Proszę bardzo

Sięgnęłam po tę książkę zachęcona nominacją do tegorocznej Nagrody NIKE. Biorąc jednak ją do ręki, byłam pewna obaw, że sięgam po kolejną trudną historię Żydowskiej rodziny uwikłaną w II wojnę światową. Mogłam się tego spodziewać po zamieszczonym na okładce czarno-białym, zapewne jeszcze przedwojennym zdjęciu. Ponadto tytuł książki skojarzył mi się z tytułem jednego z opowiadań Tadeusza Borowskiego, które nie należy do łatwych i przyjemnych lektur. Mimo wszystko postanowiłam przeczytać. I już od pierwszych stron zostałam zaskoczona. Bowiem książka ta toczy się dwutorowo. Owszem jedna linia opowieści dotyczy historii rodziny autorki, która rzeczywiście sięga czasów przedwojennych, prowadząc nas po trudnych czasach wojny, głodu i biedy w Rosji, poprzez próby odbudowania życia w powojennej Polsce, aż do śmierci ostatnich członków rodziny. Drugi tor opowieści toczy się współcześnie. To opowiadanie Andy Rottenberg o jej dorosłym życiu, pełnym zawirowań i współczesnych dramatów. Najważniejszym wątkiem staje się temat syna autorki, Mateusza, który zmaga się z nałogiem narkotykowym a pewnego dnia znika(choć nie pierwszy raz) i nie wraca. I nie wróci już nigdy. Zestawienie tych dwóch historii może budzić mieszane uczucia. Gdy rodzice, dziadkowie zmagali się z okrucieństwem, wojną, biedą mogłoby się im wydawać, iż w naszych czasach żadne problemy po prostu nie mogą istnieć. A jednak w wolnym kraju, pełnym możliwości i szans, zdarzają się nie mniejsze tragedie niż wtedy. I chyba właśnie dlatego książka ta jest atrakcyjną i wyjątkową pozycją. Bo przecież rodzinnych sag osadzonych w czasach wojny jest wiele. Ale niewiele książek ukazuje jakie może mieć to konsekwencje w kolejnych pokoleniach. Anda Rottenberg opowiada o trudnej miłości, czasem szorstkiej, czasem bezsilnej, do dzieci, rodziców, do mężczyzn, do siebie samej. Podziwiam autorkę za odwagę, którą musiała się wykazać przy tak intymnej spowiedzi, bo tak właśnie można potraktować tę książkę.