Przygody aniołków

Spis treści Figlarne aniołki Gwiazdeczka Aniołek malarz Przedszkole w Niebie Bębenek z Nieba Wszystkie rozdziały dostępne w pełnej wersji książki. Prze­kład Wie­sła­wa Dzie­ża Ko­rek­ta Ju­sty­na Ma­lu­ga Skład Łu­cja Fre­da Ty­tuł ory­gi­na­łu: Sto­rie di an­gio­let­ti PA­OLI­NE Edi­to­ria­le Li­bri (C) FI­GLIE DI SAN PA­OLO via Fran­ce­sco Al­ba­ni, 21-20149 Mi­la­no (C) Co­py­ri­ght by Wy­daw­nic­two ,,Ber­nar­di­num", 2009 Wy­daw­nic­two ,,Ber­nar­di­num" Sp. z ul. Bi­sku­pa Do­mi­ni­ka 11, 83-130 Pel­plin tel. 058 536 17 57; fax 058 536 17 26 e-mail: ­nar­di­ ISBN 978-83-7823-331-2 Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z Figlarne aniołki O po­ran­ku stwo­rze­nia świa­ta Bóg we­zwał do sie­bie kil­ka anioł­ków i wy­zna­czył im za­da­nie roz­po­star­cia ogrom­nych za­słon, aby zor­ga­ni­zo­wać nie­bo. Błę­kit­ne za­sło­ny mia­ły słu­żyć nie­bu za dnia, a czar­ne pod­czas nocy. Bóg dał wszyst­ko, co po­trze­ba, i wró­cił na naj­wyż­sze po­zio­my Nie­ba, aby kon­ty­nu­ować dzie­ło stwo­rze­nia. Anioł­ki na­ra­dzi­ły się wspól­nie, jak naj­le­piej wy­ko­nać pra­cę. Po­sta­no­wi­ły roz­cią­gnąć naj­pierw błę­kit­ne za­sło­ny dnia. Dzię­ki wy­tę­żo­nej i zgod­nej pra­cy ca­łe­go ze­spo­łu uda­ło im się je roz­cią­gnąć bez więk­szych pro­ble­mów (nie mo­że­my po­wie­dzieć, ile cza­su im to za­ję­ło, bo Bóg nie stwo­rzył jesz­cze cza­su). Pro­ble­my po­ja­wi­ły się przy roz­cią­ga­niu za­słon na noc­ne nie­bo. Mu­sia­ły one do­sko­na­le do sie­bie pa­so­wać, żeby czerń na ca­łym nie­bie była jed­na­ko­wa. Nie­ste­ty, ko­lor wca­le nie uła­twiał tego za­da­nia. Na­gle dało się sły­szeć - O nie, po­dar­li­śmy jed­ną za­sło­nę. Co te­raz po­wie­my Panu Bogu, jak przyj­dzie zo­ba­czyć na­szą pra­cę? - za­wo­łał je­den z anioł­ków. - Praw­dę - od­po­wie­dział dru­gi. - Roz­gnie­wa się bar­dzo - od­parł pierw­szy. - Ja tak nie uwa­żam. Pa­mię­taj, że do­broć Pana Boga jest nie­skoń­czo­na - kon­ty­nu­ował dru­gi. - Masz ra­cję. A czy ty opo­wiesz Mu o wszyst­kim? - za­py­tał jesz­cze inny. - No pew­nie. Wszyst­ko Bogu wy­tłu­ma­czę i po­pro­szę, żeby nam coś dał do na­pra­wy za­sło­ny - od­po­wie­dział. Anio­łek po­zo­sta­wił ko­le­gów i po­szedł do Pana Boga, żeby za­mel­do­wać o tym, co się wy­da­rzy­ło. Pan Bóg po­zwo­lił mu mó­wić, mimo że wie­dział prze­cież o wszyst­kim. Kie­dy anio­łek skoń­czył, Bóg uspo­ko­ił go, głasz­cząc po po­licz­ku zu­peł­nie tak samo, jak robi to ta­tuś swo­im dzie­ciom, i uśmie­cha­jąc się wrę­czył mu wiel­ki wo­rek peł­ny plu­skie­wek. Oczy­wi­ście w swo­jej mą­dro­ści wie­dział już, że anioł­ki spo­tka­ją ko­lej­ne wy­pad­ki przy pra­cy. Wró­ciw­szy do swo­ich ko­le­gów, anio­łek na­pra­wił plu­skiew­ka­mi roz­dar­tą za­sło­nę i wszy­scy ra­zem po­now­nie wzię­li się do pra­cy. Tak jak prze­wi­dział Pan Bóg, były jesz­cze ko­lej­ne TRA­CHY. Być może było ich na­wet tro­chę za dużo, bo plu­skiew­ki wy­czer­pa­ły się jesz­cze przed za­koń­cze­niem pra­cy, skoń­czy­ła się rów­nież cier­pli­wość anioł­ków. Na usil­ną proś­bę ko­le­gów anio­łek wró­cił do Pana Boga z proś­bą o ko­lej­ne plu­skiew­ki. I nie był to