Mięcho 1

  – Gdyby za komunizm wzięli się Niemcy czy, jeszcze lepiej, Szwedzi – ciągnął Deyna – to cały świat wyglądałby inaczej. Wszyscy by pojęli, że to najlepszy system, jaki może być. Bo tak – Deyna zaczął odginać palce – pracę masz, dom masz, spokojną głowę masz, urlop masz, wszystko masz. Tyle że – przestał odginać i strzepnął popiół z podjętego z popielniczki papierosa – wzięły się za to Kacapy. I spierdoliły, jak wszystko inne. Spierdolić taką piękną ideę! – westchnął z prawdziwym żalem, łącząc w ten sposób swoją galicyjską prozachodniość ze świadomością, od której odciąć się po prostu nie mógł: że za Sojuza było lepiej.

  Mięcho 2

  Ta okolica nie przypominała niczego, co do tej pory widziałem. To była dzielnica, która udowadniała, że ludzkie osiedla mogą się rozrastać i rozpleniać same, jak lasy, jak chaszcze. Wystarczy nie przycinać. Że to, co wytwarza człowiek, niczym się nie różni od natury i – tak samo jak las obrasta krzaczorami, mchem, jemiołą – tak tutaj wszystko, wszystkie domy, obrosły jakimiś budami, jakimiś płytami pilśniowymi, kawałkami billboardów nawet, które montowano zamiast ścian i dachów szop. Ta rzeczywistość tworzyła się sama, bez planu, kierowana jedynie wewnętrzną potrzebą i możliwością jej spełnienia. Forma i estetyka zostały odrzucone jako sprawy absolutnie drugorzędne. Jako fanaberie.

  Mięcho 3

  Wreszcie, gdzieś w okolicach ulicy Łesi Ukrainki, usłyszeliśmy znajome dźwięki. Bardzo znajome. To był „Bal u weteranów”. Lokal mieścił się na parterze i przez okno widać było muzyków: wyglądali jak porządne baciary – kaszkiety kraciate, marynareczki, fulary – wszystko było. Weszliśmy. Usiedliśmy przy stoliku, a wokalista – zasuszony dziod o wyglądzie takim, że Himilsbach by się zaniepokoił, gdyby go zobaczył – zachrypiał:
  – Opiwnoczi si z’jawili jakis dwa ciwili. Mordy odrapani, kosmy, jak badyli.
  – Ty – powiedział skonsternowany Hawran.
  – No właśnie – odpowiedziałem, wsłuchany.
  – Nicz nikomu ne wpowili, tylki mordy bili... – śpiewał dziadek.
  – O kurwa – powiedział Hawran, zamyślony.
  – No – odpowiedziałem.
  – Piwo czy wódka? – spytał kelner.
  – Wódka – powiedzieliśmy obaj naraz.
  – A szo – powiedział kelner patrząc na nas uważnie i uśmiechając się pod bardzo kelnerskim wąsem – wy dumali szo sered baciariw Ukrainciw ne buło, czy szo?
  – Sam żeś jest nebuło czyszo – mruknął pod nosem Hawran, gdy kelner odchodził z zamówieniem.

  Mięcho 4

  Podszedłem do taksówki. To była skoda. Facet chciał trzydzieści. Było mi naprawdę wszystko jedno. Ruszyliśmy.
  – Wie pan – powiedziałem mu – nie musi mnie pan wieźć naokoło, żeby mi się nie wydawało, że przepłacam. Mniej benzyny pan spali, a ja i tak wiem.
  – Dziękuję – powiedział kierowca, szczupły i wysuszony, przypominający wędzoną rybę ze straganu. – A wierzy pan – zagaił, zerkając na mnie w lusterko wsteczne – że żyjemy w czasach ostatecznych? Że planeta Nibiru jest już niedaleko?
  – Wierzę – odpowiedziałem, zamykając oczy.
  – Naprawdę? – był mimo wszystko trochę zaskoczony.
  – Tak – kiwnąłem głową.
  – To dobrze – bąknął i już byliśmy na miejscu.
  – To już tu? – zdziwiłem się. Tym bardziej, że coś mi się kojarzyło, że mijałem ten budynek, tyle że jakoś od drugiej strony. Wiedziałem, że to blisko, ale nie, kurwa, że aż tak blisko.
  – Tu – odpowiedział taksówkarz – ryba.
  – To jest, kurwa, złodziejstwo – powiedziałem. Taksówkarz powoli wyjął gaz ze schowka, ale oczy miał przepraszające.
  – Przecież sam pan obiecał – powiedział głosem prawie płaczliwym. – Tak to bym pojechał naokoło…