Szalony człek, obrazoburca! Postach literatów XVIII wieku, którego lękali się wszyscy. Czemuż ano ludzie bali się, bali się panicznie, straszliwie żądła, jakie to z lubością Wolter umie[...] w każdej, każdziusieńskiej swej powiastce.
Same powiastki lektura są niezwykle przyjemną. Pod postacią prostej, naiwnej i nieskomplikowanej fabuły filozof Oświeceniowy przemyca oświeceniową filozofią, popularyzuje poglądy światłych ludzi XVIII wieku. Czyni to w sposób bardzo przyjemny, wesoły, prześmiewczy. Nie stroni od ironii i czarnego humoru, czasem absurdu. Mimo kilku stuleci, jakie to dzielą nas – czytelników współczesnych – od powiastek wolterowskich, są one nadal aktualne, nadal się podobają. Do gustu przypadł mi i przesławny „Kandyd”, i różnie słynny „Zadig”, podobał mi się także prościutki „Prostaczek”. Rzeczywistość filozofa, w jakiej przyszło mu żyć, nakreślił kolorami jaskrawymi, świadomie, celowo uwypuklając pewne niedociągnięcia, stan rzeczy zastanawiający… Po lekturze jednoznacznie muszę stwierdzić, że język Woltera należy raczej do tych ciętych, niewyparzonych. Zdaje się, że to dobrze. Czemużby wszak nie? Może w tym szaleństwie jest metoda a nam nie pozostaje nic innego, jak zając się li i tylko uprawą własnego ogródka. Powiastki autorstwa Woltera polecam wszystkim – przyjemna lektura.
książka 