wca­le ostat­ni raz. Kie­dy Pan Bóg zo­ba­czył go przed sobą po raz pią­ty, nie dał mu na­wet ust otwo­rzyć, tyl­ko za­wo­łał dwóch wy­so­kich i moc­nych anio­łów, któ­rym po­wie­rzył ogrom­ną skrzy­nię peł­ną plu­skie­wek dla upo­rząd­ko­wa­nia noc­ne­go nie­ba. - Te plu­skiew­ki są inne! - za­wo­łał anio­łek. - Tak, one są spe­cjal­ne - od­po­wie­dział Pan Bóg. - Błysz­czą po ciem­ku. Dzię­ki temu unik­nie­cie wpi­na­nia kil­ku plu­skie­wek w to samo miej­sce, jak to zro­bi­li­ście po­przed­nio. - Tych czar­nych jed­nak nie wi­dać, zwłasz­cza z da­le­ka. Dla­te­go nie­bo wy­glą­ jed­no­li­cie - po­wie­dział anio­łek z po­chy­lo­ną gło­wą i wzru­szył ra­mio­na­mi jak ma­luch przy­ła­pa­ny na pso­cie, któ­ry nie­po­rad­nie pró­bu­je się ra­to­wać. - Nic się nie martw. Je­stem pew­ny, że ty i inne anioł­ki urzą­dzi­cie nie­bo bar­dzo do­brze - po­cie­szył go Pan Bóg. W to­wa­rzy­stwie dwóch sil­nych anio­łów nio­są­cych skrzy­nię ze spe­cjal­ny­mi plu­skiew­ka­mi wró­cił do ko­le­gów i wszy­scy za­bra­li się znów do pra­cy. Po wie­lu TRA­CHACH i po zu­ży­ciu prak­tycz­nie wszyst­kich plu­skie­wek, jak tego chciał Bóg (to wła­śnie trze­ba po­wie­dzieć!), anioł­ki za­koń­czy­ły pra­cę. - Wresz­cie uda­ło się nam skoń­czyć. Aż trud­no w to uwie­rzyć - po­wie­dział anio­łek, par­ska­jąc jak lo­ko­mo­ty­wa (cho­ciaż lo­ko­mo­ty­wa też jesz­cze nie ist­nia­ła). - Czy nie prze­sa­dzi­li­śmy tro­chę z tymi plu­skiew­ka­mi? - za­py­tał je­den. - Hm! Mam na­dzie­ję, że Panu Bogu tak też się spodo­ba. Kto pój­dzie Go za­wo­łać? Wszy­scy spoj­rze­li na tego anioł­ka, któ­ry już pięć razy szedł do Pana Boga pro­sić o plu­skiew­ki. - Dla­cze­go za­wsze ja? - za­py­tał bied­ny anio­łek ze łza­mi w oczach. Jed­nak nikt nie mu­siał uda­wać się na naj­wyż­sze po­zio­my Nie­ba, bo Pan Bóg sam już zstę­po­wał, żeby się z nimi spo­tkać. Anioł­ki moc­no zmru­ży­ły oczę­ta, spo­dzie­wa­jąc się gło­śnej na­ga­ny. Tym­cza­sem re­ak­cja Pana Boga była zu­peł­nie inna. Były za­sko­czo­ne, kie­dy zo­ba­czy­ły Boga uśmie­cha­ją­ce­go się z za­do­wo­le­niem, po­dzi­wia­ją­ce­go noc­ne nie­bo peł­ne plu­skie­wek, zwłasz­cza tych naj­bar­dziej świe­cą­cych i do­brze wi­docz­nych. Było zu­peł­nie in­a­czej niż na nie­bie dzien­nym, któ­re cał­kiem po­zba­wio­ne jest świa­te­łek. Pan Bóg wie­dział, że anioł­ki po­peł­nią tro­chę błę­dów i że w kon­se­kwen­cji zu­ży­ją wie­le świe­cą­cych plu­skie­wek. Nie zda­jąc so­bie z tego spra­wy, ogrom­nie oży­wi­ły nie­bo, tak bar­dzo roz­le­głe i czar­ne. - Do­bra ro­bo­ta, moi mali. Do­bra ro­bo­ta! - za­wo­łał Pan Bóg, głasz­cząc z mi­ło­ścią anioł­ki po gło­wach. To po­wie­dziaw­szy, po­wró­cił na naj­wyż­sze po­zio­my Nie­ba, żeby do­ko­nać naj­waż­niej­sze­go stwo­rze­nia: czło­wie­ka. Anioł­ki spoj­rza­ły je­den na dru­gie­go i uśmie­cha­jąc się ode­tchnę­ły głę­bo­ko z ulgą. Chce­cie wie­dzieć, ile zu­ży­ły plu­skie­wek, żeby na­pra­wić po­dar­te za­sło­ny? Już wam od­po­wia­dam. Wie­czo­rem pod­nie­ście oczy do nie­ba i spró­buj­cie po­li­czyć wszyst­kie gwiaz­dy. Je­śli wam się uda (o wy, szczę­ścia­rze!), bę­dzie­cie mie­li od­po­wiedź, któ­rej szu­ka­cie.