Porozmawiaj z roślinami

Przepis na katastrofę?
Zbyt duże oczekiwania czytelnika, zbyt piękna okładka, zbyt mało treściwa treść... i nieodpowiedni czas.

"Porozmawiaj z roślinami" miało mnie urzec, rozemocjonować, skłonić do wielogodzinnych refleksji.
Coś jednak poszło nie tak...

Książka zachwyca nie tylko piękną okładką, ale i niesamowitym stylem autorki. Niestety, nie samym stylem żyje człowiek, i nawet najbardziej kwieciste słowa nie odwalą za fabułę całej roboty...

W tej historii rządzi żałoba, wspomnienia, ból po stracie ukochanej osoby oraz walka o to, by życie znów toczyło się swoim normalnym, mniej przygnębiającym torem. To opowieść o kobiecie, która tęskni za swoim mężczyzną, wszystko to nie jest jednak tak proste, jak mogłoby się wydawać.

Główna bohaterka jest zagubiona i ja w trakcie lektury też czułam się zagubiona. Podczas czytania udzieliło mi się wiele emocji, którymi autorka nasączyła wykreowaną przez siebie postać, nie zawsze pozytywnych. Wiele jest pięknych momentów w tej powieści, ale przez większość stron nie potrafiłam się w niej rozsmakować i chciałam ją jak najszybciej skończyć.

Nie jest to zła książka. Myślę, że trzeba mieć na nią odpowiedni nastrój. Zamierzam ją jeszcze kiedyś przeczytać, może za kilka miesięcy, może lat, bo naprawdę czuję, że w innych okolicznościach, na spokojnie, mogłabym w pełni docenić jej niezwykłość. Teraz trudno mi zebrać myśl, trudno mi o niej sensownie pisać... Na ten moment, sprawa między "Porozmawiaj z roślinami" a mną, nie jest zakończona...


To nie był mój czas na tę powieść, tak czuję, tak to sobie tłumaczę. Miałam się zachwycić, a lekko się zawiodłam, bardziej zanudziłam. Nie przekreślam jej, a raczej odkładam na inne czasy, może się jeszcze polubimy?