Położna z Auschwitz

To nie typowa sucha biografia, a raczej zlepek wspomnień więźniarek, dla których położna Stanisława Leszczyńska była Mamą. O samej Stanisławie zrobiło się głośno po jej ?Raporcie położnej z Oświęcimia?, który ukazał się w 1965 roku w ?Przeglądzie lekarskim?. Większość opowiada jedna z ?córek?, hipotetyczna rzeźbiarka, której życiorys to także zlepek wspomnień i osób więzionych. Stanisława trafia do obozu na własną prośbę. Wcześniej, przed wojną, też była położną. Nie obchodziło ją czy położnicą jest Polka, Niemka czy Żydówka ? wszystkich traktowała z takim samym spokojem i szacunkiem. Zawsze wolała słuchać niż mówić. Może czasem wydawać się, że to obojętność, bo i nie reagowała za bardzo na to, co dzieje się z dziećmi, położnicami, na uśmiercanie, eksperymenty medyczne. Ale cóż ona mogła? Wydaje mi się, że milczenie i czekanie było w obozie jedynym sposobem, by przeżyć. By jeszcze komuś pomóc. A Stanisława naprawdę miała komu pomagać! Pomagała do ostatnich godzin przed wyzwoleniem obozu.


?Patrzenie wstecz wydaje się łatwiejsze niż bycie w teraźniejszości i próba spojrzenia w przyszłość. Teraźniejszość jest zbyt ulotna, bym w pełni umiała ją przeżyć, a przyszłość może przynieść złe rzeczy, o których nie wiem. Przeszłość zaś jest bezpieczna, bo już się wydarzyła. Obfitowała w tragedie, cierpienia, krew i śmierć, naznaczyła nas, wyczerpała, zmieniła, ale minęła. Niczym nie może nas zaskoczyć. Jest czymś znanym, prawie solidnym. To czas, w którym cierpiałam, lecz w którym także przetrwałam. Nie boję się przeszłości, nawet kiedy wraca. Cierpię, ale się nie boję. Strach ma swoje źródło w tym, co nieznane. W zjawiskach, na które nie mam wpływu i o które nikt mnie nie zapyta. Łatwiejsze jest więc patrzenie wstecz. Łatwiejsze, mimo że nie chce się pamiętać.?
...

?Położna z Auschwitz? to książka - cytat. Zawiera tak wiele wartościowych, mądrych i przejmujących zdań, że zdarzało mi się czytać pewne fragmenty kilkukrotnie. Towarzyszyło mi jednak kilka sprzeczności. Chciałam jak najlepiej zapamiętać mądrość z niej płynącą, a jednocześnie skończyć już tę książkę. Wmówić sobie, że to się nigdy nie mogło zdarzyć. To na pewno fikcja literacka. Na pewno. I nigdy nic podobnego się nie zdarzy, nigdzie, prawda?
Chłonęłam płynącą z książki mądrość, rozpacz bohaterek tego niestety prawdziwego dramatu. Nie tylko po kobiecemu - solidaryzując się z ich tragizmem, ale po prostu po ludzku. To co mnie urzekło w tej książce to niezwykła wrażliwość, wręcz uświęcenie i wyjątkowość towarzyszące pojawieniu się nowego życia. Drodzy czytelnicy, mamy wielkie szczęście, że nie żyjemy w czasach wojny, która miała miejsce tak niedawno - kilkadziesiąt lat temu. Kolekcjonujmy wspomnienia, realizujmy marzenia, ale nie zapominajmy o ludziach, którzy niedawno przeżyli piekło.