Powrót do domu

Co czyni nas tym, kim jesteśmy? Czy człowiek pozbawiony wspomnień traci również tożsamość? Alzheimer to wyjątkowo okrutna choroba. Stopniowo odbiera pamięć, pozbawiając człowieka wszystkiego, co znał i czego doświadczył przez lata. Zabiera mu bliskich, zmieniając ich w nieznajomych, budząc ogromny niepokój i strach. Rozmywa teraźniejszość i krok po kroku spycha coraz dalej w przeszłość...

Babcia jest dla nastoletniej Zoe najważniejszą osobą na świecie. To jej najbliższa przyjaciółka, jedyna osoba, której może się ze wszystkiego zwierzyć. Świetnie się rozumieją, a wzajemne towarzystwo sprawia im naprawdę wiele radości (mają nawet swoje tajne hasło - "rabarbar" i "pieróg"). Sytuacja w domu przedstawia się zupełnie inaczej. Rodzice wiecznie porównują córkę do rzekomo lepszej, grzeczniejszej kuzynki, Madi. Ona z kolei wykorzystuje sytuację do granic możliwości, znęcając się nad Zoe przy każdej okazji, a ponieważ chodzą do tej samej szkoły, nie może narzekać na ich brak. Gdy jednak nastolatka zaczyna głośno o tym mówić, nikt jej nie wierzy. Jedynym źródłem wsparcia pozostaje dla niej babcia. Nic zatem dziwnego, że plan umieszczenia staruszki w ośrodku opieki budzi zdecydowany opór dziewczyny. Postanawia za wszelką cenę uratować ją od takiego losu.

"Powrót do domu" to niezwykle emocjonalna powieść. Samotność, żal, rozgoryczenie, świadomość niezrozumienia i odrzucenia przez najbliższych towarzyszyły głównej bohaterce niemal przez cały czas. Jedynie przy babci czuła się kochana i w pełni akceptowana. Autor doskonale poradził sobie z przedstawieniem ich wyjątkowej relacji - głębokiego przywiązania, wzajemnej troski, nieustannego wsparcia, miłości gotowej na olbrzymie poświęcenia. Choć zawarł w tej historii wiele trudnych tematów, jak choroba Alzheimera, bezradność ofiary przemocy psychicznej i fizycznej, która nie ma się do kogo zwrócić o pomoc, konflikty rodzinne, a nawet transseksualizm, wplótł je do akcji niejako mimochodem, zachowując lekkość stylu i przeplatając poważniejsze, przygnębiające fragmenty tymi pełnymi humoru.

Powieść Allana Strattona poruszyła mnie do głębi. Walka Zoe o ukochaną babcię wzruszała do łez i napawała nadzieją wbrew rozsądkowi. Determinacja nastolatki i to, jak wielkie ryzyko zdecydowała się podjąć, by pomóc staruszce szczęśliwie przeżyć resztę swoich dni, zasłużyły na szczery podziw. "Powrót do domu" przygnębia i zasmuca, ale też podnosi na duchu, ukazując, że nigdy nie jest za późno na przebaczenie, a prawdziwa miłość to źródło niewyczerpanej siły. Ta historia z pewnością złamie Wam serce, ale zdecydowanie polecam, bo czasami po prostu warto.

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu YA!

To bardzo krótka książka, na jeden, góra dwa dni, która wciąga i pochłania. Byłam zaskoczona nietypową fabułą, brakiem romansu, bo to on przeważnie przyciąga moją uwagę. A tutaj taka niespodzianka...

Tutaj minusem będzie początek, ponieważ przez niego trzeba przebrnąć. Wydaje się nudnawy i troszkę denerwujący, ale jest to tylko przez dwa ? trzy rozdziały, gdy poznajemy bohaterów. Zachowanie Zoe w stosunku do rodziców było dziwne, bo pozwalała sobie na bardzo dużo, ale skoro oni jej nie bronili, to czemu miałaby wiedzieć, że to złe? Oparcia szukała w swojej babci, którą kochała najbardziej na świecie i chyba wzajemnie.

