Przemiana

Książka, pod względem merytorycznym przypomina dzieła Szekspira. William Szekspir pisał sztuki uczące myślenia, które wymagały od odbiorcy spojrzenia na rzecz z różnych stron. Podobne podejście widzimy i tu: jedna historia, opowiedziana z wielu różnych perspektyw. Taka budowa czyni książkę miłą w formie i przyjemną w czytaniu. Pozwala tez czytelnikowi na maksymalne „wtopienie się” w problematykę i głębokie przeżywanie kolejnych zdarzeń.

Szczególną uwagę zwróciłam na podobieństwie głównego bohatera do czarnoskórego więźnia z „Zielonej mili” Stephena Kinga. Już sam motyw zabójstwa, więzienia, ograniczenia intelektualnego, cudotwórczych skłonności bohatera jest bardzo „kingowski”. Ale na tym się nie kończy: cała fabuła sprawia wrażenie zlepka najlepszych momentów filmowych ostatnich lat, zupełnie jakby autorka( trzeba przyznać, że z niebywałą lekkością pisania) bawiła się w jakiś wspaniały, fabularny miszmasz. I należą jej się ukłony z mojej strony, bo uważam, że osiągnęła efekt godny podziwu.

Ale powróćmy do samej treści: o co właściwie chodzi? Według mnie, chodzi o dramat matki, żony, o kryzys człowieka w obliczu tragicznych doświadczeń życiowych. Okazuje się, że człowiek jest zupełnie bezbronny, załamany, a trzeba dalej żyć. Przecież trzeba żyć, trzeba się uśmiechać, choćby dla tych, którzy jeszcze żyją i na nas liczą…

Powieść zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Można dowiedzieć się z niej naprawdę bardzo ciekawych rzeczy( choćby na temat gnostycyzmu, pierwszych chrześcijan, poprawek do konstytucji, praktyk kary śmierci). Jest bardzo rozległa tematycznie, dzięki czemu nie powinna zanudzić, pomimo ponad 500 stron(!). Na pewno sięgnę też po inne książki Jodi Picoult. Polecam gorąco!