludzie, którzy wszystko widzą tak, jak jest, tylko udało im się znaleźć sposób, żeby z tym żyć.
Ta książka nie tylko skłania i zachęca, ale wręcz zmusza do refleksji. I czytelnik myśli, rozmyśla, i w końcu zastanawia się, czy nie za długo odkładał dorastanie...
Recenzje moją zakończę błyskotliwym cytatem, wyjętym prosto z serca książki. „ Bawię się świetnie; szkoda, że was tu nie ma – zamiast mnie”. Polecam!