Wszyscy w rodzinie Zoe są przeciwko niej i jej babci. Tutaj zaczynają się problemy, które obie będą musiały rozwiązać, a ich najlepszym pomysłem stanie się ucieczka. Dokąd doprowadzi ich to wyjście z sytuacji?

Ale to nie koniec! Nie samą ucieczką człowiek żyje. W między czasie Zoe poznaje sekret rodziny Birdów. Cóż, tutaj za wiele nie powiem, bo zdradziłabym największy element zaskoczenia, chociaż ja się powoli domyśliłam o co biega.

Historia opowiada o nastolatce gnębionej w szkole i to przez własną kuzynkę, mającej problemy w domu z rodzicami. Porusza normalne problemy, ale nie tylko. Pokazuje jak silną i ważną relację można ukształtować między wnukiem, a babcią, czy dziadkiem. Na babci zaczynał i kończył się świat Zoe i była w stanie zrobić dla niej wszystko. To nie jest banalna powieść i własnie dlatego mnie urzekła oraz pary razy zasmuciła i niestety musiałam ocierać łzy. Myślę, że to dobrze, gdy książki poruszają czytelnika emocjonalnie ? wtedy je zapamiętujemy. Polecam ją, bo jest to lektura, która uświadamia, że czas nie będzie czekał i że nie wszystko jest takie, jakie się wydaje i może warto pogrzebać w przeszłości.



Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu YA!

Zoe Bird jest typową szarą myszką, nie posiada żadnych bliższych znajomych. Dziewczyna jest niezwykle wrażliwa i delikatna. Jej jedyną powiernicą i zarazem przyjaciółką jest jej własna babcia. Obie kobiety są bardzo ze sobą zżyte i mocno się kochają. Jednak nie wszystko układa się idealnie, u babci Zoe zaczynają występować objawy typowe dla choroby Alzheimera. Wszystko zaczyna się jeszcze bardziej komplikować, gdy wujostwo dziewczyny podrzuca jej rodzicom pomysł o umieszczeniu starszej kobiety w domu opieki. Planują w ten sposób zawłaszczyć sobie jej ogromny dom i przerobić go na salon fryzjerski. Zoe już wcześniej nie dogadywała się ze swoimi rodzicami, którzy faworyzują i idealizują jej kuzynkę. Dziewczyna nieraz im wspominała o prześladowaniach i przytyczkach ze strony krewnej, jednak oni nigdy nie dali wiary jej słowom. Zraniona dodatkowo tą sytuacją z domem opieki postanawia porwać swoją babcię w podróż, która stanie się okazją do odkrycia rodzinnego sekretu i odnalezienia nieznanego wuja.


Allan Stratton zaserwował nam naprawdę wartą uwagi młodzieżówkę. Fabuła jest ciekawa i oryginalna. Nie spotkałam się jeszcze z młodzieżówką, w której młode pokolenie byłoby tak blisko zestawione z tym starszym. Relacja Zoe z jej babcią doprawdy urzeka i wzrusza. Całkowicie mnie poruszyła. Sama mam lepsze relacje z babulką, niż z rodzicami. Autor postarał się o to, żeby było to dzieło wielowymiarowe, z ciekawymi zwrotami akcji. Treść wciąga tym bardziej, że styl autora jest przystępny i lekki. Z łatwością przerzuca się kolejne strony. Nie sposób się zorientować w upływającym czasie, aż do przewrócenia ostatniej kartki. Jest jeszcze coś, co mnie bardzo ucieszyło. Zwykle w młodzieżówkach przewijają się niezwykle płytkie i irytujące główne bohaterki. Na całe szczęście w tym wypadku tak nie było. Zoe jest jedną z tych bohaterek, których nie sposób nie lubić. Książką jest pozycją idealną dla czytelników poszukujących skrajnych emocji i nietypowej akcji.