Polskie Archiwum X

Lektura szokująca.
Trzymająca w napięciu, choć napisana prostym, faktograficznym językiem dokumentu.
Porażające zestawienie przerażających zbrodni z chłodnym opisem śledztwa.
Pozostawia w Czytelniku ślad na długo.
Moje refleksje koncentrują się wokół dwóch głównych myśli:
Jak bardzo ludzie nie są w stanie zapanować nad swoimi emocjami, żądzami, odruchami... Większość z tych śledztw opisuje zbrodnie, które są niemal niewytłumaczalne, nie miały prawa się zdarzyć. Choć są oczywiście i takie, gdzie prześladowana ofiara nie potrafi znaleźć innej drogi wyjścia z matni. Śledczy cierpliwie tłumaczą, ale im bardziej Czytelnik stara się to zrozumieć, tym bardziej jest wstrząśnięty. Zwłaszcza, że wszystkie te historie to dramaty, które rozegrały się obok nas, w naszych miastach, w naszych czasach. Nieopodal, obok, po sąsiedzku.
Druga myśl jest inna zupełnie, choć też zatrważająca. Te wszystkie niemal dochodzenia policjantów z archiwum X w zasadzie nie powinny być realizowane, nie musiały być. Wystarczyłoby, żeby odpowiedni ludzie w odpowiednim czasie wykonali rzetelnie swoje obowiązki. Odpowiedzialnie. Z pełnym zaangażowaniem. To by w większości przypadków sprawiło, że liczba tajemniczych zbrodni spadłaby do minimum. I choć śledczy piszą o tym bardzo wyważonym językiem, nie oskarżając wprost kolegów z innych jednostek czy wydziałów, to ta myśl jest przeszywająca. Gdyby każdy robił po prostu to, co do niego należy....

Lekturę polecam tym, którzy nie szukają taniej sensacji, choć książka pozornie może sprawić takie wrażenie.
Dziękuję Autorom, że zdecydowali się na tak przystępny, nie pozbawiony refleksji opis własnej pracy. O tej ksiażce długo się nie zapomina.

Polskie Archiwum X powstało z inicjatywy "zwyczajnych" policjantów w styczniu 2004 roku w Krakowie, choć nieoficjalnie funkcjonowało już wcześniej. Dwoje z nich - Bogdan Michalec (obecny szef) oraz Mariusz Nowak (współtwórca) postanowiło opowiedzieć nam o specyfice swej mozolnej pracy, polegającej na odkopywaniu z archiwów nierozwiązanych spraw, aby przyjrzeć im się na nowo. Autorzy udowadniają, że wykrycie sprawcy jest możliwe nawet po wielu latach, jednak potrzeba do tego ogromnego zaangażowania i ponownego wykonania "mrówczej roboty", bowiem nowoczesne technologie wciąż nie mogą się równać z ludzką dedukcją.

W tej książce każdy znajdzie coś dla siebie. Idealna nie tylko dla miłośników kryminalistyki i policyjnych klimatów, ale też dla tych, którzy po prostu lubią poczuć dreszczyk emocji, bo cóż wzbudzi go lepiej od mrożących krew w żyłach zbrodni, które wydarzyły się naprawdę? Niesamowicie wciągająca i w dodatku bardzo pomysłowo wydana - czcionka przypominająca maszynopis oraz rozmaite wstawki graficzne i skany (np. listy, artykuły z prasy, dokumenty policyjne, zdjęcia przedmiotów oraz miejsc zbrodni) sprawiają, że czytelnik czuje się jak członek zespołu przeglądający materiały dowodowe i badający sprawę :) GORĄCO POLECAM! :)

W 2004 roku w Krakowie powstaje policyjne Archiwum X . Głównym jej zadaniem jest wskazywanie i wykrywanie ?ciemnej liczby zabójstw?. Są tutaj: zaginięcia, utonięcia, samobójstwa lub nieszczęśliwe wypadki, które zostają odłożone na półkę nawet na kilka ? kilkanaście lat, bo sprawca niewykryty bądź śledztwo umorzone.
Bohaterami książki są dwaj policjanci i przyjaciele: Bogdan- szef Archiwum X i Mariusz, który był pierwszy w składzie zespołu.
Sprawcy przestępstw, to głównie groźni psychopaci, rzadko się mylą, bo potrafią wyczuć kogoś, kto jest od nich słabszy i nie może im zagrozić.
Według policjantów Zakopane przez ostatnie dziesięć lat zostało zadeptane przez turystów. Ale nadal religijność wśród górali jest duża, a konflikty rodzinne i są sąsiedzkie są załatwiane w gronie najbliższych, rzadko w sądzie, czy urzędzie.
To często oznacza dla policjantów, że sprawy zaginięć czy zabójstw są bardzo trudne do ustalenia. Zatem: skąd biorą się zbrodnie na Podhalu?
Według policjantów główna rolę mają tutaj: zazdrość, pożądliwość, złość.
To z nich bierze się zło, które prowadzi do zbrodni.
Podhale nie różni się od reszty kraju, choć większość zbrodni dokonywały tu przede wszystkim kobiety, a mężczyźni byli ofiarami.
Na Podhalu częściej dochodzi do ukrycia zwłok niż do ich porzucenia.
Przyznam, że tę książkę czyta się z ?duszą na ramieniu?. Jest straszna, ale prawdziwa, autorzy posługują się faktami autentycznymi, które u zdrowego człowieka wywołują dreszcze.
Powiem szczerze, że bałam się czytać tę książkę, bo jest dla osób o silnych nerwach. Odkrywane są fakty z pracy śledczych policjantów, które doprowadzają do zatrzymania morderców.
Książka posiada miękką oprawę, 273 strony i 10 rozdziałów, gdzie każdy rozdział to oddzielna historia.
Jeśli jesteście zainteresowani, to bardzo polecam, bo sposób opisania i interpretacji każdego przypadku jest opisany bardzo precyzyjnie.
Polecamy, zespół dobrerecenzje