Pra. O rodzinie Iwaszkiewiczów (twarda)

Ludwika Włodek, prawnuczka Jarosława Iwaszkiewicza, odsłania kulisy prywatnego życia na Stawisku. Tym samym prezentuje Jarosława Iwaszkiewicza przede wszystkim jako człowieka, ojca i dziadka, a także jako część większej całości, rodziny z jej dobrymi i bolesnymi przeżyciami. Zresztą bohaterem tej książki jest nie tylko sam pisarz i jego najbliżsi. To także inni, mniej znani członkowie rodziny Iwaszkiewiczów, a także Lilpopów, z których wywodziła się żona Jarosława, Anna. Od zwykłego zbioru anegdot ta książka różni się nieukrywaniem prawd niekoniecznie miłych, czasem wstydliwych, a często banalnych. Także gdy dotyczą osoby samej autorki. To z jej relacji wiemy, że głęboka religijność Anny Iwaszkiewicz, która ocierała się o dewocję, współgrała z jej umiłowaniem czystości wyniesionym z rodzinnego domu. Żadna z tych cech nie przeszła jednak na którąkolwiek z córek. O jednej z nich powstało nawet powiedzenie, że zaczyna dzień od rozlania oleju w lodówce. Nie są to sprawy może ważne z punktu widzenia historii i literatury, jednak Ludwika Włodek nie stawia sobie za cel pokazania życia na Stawisku w jego oficjalnej odsłonie. Chętnie sięga po fakty, które naukowcy pomijają, a które stanowią kwintesencję życia domowego i zaważają na stosunkach między domownikami. Bez skrępowania pisze więc o fatalnej kuchni na Stawisku, niezaradności prababki w sprawach domowych i jej wspaniałych przekładach, o babci, która nie umiała zająć się własnymi dziećmi po rozpadzie zbyt wcześnie zawartego małżeństwa, o współczesnych sporach prowadzonych z kuzynem na temat ważności szlacheckiego pochodzenia (przez nią traktowane z przymrużeniem oka). Stara się zrozumieć swego wybitnego pradziadka za ugodowość wobec PRL-owskich władz, ale nie broni go za wszelką cenę. A potem wspomina portret Jadwigi Śliwińskiej, swojej praprababki, który pomagał w odwracaniu uwagi... dzieci-niejadków, w tym jej samej.Biografia jakich mało!