Przenośne drzwi

Szukałem czegoś na prezent pod choinkę dla wnuczki (lubi Pratchetta) i znalazłem to. Z miejsca nie uwierzyłem w zapewnienia o jakimkolwiek podobieństwie z wzorcem (i słusznie) ale wnikliwie przeczytałem streszczenie (również w internecie) i doszedłem do wniosku, że to może być nawet zabawne. Więc kupiłem, przy okazji też i drugą część (Śniło ci się) i dostała to na gwiazdkę. Dwa dni później, rozmawiając przez telefon usłyszałem "dziadku, a nie napisał on jeszcze czegoś?" (Tom Holt oczywiście) byłem zdumiony, że już, tak szybko i na dodatek obie książki na raz. Obiecałem kupić "traktat" o budyniu tegoż autora, ale po Nowym Roku i... sam wziąłem się do czytania. Jak założyłem na wstępie żadnych fajerwerków wyobraźni, dysków, słoni itp., ale stylistyka rzeczywiście podobna, podobne poczucie humoru słownego co i Pratchett i tylko zbyt wiele "śmiesznych" paralel adresowanych wyłącznie do mieszkańców Albionu. Pozostali niewiele zrozumieją. Tym nie mniej pozostało w tekście i tak masę zabawnych kawałków a sama intryga, osadzona w jak najbardziej współczesnych realiach okazała się bardzo wciągająca. Przy okazji stwierdziłem, że jedyne dwa słowa na literę "k", które znalazłem w tekście, użyte z wyczuciem i bez epatowania czytelnika w pełni uzasadniają zakup tej lektury tak dla nastolatków jak i bardziej leciwych. Natomiast rozczarował mnie drugi tom (Śniło ci się). Rozpoczął się od tak zaskakująco nieprawdopodobnej wolty w stosunku do fabuły pierwszego, że od razu można się domyśleć, mniej lub bardzie spektakularnego powrotu do wypracowanych w pierwszej książce założeń gdzieś na samym końcu. Utknąłem w około 1/4 książki i zastanawiam się czy warto czytać dalej. Chyba szkoda czasu. Zwrócę dziecku, pochwalę i kupię ten "budyń", ale już raczej nie będę się wysilał z czytaniem. I dlatego nie piszę też odrębnej recenzji na tamtą książkę.

Zacznę moją recenzję odrobinę nietypowo, od uwagi na marginesie. Otóż, krótki opis książki mający nas zachęcić do jej przeczytania, nie we wszystkich szczegółach jest zgodny z fabułą. W których? Odpowiedź na to pytanie pozostawiam dociekliwym czytelnikom, z detektywistycznym zacięciem.

Jeżeli zaś chodzi o samą fabułę, to jest ona dość sprawnie poprowadzona, czasami zaskakująca. Książka powoli nabiera rumieńców, a zwyczajny szary świat głównego bohatera staje się coraz bardziej kolorowy i nieprzewidywalny. Łatwo się z Paulem Carpenterem (główny bohater) utożsamić, jest to przeciętny, młody mężczyzna, bez specjalnych talentów, który w nowej odkrywa, że drzemią w nim ukryte zdolności. Chociaż wątek rozwoju magicznych talentów Paula został przez autora potraktowany po macoszemu.

To kolejna książka autorstwa Toma Holta, którą przeczytałam i niestety, muszę przyznać, iż „mistrz brytyjskiego humoru” mnie osobiście nie rozbawił, a wręcz czasami zmęczył. Za to mojego nastoletniego syna ubawił do łez. Z tego względu mam ambiwalentne uczucia i nie wiem, czy należy to dzieło polecać, czy też wręcz przeciwnie. Dowcip jest zazwyczaj sytuacyjny, często w oparciu o kontekst literacki (a wątki poruszane od mitologii, przez Legendę o królu Arturze, po współczesność), wielowarstwowy, a może nawet wielopiętrowy i, niestety, te piętra od czasu do czasu (raczej rzadko), przypominają katastrofę budowlaną.

Jeżeli miałabym wystawić ocenę „szkolną” to książka zasługuje u mnie na uczciwą czwórkę.