Prawdziwe życie (twarda)

To bardzo ciekawa książka, jedyna w swoim rodzaju, którą połyka się w jeden wieczór (albo to ona w jeden wieczór połyka czytelnika). W roli głównej bohaterki i zarazem narratora mamy dziewczynkę (w miarę jak czytamy książkę, dorastamy razem z nią), która ma w życiu. jednym słowem... przerąbane. Urodziła się bowiem w rodzinie patologicznej (to eufemizm), która składa się z matki-ameby, ojca-despoty i młodszego brata, którego kocha nad życie. W pewnym momencie dochodzi do traumatycznego wydarzenia (które podziałało na mnie niczym jump scare w filmie grozy i zupełnie wybiło z rytmu) i główna bohaterka zaczyna swoją walkę o godne miejsce w świecie. W tej młodej bohaterce płonie ognień, który zrozumie każda kobieta, która czuła się kiedyś gorsza, przegrana, postawiona z góry na miejscu ofiary. Ogień miłości, nadziei i wiary w to, że świat może być pięknym i dobrym miejscem, mimo krwi i bólu. Cała historia jest zapakowana w przystępny język (świetna równowaga pomiędzy prozą a językiem potocznym). Sama forma książki sprawia, że czyta się ją szybko, dynamicznie, przeskakując ze strony na stronę - bo tym w rzeczywistości jest ta książka, szybkim i dynamicznym opisem polowania. Jeszcze raz czapki z głów za język książki, na niektórych zdaniach zatrzymywałam się chwilę, żeby móc w pełni docenić ich poetyckość. "Prawdziwe życie" mrozi krew w żyłach, jeży włosy na głowie, jest współczesnym horrorem, który jest tym gorszy, iż uświadamiamy sobie z jaką łatwością możemy odnaleźć fragmenty siebie w głównej bohaterce i jak bardzo prawdopodobna jest ta historia...